Vermoeidheid in de zwangerschap hoort erbij. Het eerste trimester is vermoeiend, het tweede trimester meestal gelukkig weer iets minder en in het derde trimester is het weer terug. Op de een of andere manier was ik vergeten hoe vermoeiend zwanger zijn is. Of is het nu gewoon vermoeiender omdat ik een bijna-peuter heb rondlopen? Vandaag wil ik gewoon eens even lekker klagen over die vermoeidheid. Misschien heel herkenbaar en misschien ook niet. Maar wat kan klagen soms toch lekker zijn…!
Het begint al dat eerste trimester. Lange avonden? Ho maar. Mijn bed was veel verleidelijker. Een beetje zuur voor le husband die – nadat de bijna-peuter op bed ligt – ook nog wel gewoon wat aandacht wil. Ook wel verdiend, want hij heeft een paar maanden zijn best moeten doen om die kleine mini-us in mijn baarmoeder te krijgen. En wanneer dat dan eindelijk gelukt is laat ik hem als een baksteen vallen. Niet helemaal eerlijk. Maar tja, je hebt wel een goed excuus: zwangerschap.
Overigens is die vermoeidheid in de zwangerschap in het eerste trimester niet alleen maar vervelend voor de man des huizes, maar ook voor de vrouw des huizes: ikzelf. Want met alle plannen die ik in mijn hoofd had om te doen wanneer de kleine telg op bed ligt, komt ook niks terecht. Bloggen, lezen of film of serie kijken. Nope. Even languit op de bank met op de tv een programma dat je met een half oog kunt volgen, DAT is hoe mijn avonden er uit zien. Om vervolgens om uiterlijk een uur of 9 mijn nest in te duiken en als een kleine baby lang te slapen.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over de dagelijkste beslommeringen. Traplopen. Wat. Een. Hel. Misschien was mijn conditie niet top, maar het feit dat ik boven aan die trap sta na te hijgen, maakt het er niet beter op. En dat al in het eerste trimester. Bah! Werd gelukkig in het tweede trimester wel wat beter – net als praktisch de hele zwangerschap deze keer – maar hallo derde trimester. Nog steeds een bagger conditie en uithijgen boven aan de trap, maar nu ook met wat meer banden/bekkenpijn die verdomde trap op. Auw!
Sowieso is dat derde trimester zwaar. Die buik die met zijn grootte bijna een eigen stoel nodig heeft. Daarnaast zit, sta én lig je niet meer fijn. En als je denkt dat je nog een meter kunt rennen heb je het mis. Los van dat de buik het niet fijn vindt, ben ik met die ene stap die ik probeer te rennen al kapot. Heel fijn als je dan in de supermarkt achter dochterlief moet aanrennen omdat ze denkt mee te doen aan een prison escape of iets dergelijks. Oké, heel eerlijk? Misschien als ik een actiever persoon was geweest met meer – nee wacht, véél meer – conditie, had ik nog wel de straat door kunnen rennen. Maar nee, dat kan ik niet en vast veel andere mama-to-be’s met mij ook niet. Hoop ik.
En klusjes in huis (hallo nesteldrang!) gaan ook niet van een leien dakje. Na het stofzuigen. Even liggen op de bank. Na de vaatwasser uit- en inruimen. Op de bank. Na het verschonen van mijn dochter. Liggen. Na het uitzoeken van de was. Jep, benen omhoog. Na ieder verdomd klusje is het klaar. Rete-irritant.
En dan het feit dat je ruk slaapt, maakt die vermoeidheid er ook niet beter op. Niet alleen door de buik en misschien banden- en/of bekkenklachten, maar ook nog de nachtelijke uitstapjes naar de wc. Want als ik er eenmaal uit ben geweest midden in de nacht – wat absoluut noodzakelijk is! – dan geloof mij maar dat ik het komende uur nog niet slaap. Enorm irritant. Want ja, ik ben en voel mezelf wel moe, maar blijkbaar vind mijn lijf dat ik genoeg geslapen heb. Nee. Dat. Heb. Ik. Niet.
Niet heel gek dat het allemaal net wat vermoeiender is. Er groeit een klein mensje in mijn buik die meer dan welkom is. Maar die vermoeidheid… Dat is een zwangerschapskwaal die ik niet ga missen. Nu nog een jaar of twee (hoop ik) wachten voordat ik weer minder vermoeid ga zijn.
Hoe hebben jullie de vermoeidheid ervaren in je zwangerschap?
1 comment
Heel leuk geschreven en ook wel heel herkenbaar!