Afgelopen twee weken heb ik me wat afgehuild. Misschien deels door de hormonen, maar zeker ook door het zware derde trimester. Het valt me momenteel allemaal tegen en de verkoudheid wil ook niet helpen. Waarom ik nou echt zoveel heb moeten huilen, vertel ik je hieronder.
Allereerst die verdomde bekkenpijn. Het is me wat. Zo niet herkenbaar van mijn vorige zwangerschap. Het is continue opletten op wat ik doe, hoe ik beweeg, hoe ik op sta… Pfff… Het is echt heel naar. En als je dan denkt dat het beter gaat… BAM. Toch niet. Vooral vorige week liep ik nogal moeilijk. Sinds afgelopen maandag ging het wel wat beter. Zo goed zelfs, dat ik op woensdag tijdens het werk dacht dat het wel écht heel goed ging. Ik liep weer wat sneller en het voelde vooral allemaal soepeler. Tot het einde van de dag en ik met mijn stomme kop over een kruk heen stap… AUW! Je raadt het al, het is weer flink balen en janken over de pijn.
En dan nog druktes. Ik merk dat ik dat nu ook niet al te goed trek. Zo vierden we vorige week Isabelles tweede verjaardag en zat de hele huiskamer vol. Ondanks dat Roy eigenlijk alles oppakte (super lief!), was het me toch teveel. Ik kon totaal niet tegen die drukte. Ik was dan ook héél blij dat we op de uitnodiging een begin- en eindtijd hadden gezet. Zo ben ik het toch goed door gekomen. Afgelopen woensdag had ik nog een hennafeest van een nichtje dat ging trouwen en ook daar merkte ik dat ik de drukte maar niets vond. Toch wel heel lastig om dat zo te voelen hoor!
Maar wat me het meeste heeft laten huilen de afgelopen week was een flinke koppijn. Overigens had het niets (zo ver als we weten) met de zwangerschap te maken, maar juist met de verkoudheid die ik al een geruime week heb. Ik heb écht zelden last van hoofdpijn. Vaak heb ik niet eens paracetamol nodig. Nu wel. Vier keer twee van 500 mg per dag. En dan nog trok de hoofdpijn niet weg. Bij elke onverwachte beweging. BOEM. Maar ook gewoon zo vanuit het niets. Of als ik moest hoesten. Of als ik moest niezen. Heel irritant en vooral heel pijnlijk. Ik weet me hier dan ook echt geen raad mee. Gisteren had ik het idee dat het langzaamaan wel wat minder werd, al zorgen de paracetamol er nog altijd voor dat het niet 100% weg is. Maar hopelijk is die hoofdpijn snel voorbij, want poeh poeh…. Fijn is anders.
En als laatste, zoals ik het al benoemde, spelen hormonen ook een rol. Voor mijn gevoel heb ik hier nu wel minder last van dan bij mijn zwangerschap van Isabelle. Desondanks merk ik wel dat die hormonen mij soms overnemen en ik om de haverklap kan huilen. Maar ach, dat hoort erbij. Wel heel irritant als je voelt dat je moet huilen en het gewoon niet tegen kunt houden. Die hormonen zorgen ook wel voor irritaties tussen mij en Roy. Irritaties die ik misschien normaal ook wel zou hebben, maar waar ik dan veel beter mee kan dealen dan nu. Het gevolg: ik zeg dingen op een vervelende (soms kwetsende) manier. Absoluut niet echt zo bedoelt, maar op dat moment kan ik gewoon niet anders. Dan nemen die monstertjes van hormonen mij compleet over. Ik ben blij als ik daar weer van af ben.
Heb jij tijdens je zwangerschap veel gehuild?
Bron afbeelding
5 comments
Ach meid! Wat vervelend voor je! Ik heb wel veel meer gehuild dan normaal, maar niet extreem veel. Al die hormonen en alles wat een zwangerschap met zich mee brengt is niet niets. Je moet niet te streng voor jezelf zijn he! Geniet en doe het heel rustig aan.
Het is inderdaad niet niks. Ik probeer nog zeker te genieten, maar soms is dat wel even lastig, haha!
Och meisje. Rustig aan doen hoor! Hoort er allemaal bij. Dat snapt je man vast ook wel.
Dankjewel 🙂
Dat begrijpt die vast wel, rustig aan doen jij!