Diary 21 mei 2014

Al eerder in een diary gaf ik uitleg over hoe ik op de naam van deze site gekomen ben. De mensen die de blogpost gelezen hebben weten dan ook dat de naam van mijn site deels is gebaseerd op het merk Oriflame omdat ik hier als adviseuse voor werk. Maar aan alles komt een eind…

In april 2013 startte ik als adviseuse. Ik had 2 jaar eerder ook al aanstalten gemaakt om adviseuse te worden, maar toen was het nog niet het juiste moment. Vorig jaar was dat het wel. Ik zat al langere tijd niet meer lekker in mijn vel. Ik was zoekende naar activiteiten die ik leuk vond, zodat mijn aandacht daar naar toe kon en ik dingen had om naar uit te kijken. Zodoende nam ik wederom contact op met Jacqueline. Na een kort gesprekje was het duidelijk – al had ik die keuze stiekem toch al gemaakt: ik werd adviseuse bij Oriflame. Het balletje ging rollen en ik zorgde voor afspraken.

Ik vond het fantastisch om te doen. Ik kon mensen écht wat leren en ik was bezig met make-up. Iets waar ik toch allang interesse in had en erg bijzonder vond. Ik kwam ook in aanraking met huidverzorging. Dit had mijn interesse niet, maar na mate ik er meer van leerde, vond ik het steeds leuker om ook hier mee bezig te zijn. Zowel met mezelf als ook met anderen.
Ik kon mensen echt blij maken met tips en natuurlijk met de producten van Oriflame.
Waarom maar een aantal mensen blij maken terwijl ik met het internet véél meer mensen zou kunnen bereiken? Zodoende begon ik in juli 2013 met mijn blog.
Ik kwam veel beter in mijn vel te zitten. En daarbij was het ondertussen vakantie. Ik had zeeën van tijd om te bloggen en mezelf te herstellen.

Toen ik weer begon met werken moest ik een balans zien te vinden. Dit lukte me niet zo goed, waardoor het bloggen even op zijn gat kwam te liggen. Ik miste het ontzettend, maar ik kon mijn aandacht niet goed verdelen – of plannen – waardoor ik de ruimte ook niet had om te kunnen bloggen. En daardoor ging het weer slechter met me. En met mijn cursus visagie die ik ondertussen was gaan doen. En met mijn bijbaan als Oriflame adviseuse.

Het ging slechter met me omdat ik de dingen die ik graag wilde niet kon doen, door hetgeen waardoor ik die leuke dingen juist was gaan doen. Klinkt verwarrend zo hè?
Ik was al deze dingen gaan doen omdat ik door mijn werk niet meer goed in mijn vel zat. Ik had geen plezier meer in mijn werk en ging al geruime tijd met buikpijn, hoofdpijn en rugkklachten werken. Dit speelde zich dus al af voordat ik begon als adviseuse.

Eind september kwam ik thuis te zitten. Het ging niet goed met me. Het was me allemaal te veel. Ik wist het niet meer. Ik wist niet wat ik wilde. Ik wist niet hoe ik verder moest.
Het enig wat ik wist, was dat ik heel negatief was over mijn werk. Ik kon niks goeds meer bedenken. Nou ja. Het enige goede wat ik kon bedenken – de reden om wel te gaan werken – waren mijn collega’s.
Mijn ouders en Roy overtuigden me dat ik nu voor mezelf moest kiezen. Zij zagen ook dat het niet goed ging en vonden dat ik naar de huisarts moest en even niet moest gaan werken. Ik vond dit een lastige beslissing. Want ik liet mijn collega’s in de steek. Zo voelde het tenminste. In mijn hart wist ik heus wel dat het tijd werd om voor mezelf te kiezen, maar de keuze was niet gemakkelijk.

Ik belde naar mijn werk om het te vertellen en anders dan ik had gedacht – ik was immers al geruime tijd heel negatief over mijn werk – reageerde ze meelevend. Diezelfde dag ben ik naar de huisarts gegaan. Als ik nog langer door zou gaan met werken zou ik overspannen worden. Ik zat op de grens. En dus gaf de huisarts als advies om even thuis te zitten en in gesprek te gaan met de psycholoog die bij de praktijk hoorde. Dit ben ik ook gaan doen.

Ondanks dat dit een goede beslissing was, kwam ik wel even in een dieper dal. Mijn hoofd zat vol. Ik moest bedenken wat ik wilde met mijn werk. Wilde ik nog wel werken in het onderwijs? Wilde ik verder met visagie? Wilde ik dit, wilde ik zus, wilde ik zo…. Doordat ik nu perse moest denken van school, van de huisarts, van de psycholoog, van mijn familie en ja, ook van mezelf over wat ik nu eigenlijk wilde en hoe het nu verder moest werd ik verder terug geduwd. Achteraf moest ik verder terug om vooruit te komen. Maar op dat moment…
Hoe leuk ik mijn bijbaan als adviseuse, mijn cursus visagie en het bloggen ook vond, ik kon er nu even niet mee bezig zijn. Er zijn geen woorden om te beschrijven hoe dat in elkaar steekt. Want iedereen denkt dat als je iets leuk vind om te doen dat het je dan ook automatisch lukt. Voor mij lukte het op dat moment niet. Mijn hoofd zat bomvol met vragen waar ik geen antwoord op wist.

En dus deed ik rustig aan. Ik deed ontspanningsoefeningen om mijn hoofd leeg te kunnen maken en die hielpen gelukkig wel wat. Niet zo zeer met het vinden van antwoorden, maar wel met de rust in mijn hoofd. Zodoende begon ik in november weer wat meer te bloggen en pakte ik ook het adviseuse zijn weer op. Ik wist nog niet of ik verder wilde in het onderwijs, maar ik wist wel dat ik bezig zijn met beauty erg leuk vond.

Uiteindelijk heb ik mijn gedachtes over school op papier gezet. Dit hielp me met relativeren van bepaalde situaties. Waar ik eerder school overal de schuld van gaf, zag ik nu ook in dat er ook een hoop dingen zijn die bij mezelf liggen. Een voorbeeld is dat ik moet leren om situaties uit te spreken wanneer me iets dwars zit. Ik ben goed in het opstapelen van gevoelens en gedachtes omdat ik mezelf anders zou gauw een zeur vind.

Maar goed. Door mijn gedachtes op papier te zetten, kon ik de stap maken om school te bellen dat ik langs wilde komen voor een gesprek. We maakten een afspraak.
Ik keek er niet erg naar uit en was erg zenuwachtig. Maar het gesprek verliep wel aardig en ik zou gaan re-integreren.
De eerste dag dat ik weer een paar uurtjes kwam werken wilde ik eigenlijk niet de werkvloer op. Ik wist niet of ik al klaar was om de kinderen onder ogen te komen. Maar uiteindelijk moest ik door omstandigheden wél de vloer op en met een bonzend hart maakte ik die stap. Blij toe dat ik over die drempel ben gegaan want kinderen kwamen enthousiast naar me toe. Ook kinderen waarvan ik het niet gedacht had, hadden mij blijkbaar gemist. En dat deed me goed.

Mijn re-integratie verliep goed. Ik kon zelf mijn tempo aangeven en daar was ik blij mee. Ik wilde niets overhaasten, want ik was bang dat als ik te snel zou gaan ik weer terug bij af zou zijn.
Een aantal weken voor de carnavalsvakantie werkte ik weer volledig: 5 dagen in de week van 8.00 tot 17.00.

Mijn werk begon ik weer steeds leuker te vinden. Niet dat alles weer ineens op en top was, maar met stapjes vooruit. Er begonnen dingen te veranderen. In mijn voordeel. En ik was ook veranderd. Ik ben nog steeds aan het leren om te gaan met de dingen die ik eerder lastig vond, maar het gaat steeds beter.

En elke week ga ik met een steeds fijner gevoel weer terug naar mijn werk. Gelukkig. Je ziet ook dat ik nu een balans heb gevonden in mijn werk en bloggen. Doordat ik ook met energie terug kom van mijn werk, heb ik ook meer energie om nog te kunnen bloggen. En het lukt me al beter om te plannen, waardoor er nu ook weer elke dag een blogpost online staat.

Het enige waar ik nu tegenaan liep was mijn bijbaan als Oriflame adviseuse. Om na mijn werk nog te bloggen is een keuze die ik maak. Een keuze als ik nog energie en tijd heb. Ik hoef nergens naar toe en zit gewoon lekker thuis. Maar als adviseuse heb ik afspraken na mijn werk. Een workshop al dan niet een bestelling die ik weg moet brengen. En natuurlijk een marge die je elk half jaar moet halen.
Ik begon te merken dat ik hierdoor weer een drukkend gevoel kreeg.

Ik kan mijn gevoel nu duidelijk beschrijven: toen ik begon als adviseuse had ik het nodig. Het was het zonnestraaltje van mijn zwaarbewolkte dag. Hoe moe ik ook thuis kwam van mijn werk, als ik een afspraak had kreeg ik spontaan weer energie en was ik ineens niet meer moe.
Het was toen echt een behoefte die ik had. Nu wordt het een moet. Ik moest nog weg, ik moest nog afspraken bellen. Ik moest nog dit en zo. Het werd naast mijn fulltime baan en het bloggen te veel.
En dus belde ik twee weken geleden naar Jacq. Ik legde het uit en ze begreep het gelukkig ook. Ik kon niet direct terug geschreven worden naar beautylid (ik kan dadelijk nog wel bestellen, maar hoef geen workshops te geven. Ik heb dus dan wel de lusten, maar niet de lasten), omdat de nieuwe brochure net gestart was. We hadden vorige week maandag nog een vergadering gepland staan. Ik wilde het graag zelf aan mijn lieve Oriflame collega’s vertellen en zij reageerde ook heel begripvol.

Het is fijn om zoveel begrip te krijgen in wat voor situatie je dan ook zit. Ik wil als eerste mijn ouders en Roy bedanken voor hun steun in moeilijke tijden. Vooral Roy heeft het moeilijk gehad met mij het afgelopen jaar. Ik kwam chagrijnig thuis en ik reageerde chagrijnig. Ik had een kort lontje en hij was de dupe. Hij heeft het allemaal geaccepteerd en begrepen en daar ben ik hem gigantisch dankbaar voor.
Ook wil ik mijn collega’s van school bedanken. Jullie zijn er ook voor mij geweest en allemaal op jullie eigen individuele manier.
En natuurlijk wil ik Oriflame en mijn (ex-)collega’s bedanken voor de fantastische tijd. We hebben veel van elkaar geleerd en ik hoop jullie nog eens tegen te komen.