Vroeger, zo’n jaar of 9 geleden, toen had ik het helemaal gemaakt. Ik kreeg een superleuk vriendje, ik ging 5 maanden stage lopen in Indonesië, ik had leuke vrienden en ik was een stuk slanker. Wat kun je jezelf nog meer toewensen? Op die leeftijd vond ik dat ik de hele wereld aan kon. Ik zat vol zelfvertrouwen, al zal ik dat niet gauw toegegeven hebben. Ik was ook redelijk zorgeloos en stond vol in het leven. Ja, dat was een mooie tijd én mooie leeftijd. Was ik maar weer een jaar of 18…
Niet dat ik het nou slecht heb. Ik bedoel, ik heb nog steeds datzelfde leuke vriendje, ben weer slanker dan een paar jaar geleden, woon in een leuk huisje, heb een lieve hond, werk op een leuke basisschool en heb weer een paar andere leuke vrienden. Maar ik ben wel minder zorgeloos. Het was allemaal zo simpel toen ik nog thuis woonde en nog op school zat. Al vond ik dat toen natuurlijk niet.
Terugkijkend vind ik dat ik snel oud word. Niet dat ik daar een hekel aan heb, integendeel. Maar ik mis dat zorgeloze ik-kan-de-hele-wereld-aan gevoel wel. Ik voel me dan ook nog helemaal niet zo oud en schrik er dan ook best vaak van hoe lang sommige dingen geleden zijn. En ja, soms zou ik terug willen naar die tijd.
Soms wens ik dat ik die tijd opnieuw mocht beleven. Of ik het anders zou doen? Mwoa, geen idee. Misschien. Als ik nu terugkijk zijn er wel een aantal dingen waarvan ik gewild had dat ik ze toen gedaan had. Meer omdat die mogelijkheid er nu niet echt is. Bijvoorbeeld één jaar high school doen in Amerika. Dat had me nou echt leuk geleken. Of een rondreis maken na mijn studie. Puur omdat je dan nog nergens aan vast zit. Of toch iets met toneel gedaan hebben, zodat ik nu in een of andere cheesy film zou kunnen spelen.
Ik ben een laatbloeier in dromen. Ik hou van dromen. Maar weten wat ik wil… Nee. Nooit gedaan. En als ik het wist, heb ik de dromen niet nagejaagd. Bang wat andere er van vonden. Al vanaf een jaar of 12 had ik de stille wens om later actrice te worden. Eerst in Goede Tijden mee te spelen, vervolgens in een Nederlandse romcom, om vervolgens naar Amerika te verhuizen en daar in een of andere grote blockbuster mee te mogen doen. Maar dat heb ik nooit iemand verteld.
Nee, ik vond mijn dromen te dromerig. Ik was bang om voor gek te staan en ging er dan ook niet achteraan. Nu zou ik het wel geweten hebben. Ja, nu zou ik voor die dromen zijn gegaan. Want als ik één ding van mezelf geleerd heb, dan is het dat ik verder gewoon niet weet wat ik wil. Heb ik mijn droombaan? Nee. Ik vind absoluut mijn werk heel leuk om te doen, dus begrijp me vooral niet verkeerd. Maar als ik vroeger andere keuzes gemaakt had, dan had ik mijn droombaan misschien wel. Misschien als actrice, misschien wel als een grote blogger of misschien wel als auteur. Of ik werkte achter (of dus voor) de schermen bij tv-programma’s, series of films.
Was ik maar weer 18. Dan zou ik mijn dromen achterna gaan. Want dromen kunnen uitkomen. En natuurlijk ben je nooit te oud om je droom te verwezenlijken. Maar eerlijk is eerlijk: hoe jonger je achter een droom aan gaat, hoe sneller je dit bereikt.
Ach, alle keuzes die ik tot de dag van vandaag gemaakt heb, vormen Natasja. De persoon die ik nu ben. En of ik nu anders had willen zijn? Nee, iedereen heeft wel zijn eigen handleiding. En zoals ik net al schreef: je bent nooit te oud om je dromen te verwezenlijken. Dus wie weet wat er nog op mijn pad gaat komen… 😉
Wat is jouw droom?
16 comments
Heel mooi en herkenbaar geschreven! Ik mag ook zeker niet klagen over mijn leven nu maar ik had ook wel andere keuzes willen maken als ik nu 18 was geweest. Een jaar naar Parijs, daar misschien blijven, schrijven, een vintagewinkeltje beginnen…ik ben ook een laatbloeier en dat schrijven doe ik nog steeds en nu bezig met mijn tweede boek… En dat is nu mijn droom 🙂
Je tweede boek? Hoe heet je eerste? Succes met het verwezenlijken!
Dank je wel!Het boekje heet “De avond die haar leven veranderde.” Het is meer een novelle 🙂
Mooi geschreven en herkenbaar ook wel. Ik denk dat iedereen wl dromen heeft die je niet achterna gaat.
Dat denk ik ook wel 🙂
Heel herkenbaar! Op mijn 18e lag de wereld aan mijn voeten en (denk ik nu) had ik alle keus van de wereld. Nu, ook 9 jaar later, heb ik niet minder keus dan toen. Ik heb nu een fulltime baan, mijn studententijd is al wat jaren voorbij en die krijg ik niet meer terug. Maar ik vergeet dan wel dat ik op mijn 18e best onzeker was, juist door alle keuzes die er waren. Ik heb nu veel meer rust dan toen, gelukkig. Hoewel ik best graag weer de onbezonnenheid van toen zou willen voelen! (en misschien toen een keus hier of daar ander had gemaakt;)).
Ja precies dat dus. Ik heb op andere vlakken rust dan toen, maar die onbezonnenheid… Ja die wil ik soms nog wel eens terug hebben 😉
Wat een mooi stuk! Ik herken het wel hoor, toen ik een jaar of 17 was, had ik een stuk minder last van onzekerheden en struggles – terwijl je zou zeggen dat dat er juist de leeftijd voor is. Daarnaast heb ik vaak het gevoel dat ik niet genoeg heb genoten van die tienerjaren, en dat is natuurlijk best jammer. Maar ja, ik ben dan ook nooit een ”gewone” tiener geweest haha.
Dat ook. Het gevoel hebben er toen niet alles uitgehaald te hebben. 🙂
Mooi geschreven en ook heel herkenbaar hoor! Ik had een poosje terug een lichte paniek aanval (;p) omdat de tijd opeens zo snel gaat en omdat ik nog zoveel wel en ik nog een droom(pje) heb (eigen huisje). Pfff soms is het allemaal te veel willen in te weinig tijd en wilde ik ook dat ik weer even 20 was ipv 30. MAar idd: dromen mag! Heerlijk toch 😀
Dankjewel! En dromen is alleen maar gezond toch? Heb je iets om voor te werken 😉
Ik had toevallig vorige week nog een gesprek hierover met een vriendin. Wij zijn allebei achttien en ik ben op het moment bezig met mijn dromen achtervolgen (lees: zomerstage bij CosmoGIRL!). Ik zei toen nog dat ik wel voor altijd achttien zou willen blijven. Naast dat je minder zorgen hebt, mag je je dan ook af en toe nog gedragen als een kind. Konden we maar allemaal achttien blijven 😉
Wat gaaf dat je een zomer stage hebt bij cosmogirl!!! En inderdaad om die redenen! 🙂
Eerlijk gezegd ben ik blij dat ik geen 18 meer ben; ik ben rustiger, weet beter wat ik wil en een deel van mijn onzekerheden/zorgen zijn er niet meer. De studie is afgerond, ik heb werk, een vaste vriendengroep; dingen die ik op mijn 18e nog moest opbouwen. Nog dromen en plannen genoeg, maar er is meer rust en voor mijn gevoel minder druk om die op een bepaald moment af te moeten ronden, minder ‘moeten’ dus 🙂
Dat is inderdaad de andere kant en prettig 🙂
Ben ik het ook mee eens Sylvia! En het is toch juist heerlijk dat je op je 18e zo zorgeloos was. En blijkbaar ook de behoefte niet had om op dat moment dingen anders te doen. Als je dat nu wél hebt: DOEN! We zijn nog steeds hartstikke jong 🙂