Waarbij ik bij de zwangerschap van Isabelle mezelf redelijk kon voortbewegen (waarschijnlijk doordat ik genoeg rust kon en moest pakken i.v.m. de bloedingen), is dit keer het derde trimester loeizwaar. Ik probeer er nog van te genieten, maar het wordt nu steeds lastiger en waardelozer.
Ik had mijzelf aan het begin van deze zwangerschap het doel gesteld om er zoveel mogelijk van te genieten. Ik weet nog na de bevalling van Isabelle dat ik het zwanger zijn enorm miste. Niet één week, maar echt voor maanden. Het is dan ook een zegen dat ik weer zwanger mag zijn.
Maar nu het zo zwaar wordt, wordt het genieten ook lastiger. Ik vind het nog steeds heel mooi om zwanger te zijn en de baby in mijn buik te kunnen voelen en laten groeien. De klachten, kwalen en ongemakken daarentegen… Ik ben er wel klaar mee. Niet dat ons ventje nu al moet komen. Allesbehalve, maar het wordt gewoon écht héél zwaar.
Ik ervaar bekkenpijn. Voornamelijk doordat ik mijn grenzen niet goed genoeg ken en mijn lichaam het pas aangeeft als het te laat is. Daar baal ik van. Zelfs het doen van kleine dingen (denk aan speelgoed van Isabelle opruimen) is eigenlijk zelfs al teveel. En rust daarna helpt wel een beetje, maar als ik daarna weer andere kleine dingen ga doen, stapelt het zich toch wel heel erg op. Dat betekent dat ik aan het einde van de dag gesloopt ben en mijn bekken duidelijk voel.
Nesteldrang is dan ook niet helpend. Hoewel ik er even van geniet dat ik het huis zo opgeruimd wil hebben en houden, kan ik er zelf dus eigenlijk niks mee. En om Roy nou de hele tijd rond te commanderen met datgene wat ik wil dat er gedaan wordt… Maar loslaten is moeilijk. Het gevolg? Ik doe het zelf wel even.
Wat dat betreft ben ik een stuk stront eigenwijsvreten. En tegelijkertijd baal ik er ook enorm van. Vooral omdat ik weet dat ik – als ik zo doorga – hier na de zwangerschap last van kan blijven houden. Daar zit absoluut een zorg. Maar op het moment dat ik iets wil, dan denk ik daar niet aan. En dat – in combinatie met dat mijn lijf het te laat aangeeft – is waar het probleem ligt.
Ik kreeg van de week dan ook op mijn donder van de fysiotherapeut. Ik mag van haar nog maar vier keer op een dagje klusjes doen van maximaal een kwartier. En Isabelle moet zoveel mogelijk zelfstandig spelen en dingen doen, zodat ik dus ook de rust en zo kan pakken. Mega lastig! Maar als je door bekkenpijn ‘s nachts niet kunt slapen, is dit misschien wel de beste oplossing.
Eigenlijk is deze blogpost gewoon een dikke vette note to myself. Natasja, neem de rust, pak de rust én vraag hulp. Daar heb je meer aan dan nu en nog na de bevalling last te hebben van allerlei kwalen doordat je zo eigenwijs geweest bent… En schat, sorry alvast dat nu echt alles op jou meer gaat komen.
Herken jij dit ook van jouw zwangerschap?
