Wie denkt dat alleen het eerste trimester eng is (want zit er wel een klein baby’tje in het vruchtzakje, klopt het hartje wel en krijg je geen miskraam?), heeft het mis. De rest van de zwangerschap kan minstens net zo spannend zijn. Natuurlijk wist ik dat al van mijn zwangerschap van Isabelle, toen ik om de haverklap vanaf een week of 21 bloedingen kreeg. Met deze zwangerschap was ik al langzaam in mijn handjes aan het klappen hoe goed het tot nu toe ging. Maar toen kwam afgelopen week…
Heel anders dan bij mijn zwangerschap van Isabelle, voelde ik Baby Broertje al vanaf een week of 17. Snel verdween het gefladder voor echte schopjes en voelde ik onze kleine vent al iedere dag héél goed. Vooral toen ik zo’n 5 weken geleden aan de zomervakantie begon, begon ik ook een duidelijk ritme op te merken. Zo voelde ik Baby Broertje heel goed als ik net wakker was en als ik weer naar bed ging, maar ook tussendoor met regelmaat.
En Baby Broertje doet niet zachtjes. Nee, de kleine man weet wel wat schoppen en duwen is. Niet altijd even fijn, maar wel fijn om zo’n enorm duidelijk teken van leven te hebben. En dat terwijl mijn placenta aan de voorkant ligt, waardoor je de kleine juist vaak minder zou moeten voelen dan wanneer de placenta aan de achterkant ligt.
Dinsdagavond lig ik in bed en ben ik eigenlijk weer aan het wachten op het getrappel van ons ventje. Niks. Ik voel over mijn buik, por hier en daar en praat tegen hem, maar hij lijkt geen kick te geven. Roy denkt dat hij hem wel voelde, maar ik voelde het in ieder geval niet. Nadenkend over de dag besef ik me dat ik hem sowieso die dag nog niet echt gevoeld heb. Een beetje ongerust ga ik dan ook slapen.
Dit blijft de rest van de week een beetje hetzelfde. Ik heb het idee dat ik hem heel zachtjes voel, maar véél minder en vooral véél zachter dan wat ik van hem gewend ben. Doordat ik hem wel een beetje voel en weet dat mijn placenta aan de voorakant ligt, bel ik niet naar de verloskundige. Mijn ongerustheid blijft echter wel.
Donderdagavond vertel ik dat tegen een vriendin en die zegt dat ik gewoon de volgende dag de verloskundige moet bellen. Ik wil dat aan de ene kant ook wel, maar aan de andere kant wil ik mezelf ook niet aanstellen. Ik weet dat dit zo kan zijn en dat er waarschijnlijk niets aan de hand is. Ze drukt mij op het hart dat ik beter één keer teveel kan bellen dan één keer te weinig. Daar heeft ze een punt.
Vrijdagochtend lig ik in bed en ben ik op zoek naar een teken van beweging. Ik verwacht niet de grote bewegingen, maar hoop in ieder geval op zo’n klein duwtje. Niks. Noppes. Nada. De tijd strijkt voorbij en er is geen teken van leven. Ik besluit om de verloskundige toch maar te bellen. Ik leg uit wat ik voel en zij geeft aan dat ik die middag maar langs de praktijk moet komen (die eigenlijk gesloten is) zodat ze mij kan controleren. Ze raadt mij aan om een warme douche te nemen om mijn buik te ontspannen en mochten er pijn of bloedingen zijn, dat ik dan meteen moet bellen. Mocht ik wel al beweging voelen, gaat de extra controle gewoon door.
Het douchen werkt ontspannend, maar echt beweging volgt er niet. Eén héél klein schopje. Dat is alles. Niet bepaald geruststellend, maar in ieder geval een teken van leven.
‘s Middags gaan we naar de praktijk. Ze voelt mij buik, die zacht aan voelt en wat een goed teken is. Vervolgens luistert ze met de doppeler. Ze vindt meteen het hartje die in een mooi en regelmatig ritme klopt. Dat is in ieder geval een opluchting. Baby Broertje leeft gewoon en maakt het gewoon goed. De verloskundige besluit om nog met het echoapparaat te kijken en ook daar zien we het ventje lekker bewegen. Ik voel het alleen niet.
Met een gerustgesteld hart en hoofd verlaten we de praktijk, nadat de verloskundige mij op het hart heeft gedrukt om écht te bellen als ik minder activiteit voel of hem niet meer voel. Fijn om te weten dat mijn praktijk liever geen risico neemt. We stappen de auto in en…
Baby Broertje besluit om te verliggen en lekker hard mama te trappen. Had hij dat nou maar eerder gedaan… De rest van de dag voelde ik hem weer zoals ik dat van hem gewend was.
Herkennen jullie de angst van je baby niet voelen? Wat hebben jullie toen gedaan?
