SHORT HAIR DON’T CARE

Wie mij een beetje kent weet hoe impulsief en veranderlijk ik kan zijn. Terwijl ik vorige week nog zei dat ik mijn haar echt nog even wilde laten groeien, werd ik afgelopen zaterdagochtend wakker met het idee: “Hé, laat ik vandaag eens naar de kapper gaan.” Vervolgens scrolt deze dame dan door plaatjes op Google Afbeeldingen en bedenkt dan: “Ja, laten we het eens afknippen!”. Zo gezegd, zo gedaan. En dus sloeg ik een aantal plaatjes op mijn telefoon op om aan de kapster te laten zien. Et voila, een centimeter of 10 is er zeker wel van af. Nee, niet eerst nog dagen nadenken. Want als ik eenmaal iets in mijn hoofd heb wil ik het plan ook meestal zo snel mogelijk uitvoeren. Liever gisteren dan vandaag zeg maar.

Het is alweer bijna 2 jaar geleden dat ik voor een kort kapsel ging.

Klaar voor de bruiloft van Laurie! #zinin

Een foto die is geplaatst door Another Chapter | Natasja (@justnatasja) op 11 Okt 2013 om 9:50 PDT

Een drastische verandering, want ik had al jaren niet meer zo’n kort kapsel gehad. De laatste keer was ergens rond mijn 15e. Dus zo’n 12 jaar geleden. Ik voel me heel oud nu!  Toen voelde ik me een wandelend wattenstaafje. Niet zo heel gek, gezien het toen nog véél korter was. Twee jaar geleden besloot ik ook voor ‘een nieuwe start’ te gaan. Niet zo kort als de vorige keer, maar wel heel kort. Met daarbij dat ik het rood liet verven.

Ondertussen zijn we dus 2 jaar verder is mijn haar weer flink aangegroeid. Het enige ding met Natasja en lang haar is dat het gewoon nooit zo mooi zit wanneer het los hangt. Dat zou ook kunnen komen omdat ik mijn haar altijd aan de lucht laat drogen en er eigenlijk vrij weinig mee doe qua verzorging. Hoe dan ook, mijn haar zit daarom dan ook meestal in een staart of een knot.
Kijkend naar mijn punten wist ik dat het sowieso hoog tijd was voor de kapper. En natuurlijk had ik ook alleen maar de puntjes kunnen knippen en mijn lange lokken een nieuwe kans kunnen geven. Maar nee, zo zit ik nou eenmaal niet in elkaar wanneer ik een idee eenmaal in mijn hoofd heb.

Een lob it is! Ik voelde nog geen greintje verdriet toen mijn lange lokken beetje bij beetje langs mij heen dwarrelde. Ik dacht alleen maar: “Dit is zó veel beter!”. Misschien ook wel omdat de droge punten weg waren, maar ook omdat het los al meteen mooi viel. En toen was de kapster nog niet eens klaar.

Of ik het nu zo houd? Nee, waarschijnlijk niet. Een jaartje of zo misschien. Maar zoals ik in het begin ook al vertelde: ik ben nou eenmaal veranderlijk. En de ene keer wil ik dus lang haar en de andere keer wil ik het kort. En dan wil ik blond, rood, bruin, roze, zwart, paars. Nee, dat er ooit nog een blogpost komt over ‘mijn nieuwe haren’ dat kan ik garanderen. En spijt? No way!