Van onzeker meisje naar zelfverzekerde vrouw

Degene die mij volgen op Instagram worden misschien ondertussen wel moe van mij, maar toch ga ik het nog een keer herhalen. 2020 wordt mijn jaar. Waarom? Omdat ik de afgelopen maand GIGANTISCH gegroeid ben. Ik voel het van top tot teen. Vandaag deel ik met jullie mijn verhaal en hoe ik van onzeker meisje naar een vrouw vol zelfvertrouwen gegroeid ben.

Dit artikel werd zó enorm lang, dat ik besloot er een filmpje van te maken. Die kun je hieronder zien. Maar omdat ik weet dat sommige van jullie een tekst toch fijner vinden, heb ik de tekst laten staan en kun je het eventueel ook lezen. Er zal een minimaal verschil zitten tussen de tekst en het filmpje. Het filmpje is wel veel mooier omdat het zoveel echter is.

Kun je de video niet zien? Klik dan hier!
En klik hier als je jezelf meteen wilt abonneren op mijn kanaal als je dat nog niet gedaan had.

Een van de moeilijkste dingen om te doen is om écht naar jezelf te kijken. Wie ben ik? Wie wil ik zijn? Waar wil ik naar toe? Welke dromen heb ik? Waarom heb ik deze dromen? Wat hebben mijn acties in het verleden mij gebracht en wat heb ik daarvan geleerd? De afgelopen maand ben ik met deze vragen bezig geweest. Hier kom ik zometeen nog op terug.

Eerst gaan we even terug naar het verleden. Mijn eerste bewuste herinneren zijn ergens op de basisschool. Ik denk dat ik in mijn hoofd tot groep 3 terug kan gaan als het gaat om het ophalen van deze herinneringen. Ik woonde toen in een heel klein dorpje waar iedereen elkaar kende. Er was dan ook maar één school en de meeste van mijn klasgenootjes woonden daadwerkelijk bij mij in de straat. Ik had vriendinnetjes, maar toch ook weer niet.

Op die leeftijd ben je goed in het spelen met iedereen (tenminste als je niet te verlegen bent) en zit er een dunne lijn tussen vriendschap en elkaar even niet mogen. Ik voelde mijzelf dan ook soms gepest. Ik kan me nog een paar situaties voor de geest halen. Zo weet ik nog dat ik een keer buiten aan het spelen was en er een groepje kinderen naar mij toen kwamen die mij eigenlijk naar huis joegen. Ik weet niet meer wat zij zeiden of deden, maar ik voelde mij hartstikke onveilig en durfde niet meer naar buiten te gaan, terwijl ik dat die dag wel graag wilde.

Terugdenkend aan die tijd in dat kleine dorpje, kan ik mijzelf dus maar een paar situaties voor de geest halen die betrekking hadden op pesterijen. Mijn moeder benoemde laatst een keer dat de reden dat we verhuisd zijn was omdat ik daar gepest werd. Ik was echt wel verbaasd dat IK die reden dan was. Want ondanks die paar situaties die ik mij kan herinneren, had ik na mijn idee wel gewoon vriendinnetjes en viel het allemaal wel mee.

We zijn dus verhuisd. Naar een ander klein dorp. Wel een wat groter dorpje, gezien ze hier 3 basisscholen hadden. Hoe dan ook kwam ik halverwege groep 4 in een nieuwe klas op een nieuwe school. Wat ik me van deze tijd vooral kan herinneren, was dat ik nooit echt veel vriendinnen heb gehad. Ik had ieder schooljaar minstens één vriendin en met een beetje geluk had ik die vriendin het jaar daarop ook nog. Ik kan me herinneren dat ik me op deze school meer gepest voelde.

Nu ben ik 31 jaar en denk ik weleens terug aan deze tijd. Ik vraag mij dan serieus weleens af of ik écht gepest werd. Of was het alleen maar plagen? Ik hap namelijk snel en was dus een makkelijk doelwit voor plagerijen. En was ik wel weerbaar genoeg? Lag het daar niet gewoon aan? Ben ik niet gewoon ‘gevoed’ met het woord pesten en ging ik het daarom zelf ook pesten noemen? Dat is heel lastig om nu achteraf te zeggen. Als kind zijnde heb je nog gewoon minder grip op je emoties en wat je voelt en zijn het de woorden van volwassenen die er over het algemeen een betekenis aan geven.

Want als ik écht gepest werd, dan hadden mijn klasgenootjes mij bepaalde dingen niet gegund toch? Om een paar voorbeelden te noemen:
1. In groep 6 mochten we zelf een film maken. Er waren kinderen die het script mochten schrijven, kinderen die mochten acteren, een regisseur, cameramensen en noem het maar op. Mijn stiekeme droom is altijd geweest om actrice te worden. Ik kreeg de grote rol van weliswaar de slechterik. Maar nogmaals: het was wel een grote rol. Hadden zij mij dit gegund als ik écht gepest werd?
2. In groep 7 deden we mee aan het jongens tegen de meisjes televisieprogramma ‘Klasse’. Eén meisje speelde dan tegen één jongen en de rest mocht hen aanmoedigen en helpen. Het finalespel bestond uit een racebaan met bestuurbare autootjes. Zoals dat bij een echte sportwedstrijd gaat, moesten er ook hier twee commentatoren zijn. Eén voor de meisjes en één voor de jongens. Daar moest je dan auditie voor doen en de klas moest dan stemmen wie het werd. Ik wilde graag de auditie doen, maar verwachtte er niets van. Want de klas zou toch nooit op mij stemmen als hun vriendinnetjes ook mee doen. Maar somehow werd IK gekozen. Ik was mega verbaasd en mega blij. Zouden ze dit mij gegund hebben als ik écht gepest werd?
3. In groep 8 kreeg ik één van de hoofdrollen in de musical en ook hier was weer een hoop support. Zou ik die support gehad hebben als ze mij écht gepest hadden?

Wat ik hiermee wil zeggen is dat het soms écht heel lastig is om te bepalen wat pesten nu eigenlijk is. Ik wil niet zeggen dat de volwassenen om mij heen het mis hadden, maar als zij andere vragen hadden gesteld of minder snel conclusies hadden getrokken of wat dan ook anders hadden gedaan: had ik het dan nog steeds pesten genoemd? En heel eerlijk: als zij er anders mee waren omgegaan, had ik hen nog wel kunnen vertrouwen? Het is gewoon een enorm lastig verhaal in mijn geval.

Op de middelbare school kwam er een ommekeer. Het maakte mij geen snars meer uit dat ik niet bij de populaire kinderen hoorde. Ik had een klein maar fijn clubje vriendinnen om mij heen en ook bij de plaatselijke harmonie maakte ik een vriendinnengroepje. Ik voelde mij goed en was blij met de mensen om mij heen. Daarnaast heb ik hier ook weer een voorbeeld uit mijn laatste jaar van het VMBO-T.
We hadden een hoop dingen bedacht als eindexamenstunt. Ik weet zo uit mijn hoofd niet meer precies wat allemaal, maar wel dat de show die we bedacht hadden aan elkaar gepraat moest worden. En dat mocht ik doen. Ik wilde het graag, heb dat ook aangegeven en stom genoeg mocht ik het presenteren (want ik hoorde dus absoluut niet bij de grote populaire kliek die het grootste deel bepaalden). Plus dat op de dag zelf bij het versieren van de school écht IEDEREEN naar mij toe kwam om te vragen wat er moest gebeuren en waar alles moest staan etc. Zo bizar!

Ik kreeg dus gedurende mijn middelbare school periode meer zelfvertrouwen. Toch hebben die jaren mij wel een extra beschermlaag gegeven. Ik werd weliswaar weerbaarder en had fijne mensen om mij heen, maar was wel enorm onzeker geworden, omdat ik die dingen zoals ik ze nu zie (en hier net beschreven heb) toen niet op die manier zag of in kon zien.

We maken even een klein sprongetje naar 2007: het jaar waarin ik verkering kreeg met Roy en ik daar een nieuw hoofdstuk van mijn leven begon. In 2007 kreeg ik dus verkering met Roy én ging ik in Indonesië wonen voor 5 maanden i.v.m. stage. Ik had toen al zo’n jaar of 5 mijn vriendengroep van de harmonie. Zo’n maand of drie voor ik vertrok ging Roy in een nieuw bandje spelen waar we dus nieuwe mensen leerden kennen én tevens nieuwe vrienden maakten. Toen ik in Indonesië zat heb ik véél meer van deze ‘nieuwe’ mensen gehoord, dan van mijn vaste vriendenclub. Heel eerlijk: ik was best in hen teleurgesteld. Maar ik stond niet stevig genoeg in mijn schoenen om überhaupt te durven vragen waarom ik niet zoveel van hen hoorde. Misschien hebben zij het anders ervaren, dat weet ik dus niet. Wat ik wel weet is dat zo’n jaar nadat ik terug was ik langzaam maar zeker uit de vriendengroep ‘gleed’. Ik kan mij een moment herinneren dat ik per toeval hoorde dat ze met zijn allen hadden afgesproken en mij niet hadden gevraagd.

In één klap (ondanks dat de vriendschap door een voor mij onbekende reden al aan het aftakelen was) was ik mijn vaste basis kwijt. Tegelijkertijd met die vriendengroep verloor ik weer het vertrouwen in mijzelf. Maar ook dat kan ik achteraf gezien nu pas relativeren. Ikzelf heb daarna nooit meer een vriendengroep gehad. Ik had sowieso eigenlijk geen vrienden meer. Wel via Roy, maar dat is zo’n verhaal dat als het ooit uit zou gaan tussen ons, die vrienden contact houden met hem en niet met mij. Zonder het te beseffen heeft dit dus echt een aanslag gepleegd op mijn zelfvertrouwen. Een echte hechte vriendschap heb ik sindsdien niet meer gehad.

Ik ben nu met een paar mensen die band aan het opbouwen en ik laat langzaam maar zeker mijn muurtje zakken. Vooral één persoon laat mij mij zijn en laat zien wat een vriendschap is. Hoewel er ergens nog wel een stemmetje in mijn hoofd zit die zegt dat deze vriendschap vast ook weer verwaterd, ga ik er toch langzaam maar zeker in geloven dat deze vriendschap misschien wél langer gaat duren.

Nu jullie een kijkje hebben gekregen in mijn verleden (en meteen in mijn relativerend vermogen dat ik ondertussen heb opgebouwd om mijn verleden te analyseren), kan ik jullie meenemen naar de afgelopen maand. Want januari 2020 en begin februari was voor mij het punt waarin ik enorm ben ontwikkeld en gegroeid.

Vanaf januari 2020 mocht ik na mijn bevalling van Lucas weer gaan sporten en werken aan mijn lichaam. Ik wil zo’n 25 kg kwijt en fitter worden. Daarom doe ik nu mee met het NBFM programma. Een ander doel wat ik had, was (en is nog steeds) groeien op Instagram om zodoende mijn blog meer bekendheid te kunnen geven en er een leuke (bij)verdienste aan over te gaan houden. En dus startte ik half januari met de cursus Instagram van Kellycaresse.

Op het eerste gezicht lijken deze twee programma’s niet aan te sluiten op waar dit verhaal over gaat, maar dat doen ze wel. Beide programma’s hebben mij aan het denken gezet. In eerste instantie over welke doelen ik heb en hoe ik ze kan gaan bereiken. Om doelen te bereiken moet je nadenken over je belemmeringen. Dat gedeelte kwam tijdens de cursus van Kelly goed aan bod en hebben mij aan het huilen én aan het denken gebracht. Weet je nog dat ik vertelde dat mijn zelfvertrouwen een puinhoop is? Daar zit mijn belemmering. Ik heb altijd een stemmetje dat zegt dat ik iets niet kan, niet goed genoeg ben of whatever. Zo is mijn belemmering om te kunnen groeien met bijvoorbeeld Instagram dat ik denk dat ik ‘niet interessant genoeg ben’. Niemand die dat ooit tegen mij heeft gezegd hoor, maar puur een duiveltje in mijn hoofd die dat zegt. Deze belemmering kwam tijdens een live-sessie van de cursus naar voren. Ik huilde mega hard toen het besef insloeg als een bom. DIT was mijn belemmering. DIT was precies wat mij altijd met alles heeft tegengehouden.

Na die live-sessie stelde ik mijzelf kwetsbaar op. Ik zette op mijn Instagram Stories de foto die ik nam na de live-sessie: Lucas die mij lachend en troostend aankijkt terwijl er nog tranen over mijn wangen rollen van mijn mental breakdown. Hierbij schreef ik mijn belemmering en mijn eigen overtuiging dat ‘ik niet interessant genoeg ben’. Ik heb zo enorm veel positieve reacties gekregen, dat het duiveltje die mij die woorden influisterde in een keer heel ver naar achteren werd geduwd.

Ken je dat gezegde van alles wat je aandacht geeft groeit? Zolang ik aandacht blijf geven aan alles wat ik denk niet te kunnen i.p.v. wat ik wél kan, zal ik het ook niet kunnen. Dankzij die openbaring en mijn Instagram Story begon ik anders te denken. Ik ben er heus nog niet, en zo wil ik ook absoluut niet overkomen, maar op dit punt in mijn leven voel ik mijzelf sterker dan ooit.

Ik kan het. Ik kan groeien. Ik kan mijn doelen bereiken. Want alles wat ik aandacht geef groeit. Dus als ik positief denk en er hard aan werk en vertrouw in the law of attraction dan gaat het mij gewoon lukken.

Ik barst van de zelfvertrouwen, heb weer allerlei (creatieve) ideeën en ben bereidt om geduld te hebben en er keihard voor te werken.

Ik begon dit artikel met een aantal vragen waar ik nog op terug zou komen. Dat doe ik nu.
Wie ben ik? Ik ben Natasja. Een 31-jarige vrouw, moeder van twee prachtige kinderen en vrouw van Roy. Maar ik ben niet alleen een moeder en vrouw van. Ik ben een beetje gek en enthousiast, maar ook chaotisch.Ik heb mijn leven bij lange na niet helemaal op orde, maar ik doe altijd mijn best. En soms (oké, misschien wat vaker dan soms) ben ik een enorme emotionele muts.
Wie wil ik zijn? Ik wil degene zijn die ik hierboven al beschreef, maar ook iemand die nog zelfverzekerder is en gelooft in haar eigen kunnen. Ik wil iemand zijn die altijd doet waar ze gelukkig van wordt en minder pleased zodat ik ook echt gelukkig kan zijn. Ik wil iemand zijn die anderen kan inspireren. Ik wil iemand zijn die een voorbeeld voor andere kan zijn, op wat voor manier dat ook mag zijn.
Waar wil ik naar toe? Ik wil toe naar degene die ik hierboven beschreef. Iemand die haar dromen achterna gaat om een fijn en een compleet gelukkig leven te kunnen leiden.
Welke dromen heb ik? Ik droom ervan om zonder zorgen te kunnen leven en dingen te doen die we leuk vinden om te doen zonder ieder dubbeltje te moeten omdraaien. Ik droom er van om een inspiratie te zijn voor anderen en daarmee een positieve impact te hebben op het leven van anderen. Daarom wil ik groeien op Instagram, mijn blog en YouTube.
Waarom heb ik deze dromen? Want hoe meer volgers, hoe meer views, hoe meer ik kan gaan verdienen, hoe beter ik mijn gezin kan onderhouden en ik meer mensen bereik die ik kan inspireren en een grotere impact kan hebben.
Wat hebben mijn acties in het verleden mij gebracht en wat heb ik daarvan geleerd? Mijn verleden heeft mij onzekerheid gebracht, maar ook de vrouw wie ik nu ben. Ik heb er van geleerd dat ik wél op mezelf mag vertrouwen. Dat het vooral de duiveltjes in mijn hoofd zijn die mij omlaag trekken. Ik mag fouten maken om er van te leren en te groeien. Ik hoef niet te voldoen aan het beeld van anderen, ik mag mezelf zijn. Ik ben wie ik ben en ik ben goed genoeg. Mijn gevoeligheid en goedgelovigheid zijn een kracht en geen zwakte. Ik ben sterk omdat ik kwetsbaar durf te zijn. Ik ben een inspiratie omdat ik kwetsbaar durf te zijn. Ik ben wél interessant om te volgen omdat ik die emotionele, chaotische, gekke muts ben met wie veel vrouwen zich kunnen identificeren. Maar ook omdat ik je kan laten zien wat zelfvertrouwen met je doet.

Ik heb geleerd om naar mezelf te kijken en mezelf vragen te stellen. En op die antwoorden weer nieuwe vragen te stellen. Want dan kom je achter waarheden, achter wat je écht wilt, achter de echte reden van je doelen, achter achterliggende problemen, waardoor je dus oplossingen kunt bedenken en kunt groeien.

Ik ben f*cking trots (een woord wat ik normaal nooit gebruik online) op mezelf. Trots op wat ik al bereikt heb en wat ik nog kan gaan bereiken. Trots op het feit dat ik voor mezelf kan kiezen en trots op mezelf voor het feit dat ik enorm leerbaar ben. Ik ben er trots op dat ik dit met jullie kan delen. Maar ik ben ook dankbaar. Ik ben dankbaar voor alle mensen die mij steunen op wat voor manier dan ook. Ik ben dankbaar voor de mensen die mij mij laten zijn en dankbaar voor de mensen die mij liefde geven. Ik ben dankbaar voor de mensen die mij in mezelf laten geloven

Ik hoop jullie met deze video en blog geïnspireerd te hebben om jezelf te zijn, je kwetsbaar op te stellen en trots op jezelf te zijn.

Pin deze blogpost op Pinterest om het later nog eens terug te lezen.