Vroeger wist ik het al: ik zou trouwen en voor mijn dertigste kinderen krijgen. Een wens die ik altijd heb gehouden en die nog niet uitgekomen is. En misschien is dat maar goed ook. Of toch niet? Ik weet het niet. Nu ik toch al aardig richting de 30 ga – oké, het duurt nog 2,5 jaar, maar toch – is het een vraag die herhaaldelijk terug komt. En niet alleen bij mij, maar ook mijn omgeving. Ja, soms tot vervelends toe. Ik voel zelf een soort tikkende klok. Maar dat is tegenwoordig eigenlijk alleen maar aan de ene kant. Want die andere kant… Tja, wíl ik eigenlijk wel écht kinderen?
Iedereen met kinderen roept dat kinderen krijgen het mooiste is wat je kan overkomen. Maar is dat wel écht zo? Want zij kennen de andere kant toch niet? De kant van de mensen zonder kinderen? Hoe kunnen zij oordelen dat dit het mooiste is? Waarom zou je zonder kinderen niet andere mooie dingen kunnen opbouwen?
Maar goed. Tuurlijk: kinderen zijn prachtig. Je eigen schepseltje op de wereld zetten lijkt me enorm bijzonder. Eerst de 9 maanden in de buik en vervolgens het hele proces van opvoeden. Het is haast fascinerend. Heb je een makkelijk kind? Of misschien wel een moeilijk kind? Waar liggen de noden en behoeften van jouw kinderen? Zijn of haar eerste stapjes, woordjes, vriendjes. Ja, ik denk dat je jezelf absoluut in je kind kunt verliezen. En niet zo gek ook. Je kind komt natuurlijk op de eerste plek.
Dat zou natuurlijk ook een keerzijde kunnen zijn. Je moet jezelf bijna compleet aan de kant schuiven. Zo vertelde mijn zus laatst dat ze al maanden niet meer naar de bioscoop was geweest, omdat het gewoon niet lukt met zo’n kleine. Huilt je baby een langere tijd, dan zul je toch echt je serie even op pauze moeten zetten om te kijken wat er aan de hand is. Als je kindje groter wordt, kun je ook niet zomaar meer alles kijken. Kinderprogramma’s zijn dan een must. Natuurlijk zijn televisie en de bioscoop maar luxe dingen, maar het is toch heerlijk om tijd voor jezelf te hebben. Ik hoor dat er maar weinig me-time overblijft als je een kleine hebt.
Kinderen krijgen is een keuze die je maakt. Eentje waar je goed over na moet denken. Wil je carrière maken? Prima, maar laat daar de kinderen niet de dupe van worden. Wordt geen ouder die haar kinderen nooit ziet omdat ze altijd aan het werk is. Wil je veel reizen? Ja, dat kan ook met kinderen maar dat maakt het allemaal toch net een stukje lastiger. Houd je van je eigen dag indeling en rust? Denk dan héél goed na of je kinderen wilt. Want van wat ik heb horen zeggen blijft daar nog weinig van over.
De vraag of ik wel of geen kinderen wil, heeft natuurlijk allereerst te maken met wat ik zelf wil opofferen. Even vooropgesteld dat het ons mag lukken om kinderen te maken. Want dat weet je natuurlijk nooit. Ik ben erg gehecht aan me-time, maar zou een kind het waard zijn om dat op een laag pitje te zetten? Zou ik veel energie kunnen krijgen van één of misschien wel meerdere kinderen? Zou het me waard zijn om nachten uit bed te moeten komen voor mijn kind, mijn kind ten alle tijden te verzorgen, op te voeden, normen en waarden mee te geven, op te laten groeien tot de meest prachtige persoon die hij of zij kan zijn? Dat weet je pas als je het avontuur aan gaat. Maar weet dan ook zeker dat je er wel voor wilt gaan. Dat je je best wilt doen om een goede ouder te zijn. En maak het zelf waard.
Om mijn moeder nog even te quoten toen ik laatst met haar een gesprek had over het wel of niet willen krijgen van kinderen: “Ik heb toen gekozen voor kinderen. Het heeft me veel gekost. En in deze tijd snap ik goed, dat mensen er voor kiezen om geen kinderen te krijgen. En als ik het allemaal opnieuw moest doen, dan zou ik er zeker voor kiezen om weer kinderen te krijgen.” Dat is toch best een mooi compliment voor mij en mijn zus? Toch?
Zou het allemaal écht waard zijn?
62 comments
Mooi geschreven! Als je de keuze eenmaal hebt gemaakt, kun je niet meer terug. Ik denk dat de liefde van je kind meer dan voldoende is en dat je heus wel ooit je me-time mist, maar dat je kind het belangrijkste is.
Dankjewel! Dat denk ik ook 🙂
Heel mooi geschreven! Ik wou nooit kinderen maar nu heb ik er wel één. Ik zou niet anders willen en sta zelfs te springen om nog eens zwanger te mogen zijn. Maar het is wel veel gedoe. Nooit meer spontane acties, je moet altijd rekening houden met oppas. Of ze worden juist op dat moment ziek. Het is echt heel mooi om moeder te zijn maar ook enorm zwaar en je offert écht heel erg veel op, niks om gelogen.
Dankjewel voor je reactie Angelique! Leuk hoe je standpunt toch kan veranderen! Maar inderdaad, ook op momenten dat het je niet uitkomt kunnen kinderen je juist net nodig hebben!
Goed stuk! De afgelopen dagen, of eigenlijk maanden, hebben mij in ieder geval standvastiger gemaakt in mijn keuze. Ik was al niet overtuigd van het krijgen van kinderen, maar hoe het er in de wereld op dit moment aan toe gaat. Pfoe..
Dat is precies waar ik ook mee loop! Waar gaat het naar toe met de wereld! In wat voor wereld zet je je kinderen neer? Aan de andere kant hebben onze opa en oma’s in de oorlog geleefd (niet leuk, maar wel overleefd). Maar de keuze om mijn kind bewust in zo’n wereld geboren te laten worden….
Mooi , geschreven inderdaad. ik ben nu 39 en sinds kort voor het eerst mama. Eerst genoten van het leven en me time. En op een gegeven moment was ik er klaar voor. En nu krijg ik het commentaar dat ik best oud ben voor een eerste. Ik en mijn vriend hebben besloten een carriere op te bouwen. Heerlijk te reizen, en nu een mini mensje gekregen. En ja, je offert veel op. Maar de bioscoop is niet zo vaak meer. En slaap ook niet zo veel meer:) Het is niet iedereen gegeven om kinderen te krijgen dus ik ben heel gelukkig dat het ons is gelukt.
Je hebt nog heeeeeel veel tijd. Pas kinderen krijgen als je er echt klaar voor bent is mijn advies. En geen kinderen dan is het leven ook prima zeggen vele vriendinnen van mij
Wat mooi! Eerst genieten is uiteraard ook een optie en de vraag of je wel of geen kinderen kunt krijgen zal blijven. Fijn dat het jullie gelukt is! En leeftijd is ook maar een getal aan het einde van de dag 😉
Goed geschreven. Ik denk dat een ander punt om over na te denken het volgende is: wíl je wel een kind in de huidige maatschappij en wereld zetten? Ik zelf niet. Ik heb het prima maar ik vind de wereld zo afschuwelijk verrot en ik denk dat het alleen maar erger gaat worden.
Precies dit! Daar komt tegenwoordig ook een hoop twijfel vandaan! Je weet niet wat de toekomst brengt…
Ik heb ze nooit gewild maar door een ongelukje toch eentje gekregen. Ik liep ook altijd rond met het gevoel dat het me te veel tijd, energie en vrijheid zou kosten maar de waarheid is dat dat maar zo ver opgaat als je zelf toelaat. Mijn zoon speelt soms in zijn kamer terwijl ik tv kijk of blogs lees. Als we een keertje willen uitgaan, uiteten willen of naar de bioscoop willen, gaat hij naar mijn ouders voor een weekendje. Als we op citytrip gaan, logeert hij bij mijn ouders of mijn broer; op lange reizen gaat hij mee en moet hij gewoon mee op stap. Laat ik zeggen dat ik het erger had verwacht dan het is. Maar de eerlijkheid gebiedt mij om te vertellen dat ik een gemakkelijk kind heb dat nooit last had van reflux en na vijf weken al de nachten doorsliep. Ik heb geen reden om te klagen. Ja, je leven verandert maar daar groei je zelf in mee. Uiteindelijk ben ik ook al 35 en is de nood om elk weekend te staan dansen tot 6u ‘s ochtends niet meer zo groot.
Wat fijn dat het toch goed uitgepakt heeft! Het scheelt natuurlijk dat je een makkelijk kind hebt! En tuurlijk verander je zelf mee door de situatie. 🙂
Mooi artikel! Ik heb altijd geroepen geen kinderen te willen, zelfs tot 2 jaar terug nog. Veel onbegrip, aangezien ik zelf ook met kinderen werk. Hoe kan je ze dan zelf niet willen? Nu sta ik er wel wat anders in en open voor. Misschien iets voor de toekomst, maar voor nu genieten we even van elkaar!
Dankjewel! Misschien omdat je met kinderen werkt wil je ze niet 😉 haha, grapje! Van elkaar genieten is ook erg belangrijk!
Ik had het niet beter kunnen zeggen, haha! Nu ben ik ook een beetje bang wat er van je kind gaat worden in deze tijd ;c
Ja, vooral in deze tijd, haha! 🙂
Ik heb hier nu een kleine rond lopen, het kost wat tijd, mee eens, het kost geld, mee eens,uitslapen, dat kun je niet meer, spontaan ergens heen gaan, dat kan niet meer, moet rekening houden met zijn slaaptijden. maar als je thuis komt na een zware dag werken en die kleine komt op je af gerend en roept papaaaaaaa, dat is alles waard.
Mooi gezegd! Dat laatste is hartverwarmend!
Je bent al een geweldige juf en ik denk dat je ook een geweldige mama zal zijn.
Ik ben niet bang voor de toekomst. Romy wordt gewoon president of keizerin en dan zal er op heel de wereld vrede zijn!!!
Aaah lief! Dankjewel 🙂 Romy gaat het zeker ver schoppen 🙂
Het in het allemaal waard. Ik vind dat je zeker me-time kan hebben en leuke dingen kunt doen. Je moet het gewoon plannen plannen doen! Bij ons gaat dat gewoon heel goed en natuurlijk huilt je kind in het begin meer, maar als je kind wat ouder in heb je de avond ook bijna vrij, want dan ligt je kind lekker op bed 🙂
Dat is zeker waar! Planning zal het dan wel op neer komen 🙂
Oef ja, een issue waar ik me nu ook mee bezig houd. Op dezelfde leeftijd als jij. Om je heen zijn mensen er zo mee bezig en ik voel alleen maar twijfel. Gelukkig hoeven we nog niet morgen te beslissen, maar de tijd tikt wel door..
Ja precies! De keuze hoeft nog niet per se gemaakt te worden, maar tijd gaat snel…
Ik was 33 toen Gaëtan werd geboren en heb er nu 12 jaar later geen moment spijt van. Er zijn ook momenten dat je hem achter het behang zou plakken. Maar de onvoorwaardelijke liefde, dat is zo mooi. En soms moet je wat opofferen, maar me-time moet je nemen, ook al is het moeilijk. Oma’s passen graag eens op kleinkinderen. 😉
Ik denk dat iedere ouder dat ervaart. Maar de liefde is denk ik inderdaad mooi!
Ik weet zeker dat ik een kind wil, maar dat deze er nog niet is, is ook niet erg. Alles op z’n tijd 🙂 Ik denk dat de nadelen niet tegen de voordelen opwegen, een kind moet zo bijzonder zijn. Dat je zoveel liefde voelt voor zo’n kleintje, lijkt me zo bijzonder
Dat lijkt me ook erg bijzonder! Toch is deze wereld op dit moment niet geschikt voor kleine mensjes. Alhoewel je niet weer wat de gebeurtenissen van afgelopen tijd voor invloed gaan hebben op de toekomst hier.
Ik heb het andersom gedaan 🙂 Ik wilde heel graag een gezin en had dus ook op mijn 27ste 2 kids. Ik ben altijd blijven werken, eerst parttime en later fulltime, heb dus gewoon ‘carriere’ kunnen maken en nu ben ik 44 en zijn ze 17 en 19 en heb ik heel veel me-time, ben ik nog jong genoeg om lekker te reizen, te werken, genieten van alles en vooral ook om nog een goede dialoog met mijn kids aan te gaan haha al gaat er wel veel langs je heen hoor en kan ik al die technology niet altijd meer bij houden (soort spuit 11 gevoel) en doen ze steeds meer zelfstandig waar je geen weet van hebt (of niet wilt weten ;), heerlijk toch?) Ik geniet ervan. Welke keuze je ook maakt je zult er vast goed over nadenken en dus uiteindelijk helemaal achter staan. Kids of niet, happy life 🙂
Daarom zei ik ook altijd dat ik voor mijn 30e kinderen wilde. Kun je nog lekker met ze mee en je hebt langer om van je oude dag te genieten 😉
Vroeger wilde ik absoluut geen kinderen, alleen maar jankende snotneuzen dacht ik. De laatste tijd zit ik er wel meer over na te denken (niet dat ik er nu al aan toe ben).
Ik zou vooral bang zijn dat ik een slechte moeder zou zijn…. maar kinderen krijgen lijkt me wel heel mooi 🙂
Jij een slechte moeder? Nee joh. Dat denk ik niet!
Ahhhhw dankjewel 😀
Kinderen krijgen is voor mij geen optie vanwege mijn gezondheid, maar ik kies er ook min of meer bewust voor dat ik zen iet wil: ik denk dat ik gelukkiger ben in mijn eentje of met iemand van wie ik hou, zodat we veel kunnen reizen en gewoon gelukkig kunnen zijn met elk onze eigen dingen. Dat is iets wat mij heel veel waard lijkt.
Dat lijkt mij ook zo mooi! Gewoon lekker met zijn 2e je ding kunnen blijven doen. 🙂
Sinds mijn zus een kind heeft gekregen, nu bijna 4 jaar terug, wordt mij regelmatig gevraagd wanneer ik eraan ga beginnen. Ik vind het gek dat iedereen er vanuit gaat dat je kinderen wilt. Nooit wordt me gevraagd óf ik kinderen wil. Een tijdje terug zou mijn antwoord direct nee zijn geweest. Momenteel wil ik ze nog steeds niet, maar ben ik er wel iets milder in geworden. Wie weet hoe dat is wanneer ik 30 ben. Je hele leven verandert wanneer je een kind krijgt. Alles draait dan om het kind en je bent er dag en nacht mee bezig. Sommige dingen kun je dan gewoon niet meer doen en ik ben ook nogal gesteld op mijn vrijheid, dus dat is de grootste reden waarom (nu nog) niet. En daarnaast voel ik me eerder 12 dan bijna 30:-p
Same here! 🙂
Ik weet nog dat ik als klein meisje droomde om te trouwen op mn 20e en daarna zoveel mogelijk kinderen wilde krijgen. Maar toen ik eenmaal 20 werd en nu ook nog steeds de ware niet heb gevonden denk ik dat ik de gedachten van trouwen en kinderen gewoon moet laten varen. Als het komt dan komt het, maar zelf ben ik er nu ook eigenlijk niet aan toe om een kind te krijgen. Ik denk dat je het wel voelt als je er klaar voor bent. Gewoon niet te veel bij nadenken en vooral doen wat goed voelt!
Het moet inderdaad sowieso goed voelen! 🙂
Het leven bestaat uit keuzes maken. Dat is niet altijd even gemakkelijk. Laat je door niemand beïnvloeden, ga op je gevoel af en weet dan, wat je ook kiest, dat voor jou de juiste/beste keuze is. Heb hier vrede mee, want achterom kijken heeft geen zin. Liefs, mama
Klopt als een bus mam <3
Lieve Natasja,
Wat knap dat je zo’n persoonlijk verhaal op je blog zet, het geeft aan dat jij je heel goed open kunt stellen maar ook de manier waarop je erover nadenkt geeft aan dat je heel veel verantwoording kent. Ik denk dat of je er nu wel of niet voor kiest het voor jullie goed moet voelen. Dit is een beslissing die voor de rest van je leven geldt en natuurlijk heb je later weer tijd voor jezelf maar je blijft je hele leven een ouder en ondanks dat ze volwassen worden en hun eigen weg gaan is er altijd een stukje van jouw die zich zorgen over ze maakt. Als je twijfelt kun je best nog even wachten en misschien voelt het in een keer voor jullie goed en misschien niet, dat zal alleen de toekomst uitwijzen. Heel veel succes met je overpeinzing.
Dankjewel 🙂 <3
Ik heb jaren terug de keuze gemaakt om bewust kinderloos door het leven te gaan. Voor mij is kinderen krijgen of mogen krijgen geen toegevoegde waarde, ik hou echt heel veel van kids, maar ik hou stiekem meer van mezelf. Ik heb er destijds een blog over geschreven.
Er is altijd een goed excuus om te wachten en geloof mij alle vragen die jij stelt gaan weg en je vindt een heel eigen weg als je kinderen hebt. Ja het vreet tijd en energie en je offert een deel van jezelf op MAAR geloof mij je leert een heel andere ik kennen, één die zo sterk is, die de wereld aankan en ik weet niet of ik dit ook had bereikt als ik geen kinderen zou hebben.
Dat klopt! Dat denk ik ook. 🙂 Maar toch. Wanneer weet je dat je er aan toe bent?
Prachtig geschreven en ik deel je mening. In de laatste comment kan ik me vinden, als je moeder wordt dan leer je zoveel andere dingen over jezelf, je ziet ook een hele andere kant van jezelf. Naast de liefde die je krijgt van je kind en de liefde die je hebt voor je kind, komen er nog zoveel mooie dingen bij. Ik kan niet wachten op mn eerste kleine
Dat lijkt me absoluut ook erg mooi aan het worden van moeder! En je leert denk ik een hele andere kant van jezelf kennen.
Het is een keuze die niemand voor je kan maken, zelfs je partner niet. Dit is echt iets wat je alleen moet doen en waar je achter moet staan. Wel iets om over na te denken is het volgende: (ik las het in een tijdschrift) Iemand had geen kinderen, want dat wilde ze zo en daar was ze altijd tevreden mee geweest. Alleen toen ze ouder werd kreeg iedereen om haar heen kleinkinderen. En zij niet. Ze had er nooit bij stil gestaan dat ze dus op latere leeftijd geen familie meer zou hebben, geen oma worden viel voor haar heel zwaar. Nooit dat getrappel en oma genoemd worden…
Niet dat je daarom kinderen zou moeten willen hoor, maar het is natuurlijk wel een consequentie van het besluit waar je wel over na moet denken…
Ja daar heb ik inderdaad ook wel eens over nagedacht. Of als je partner overlijd… Dan heb je dus niemand meer…
Nooit spijt van gehad, zeer leuke tijden beleefd, lachuh als ze later wel erg veel van je weg hebben, feestje bouwen ! 😉
Voor alle dingen die je opgeeft krijg je ook weer heel veel voor terug.
De vraag is of je leuke kids krijgt ;P
Opvoeding ligt bij jezelf zou ik denken. De appel valt meestal niet ver van de boom 🙂
‘Iedereen met kinderen roept dat kinderen krijgen het mooiste is wat je kan overkomen’.’
Nee hoor, ik niet 🙂 Het is wel zo dat je het met niets anders kan vergelijken, de liefde en mooie momenten niet maar ook de zorgen en stress niet. Het is bovenalles heel intens.
Ik ben een introvert die ook veel tijd alleen en in stilte nodig heeft, maar ik ben ook een moeder die alleen woont met 2 kinderen van 5 en 8 jaar. Juist.. Ik ben dol op mijn kinderen, dat voorop gesteld, maar een kind maakt je niet gelukkig. Dat moet echt uit jezelf komen, niet uit een ander, zelfs niet je zoon of dochter. Ik ben zwaar depressief geweest zonder kinderen maar ook toen ze er wel waren (en oh boy, dan is het pittig hoor, moederschap!).
Het is vreemd, en intens dus, niet te vergelijken met wat dan ook. Je kan alleen nooit terug als je er voor kiest hè, en achteraf bekeken weet ik niet zeker of het voor mijzelf de beste keus was om inderdaad moeder te worden. Ook al ben ik er verdomd goed in 😀
Mooi geschreven! En het is zeker zo dat als je er voor kiest je niet terug kunt. Wat vervelend dat je depressief geweest bent! En dat ook nog een keer met kinderen. Poeh heftig!
PS. Het is niet het opstaan in het midden van de nacht, dat doe je toch wel, want je houdt van zo’n schaap hoe moe je zelf ook bent. Het zijn de kopzorgen, als je kind bijvoorbeeld niet ontwikkelt zoals het zou moeten, als je kind pijn heeft, of groot verdriet (die van mij missen hun vader vreselijk bijvoorbeeld). Dát is echt heel zwaar, net zoals alle keuzes die je moet maken in het belang van hem of haar en je weet zelf ook zelden wat de beste is, iedereen doet maar wat namelijk. Het verzorgen en opstaan is ook pittig maar dat is tijdelijk en meer een ongemak dan wat anders.
Bedankt voor je uitgebreide reactie en deze aanvulling! Dit zijn inderdaad nog extra dingen om mee te nemen!
Ik lees het dus letterlijk. Het krijgen van een kind, vond ik inderdaad het mooiste wat me is overkomen. Maar daarmee lees ik niet, het hebben van een kind, het moeder zijn. Ik haal hieruit dat je het moment zelf bedoelt en dat is een moment opname. Toen ik na 9 maanden beviel van mijn zoontje, vond ik dat zo bijzonder. Ik had nog nooit iets meegemaakt dat ik net zo bijzonder en uniek vond. Ik was onder de indruk dat mijn lichaam dat kon en dat ik zo’n mooi mensje op de wereld kon zetten. En dat geldt voor mij persoonlijk.
Maar ik ben geen moeder die dus roept dat kinderen hebben het mooiste is wat je kan overkomen. Dat het een gemis is, als je ze niet hebt. Een hekel heb ik aan die moeders. Alsof je leven minder compleet is zonder kinderen of minder zin heeft. Echt niet. Ik vind het ook onbeschoft om dat gewoon te roepen.
Ik wist dat ik ooit eens moeder wilde worden, maar ik was er gewoon steeds niet klaar voor. Ik houd van reizen en ik vond mijn leventje heerlijk zoals het was. Dus ik stelde het uit en uit, totdat ik 35 was. Inmiddels ben ik moeder van een 1-jarig zoontje. Een bewuste keuze dus om laat aan kinderen te beginnen en er ook één mogen krijgen.
Misschien juist doordat ik ouder ben, ben ik ook iemand die heel sterk in haar schoenen staat. Dus dat ik geen tijd voor mezelf zou hebben? Onzin. Ik heb nog steeds erg veel tijd voor mezelf, want die maak ik. Ik spreek nog steeds met vrienden af, ga met gemak een weekendje weg zonder of met kind, ga daten met mijn lief zonder kind én…. ik ben ook niet eens minder vaak en/of minder ver en/of minder lang gaan reizen nu we een zoontje hebben. Sterker nog, we zijn net terug van een maand rondreizen door Amerika. En als backpacker boek ik nooit iets van tevoren en dat deden we nu ook niet. Dus lastiger met kinderen? Nee, ik moest alleen wat luiers inpakken.
Nee, hoe je je tijd indeelt en of je tijd voor jezelf hebt, heb je echt zelf in de hand. Ik ben zo gemakkelijk en relaxed en daardoor is mijn kind het ook. En die mist echt geen liefde als ik er een avondje niet ben (terwijl hij toch aan het slapen is).
Is mijn leven nu zinvoller nu ik moeder ben? Nee, want mijn leven voor mijn moederrol vond ik net zo waardevol en met net zoveel betekenis. En zouden anderen er zich mee moeten bemoeien of het wel of geen tijd wordt voor kinderen? Ook daar erger ik me dood aan. Dat gaat niemand wat aan. Dat is jouw keuze en die van jou alleen.
Succes met je beslissing!
Het is een persoonlijke keuze, en eentje waar je minstens 99% achter moet staan (die 1% is de twijfel die elke ouder volgens mij zou moeten hebben, want zonder enige twijfel aan kinderen beginnen lijkt me ook niet goed). Ik heb nooit kinderen gewild, en niet omdat ik me-time nodig heb, of leuke dingen wil doen, of omdat ik de toestand in de wereld zo vreselijk vind. Ik wilde het gewoon niet, omdat ik het niet wilde. Net zoals sommige mensen juist wél kinderen willen.
Weetje, ik wist bijvoorbeeld wel altijd dat ik een pup wilde. En dat heb ik nooit gehad met babies.
Daarbij zijn er meer vormen waarmee je kinderen kunt helpen, of opvangen, of ondersteunen. Het is een fabeltje dat je alleen van je biologische kinderen kunt houden, bijvoorbeeld. Je kunt ook adopteren, of pleegouder worden. Kinderen kunnen wel degelijk onderdeel zijn van je leven, als je ze zelf niet hebt.
Ik heb er geen spijt van, overigens, geen kinderen. Voor mij, voor ons, klopt dit gewoon.
Heel mooi gezegd! En absoluut waar! Soms wil je inderdaad iets omdat je het wil; zonder aanwijsbare reden. Een pup is ook leuk! 😉
Tja, ik ben al wat ouder, inmiddels 47 en er zijn mensen om mij heen die al grootouders zijn en ook mensen die nog jonge kinderen hebben maar ook veel mensen zonder kinderen, al dan niet bewust. Ik ben wel heel bewust kinderloos, simpelweg omdat ik mij niet voor kon stellen om een kind te hebben, het past helemaal niet bij mij. Ik ben dan ook op mijn 29ste gesteriliseerd want een eventuele abortus zag ik al helemaal niet zitten. Ik heb wel altijd veel sociale druk gevoeld, ik was immer gehuwd (nog steeds met dezelfde partner al ruim 25 jaar) en het verwachtingspatroon was wel duidelijk. Om mee te mogen tellen moest je op zijn minst zwanger raken en baren. Maar waarom eigenlijk, al het geneuzel van met name ouders die ineens een wens hadden voor mij, mij het gevoel wilde geven dat ik niet goed snik was door geen kinderen te willen baren. Dan nog de pijnlijke uitspraken dat ik de ware nog niet zou hebben gevonden en dat terwijl al die waren met kinderen allemaal nu al lang zijn gescheiden. Ja mijn man en ik hebben het nog steeds erg fijn samen, we hebben ook helemaal geen bloeiende carrière want ook dat boeit ons niet. Dus alle stigma’s kloppen niet bij ons. De sociale druk is wel iets wat ik verfoei want je zet mensen zo op het verkeerde been met alle gevolgen van dien, wat is dat toch met die mensen die als een soort jehova getuige te werk gaan richting mensen die geen kinderen willen? Ik heb dat echt nooit begrepen, is het zo belangrijk voor deze mensen dat anderen hetzelfde pad bewandelen die zij doen en deden? Waarom is dat toch? Ik vind en vond het zo enorm sektarisch, gewoon eng! Laat iedereen die keuze maken, het ouderschap is niet voor iedereen geschikt en ook is de wereld echt enorm vol aan het geraken door het menselijke ras, het is gewoon een bedreiging aan het worden omdat het gewoon te veel is. Elk nieuw leven is weer een voetafdruk erbij, elk nieuw leven moet weer gevoed worden, een woning enz. Voor de vergrijzing kun je het ook laten want waar is het einde? We zullen het nooit op kunnen lossen door te baren en te baren want dan wordt het probleem alleen maar groter. Als je rationeel nadenkt is aan kinderen beginnen helemaal geen goed idee meer. Oke, we moeten niet helemaal uitsterven maar voor de aarde zou het echt veel beter zijn als er een tijd lang wat minder mensen bij bijkomen…..
Ik vind het persoonlijk een beetje een rare vergelijking zo van ik wil geen kinderen maar wel graag een puppy . Sorry hoor maar komt op mij altijd een beetje vreemd over.
niet lullig bedoeld. Een huisdier hondje of kat is geen vergelijking met een kind hebben van jezelf en je partner . ik en mijn man zeiden altijd liever allles in leveren voor je eigen kind
Dan een huisdier.
ik was 22 bij mijn eerste kindje
Ik wilden altijd voor mijn 25 ste moeder worden
Mijn huidige man zat in een scheiding toen ik zwanger raakten .
Hij was 32 en had ook een zoontje met haar.
Toen hij voor mij koos en oms kindje
Gingen we trouwen
Ik raakten op mijn 23 ste zwanger van de tweede en net toen ik 24 werd werd ze geboren
Er zit precies 1 jaar en 8 maanden tussen mijn twee prinsesjes
Ik ben nu 30 en ben 4 maanden geleden bevallen van ons derde dochtertje jasmijn Fleur.
Ik ben ziels gelukkig met ons gezinnetje
en kinderen hébben is niet altijd even makkelijk
Maar dat hoort erbij
Ik vind het prachtig een kind uit de liefde van mij en mijn partner dat geeft zo bijzonder gevoel
Samen deel je iets wat je met niemand anders deelt. Iets alleen van ons samen.
En ik vind persoonlijk en mijn man ook het heeft ons nog sterker verbonden met elkaar.
verder dacht en denk ik nooit in termen van zou ik wel moeder worden?
Kan ik dat wel ?
Of ben ik er wel klaar voor
Voor zo stap in je leven ben je nooit helemaal klaar denk ik
Je moet gewoon in het diepe springen en het avontuur aangaan.
Je leert vooral geduldig zijn als moeder ervaar ik omdat met kinderen nooit alles het zelfde gaat.
Ik voed mijn kinderen vrij op straf doen wij niet aan althans ik niet. Mijn man wil dat soms wel eens doen . en tikken al helemaal niet.
Ik praat met mijn kinderen en negeer erge buien tot ze weer wat rustiger zijn en praat dan even over hun driftbui .
Of er ooit nog een vierde komt misschien wel
Ik vind moeder zijn te leuk 🙂
ook een vierde is welkom maar voorlopig niet
en het blijft dan ook bij 4 mocht er ooit nog een vierde komen.
Tot zo ver mijn ervaring met het moederschap
Groetjes Felicia.