Kerst in m’n onesie

Nooit – écht nooit – zou ik er onverzorgd uitzien met kerst. Ik zou er altijd tip top uit zien, met nieuwe kleren – speciaal gekocht voor de kerst – een prachtig kerst make-upje en mijn haren zo prachtig zoals ze nog nooit zijn geweest. Of zo iets dan. 

Maar dan is het kerstavond. Tijd om ons klaar te maken voor het kerstdiner bij mijn ouders – wat Roy overigens helemaal verzorgd heeft. Ik trek mijn panty nauwkeurig aan, want ladders zijn echt een no go. En dan is het tijd voor mijn nieuwe jurkje. Eén keer eerder had ik hem aan, en dat was toen hij met mijn bestelling binnenkwam. Maar nu, nu zou het voor het echie zijn. Dé avond waar ik het hele jaar naar uit kijk. Ik vraag Roy mij te helpen met het dicht doen van de rits, want bij de overgang van de rok naar de top blijft hij elke keer hangen. Maar het lukt Roy niet. Met 4 handen staan we te hannesen. Yes, we zijn er overheen. Maar dan…..

Nee, de rits scheurt onder open en ik zit klem in mijn jurk. Ja, echt! De rits wil geen kant meer op en ik kan er niet uit zonder hem kapot te moeten maken. Na nog wat gehannes lukt het ons om de rits te verschuiven – niet op de goede manier – zodat ik er in ieder geval uit kan. Neeeeeeee….. Wat nu? Wat moet ik nu aantrekken dan?

Ik heb toevallig net een nette rok gekocht en besluit die aan te trekken met een top die ik zo’n 6 jaar geleden ook al aan had met kerst. Nou ja, de rest van mijn bestelling doet wel gewoon wat hij moet doen. Maar het item…. Onze liefde was van korte duur.

En toen was het 1e kerstdag. Een dag – net zoals 2e kerstdag – waarin ik me toch altijd netjes aankleed; ook als ik niet weg hoef. Nee. Gisteren was ik er wel klaar mee. Na mijn kerstjurk fiasco besluiten Roy en ik om er een pyjamadag van te maken. Ja, zelfs tijdens het kerstdiner! Ik trek linea recta uit bed mijn knalroze onesie aan en ik doe niks aan mijn haar of aan mijn gezicht. En I don’t care, want er is toch niemand die het gaat zien. Uhh, of toch wel?

Tja, wij hebben een hond. En gezien Roy de kok thuis is, heb ik geen keus dan met de hond te gaan wandelen. Ik weiger echter mijn onesie uit te trekken. Kom nou, ik heb een pyjamadag. So what, wat al die mensen in hun auto denken die in hun netste outfit op bezoek gaan bij familie? So what, wat de buren van 2 deuren verderop denken die met zijn allen aan het genieten zijn van een kerst brunch of iets dergelijks. So what, wat die mensen denken die net hun kinderen uit de auto halen om op bezoek bij opa en oma te gaan. Ja, vele gezichten keken mij raar aan.

Maar is het niet zo dat we gewoon lekker zelf moeten bepalen wat we met kerst – of alle andere 364 dagen – dragen? Nog nooit ging ik zo de deur uit. En Roy was ook verbaasd. Die weet ook dat ik nooit zo de deur uit zou gaan. Maar hé, waarom zou ik er eigenlijk ook maar iets om geven wat die anderen – die ik overigens toch niet (goed) ken – er van denken? Het is toch mijn kerst? Mijn leven?

En dus vierde ik kerst in mijn onesie. Het is maar goed dat ik samenwoon want anders zou ik wel heel onesie geweest zijn! Dit is mijn humor en ik lig nu zelf helemaal in een scheur, hahahahahaha!

Hoe was jouw kerst?

I don’t care dat ik met mijn lelijkste outfit en lelijkste kop op de foto sta én dat ook nog eens op het internet deel. Ik hoop voor 2016 dat er minder gekeken wordt naar hoe iemand er uit ziet en hoe iemand zich wil kleden en verzorgen. Want we willen toch iedereen respecteren en in hun waarden laten? #voorelkaarin2016