Vandaag deelt Evelyne haar verhaal over onzekerheid. Hoe onzekerheid er altijd is en nooit eens weg gaat en wat voor impact dat heeft op haar eigen leven.
Heb jij ook een bijzonder verhaal dat je wilt delen omtrent zwanger worden, zwangerschap, bevalling, familie, liefde, gezondheid of iets anders? Mail mij op info@natasjaonline.nl. Anoniem mag uiteraard ook!
“Dit jaar blog ik vijf jaar onder mijn eigen naam: Evelyne Vergote. Dat is echt een enorme stap geweest, want ik schreef altijd onder verschillende nicknames. Onzekerheid speelt overal in mijn leven en dat heeft het al gedaan zolang als ik het mij kan herinneren. Op en over mijn blog, op en over mijn werk, mijn persoonlijke leven, hobby’s. Waar dan ook, onzekerheid was en is er altijd. Nu nog steeds.”
“Die onzekerheid speelt op mijn gemoedstoestand. Ik voel mij dan heel nutteloos en aan de kant gezet. Misschien dat iedereen dat gevoel wel kent, maar dat gevoel laat mij nooit los. Ik moet dan ook overal bevestiging op krijgen om te kunnen zeggen tegen mezelf dat ik wél goed genoeg ben.”
“In het dagelijks leven kom ik dan ook vaak als onbeschoft over. Dit heeft alles te maken met mijn onzekerheid. Ik durf niet mee te praten en ik durf geen antwoorden te geven. Sociale dingen zijn daarom ook niets voor mij. Ik heb schrik dat mensen mijn zullen uitlachen.”
“Dat heb ik ook op mijn blog. Ik ben dan ook mega bang voor negatieve reacties. Waarom ik toch kan blijven bloggen is omdat ik het mezelf kan inbeelden dat ik alleen maar voor mezelf schrijf. Maar wanneer ik dan uiteindelijk géén reacties krijg, slaat de onzekerheid weer toe.”
“Zo zat ik enkele maanden geleden zo diep in de put op persoonlijk vlak, dat stoppen met bloggen verschillende keren door mijn hoofd is geschoten. En soms lijkt mij dat nog steeds de beste oplossing. Maar toch kan ik dat niet. En dus neem ik dan een break en denk ik dat ik nooit meer zal gaan schrijven. Plots beginnen mijn vingers dan vanzelf weer te jeuken en begin ik gewoon weer met mijn blog. Het is wel een vicieuze cirkel, want even laten val ik weer terug in de onzekerheid en begint het idee om te stoppen weer op te spelen.”
“Soms droom ik van een kleine leidersfunctie. Eentje waarbij het one-to-one is. Een grote groep doet mij alweer huiveren; zelfs als ik iedereen ken. Ik beeld ook al snel in dat ze achter mijn rug bezig zijn met het praten over mij en helemaal niet tevreden zijn. Of dat ik op eeen dag dan op het matje geroepen wordt over het feit dat ik niet goed bezig ben en ze mij niet meer willen.”
“Ook met vrienden heb ik dit gevoel. Als ik niet in een gesprek word meegenomen voel ik mij al snel buitengesloten en denk ik dat ze mij niet meer leuk genoeg vinden. Zoals ik al zei, ben ik niet goed in praten.”
“Die onzekerheid is met mij mee gegroeid. Hoe ouder ik werd, hoe onzekerder ik werd. Het is nooit minder geworden; alleen maar meer. Ik heb nooit een psycholoog bezocht, omdat mijn onzekerheid een deel van mij en mijn leven is geworden en ik er in zekere zin mee heb leren leven. Wel heeft een loopbaancoach mij deels over mijn onzekerheid heen geholpen. Ik was er om mijn weg naar een andere baan te zoeken, maar tegelijkertijd was zij een beetje de psycholoog die mij liet inzien dat ik niet onzeker was, maar gewoon niet durfde door te gaan.”
“Om mij verhaal zo openbaar te delen vind ik ook heel spannend. Ik verwacht geen reacties of tips, maar alle positieve reacties zijn natuurlijk welkom.”
Lieve Evelyne, bedankt voor het vertellen van jou verhaal.
6 comments
Opnieuw een interessant en vooral boeiend verhaal. Ik herken mezelf er wel in. Ik kamp helaas nog steeds met een tamelijk laag zelfbeeld vanwege een pestverleden op school, maar ook omdat ik op één of andere manier niet kan meekomen met de drukte in de huidige maatschappij. Ik doe het mezelf aan, dat weet ik. Ik heb er moeite mee onder de mensen te komen, terwijl ik mezelf echt wel een gezellige avond gun ergens in een café of buurthuis of waar dan ook. Ik denk teveel na over wat mensen over mij zouden denken en mij daarom niet of wel zouden accepteren. Ik heb slechts een handvol vrienden, waar ik wel aansluiting bij vind, en we zien elkaar soms ook wel. Maar ik wil uit mezelf ook nieuwe mensen leren kennen, terwijl drukte niet aan mij besteed is. En bij de meeste cafés en kroegen knalt de muziek uit de luidsprekers en is het moeilijk jezelf verstaanbaar te maken. Ik ben wel bezig met kleine stapjes. Ik vind het echter zo’n belemmering voor mezelf waarom ik juist op dat vlak zoveel bezig ben.
Wat vervelend voor je. Door er aan te werken maak je al stapjes. Het gaat misschien niet zo snel als je zou willen, maar ieder stapje is er een!
Dank je wel, Natasja, dat ben ik nu dus ook geregeld aan het doen. Omdat ”stappen” voor mij best een belastende opgave is. Misschien ben ik hooggevoelig en kan ik niet alle prikkels verwerken. Ik heb (nog steeds) veel behoefte aan rust als ik een paar volle dagen met andere mensen heb gehad. Op zondags bijvoorbeeld lang uitslapen en je geest en lichaam de kans geven te herstellen. Dat is overigens niet elke zondag zo. Ik merk simpelweg gewoon dat het mij moeite kost om te socialiseren, omdat het mij vooral in menigten veel energie kost. Ik ben zeker een mensen mens, ik hou van gezelligheid, maar dat gaat tot een bepaald punt. Daarna pik ik niets meer op, wordt ik moe en is de emmer vol.
Beste Evelyne, wat een heftig en persoonlijk verhaal en herkenbaar. Zou je niet een vorm van autisme kunnen hebben? Ook dit komt bij vrouwen voor en vaak diagnose op latere leeftijd. Veel sterkte voor jou!
wat mooi dat je dit zo open deelt! <3
Dank je wel, Saskia, ik ben nu eenmaal iemand die openlijk over z’n gevoelens praat. Ik praat en schrijf er net zo makkelijk over. Het bevrijd me van negatieve energie, ik heb nooit anders geleerd dan m’n gevoelens op papier toe te vertrouwen. Ik heb een boek geschreven, en ben sinds enige jaren actief als figurant. Heb inmiddels in 4 korte filmpjes gespeeld, en vind het heerlijk om creatief bezig te zijn. Nog steeds schrijf ik. Alleen als het echt mensen aankomt, socialiseren en heel gezellig doen met elkaar, dan kost het me veel energie en ben ik veel moe.