Throwback Thursday – Zo’n klein schermpje?

Elke donderdag gaan we terug in de tijd met de categorie: Throwback Thursday.

‘Wat? Zo’n klein schermpje? Dat is toch niet leuk?’ Wat zijn de kinderen van nu toch verwend. Ze willen een groot scherm. En het liefste dat je ook nog interactief bezig kunt zijn. Aan de andere kant was ik vroeger ook heus wel verwend voor die tijd. Ik bedoel ik had een Game Boy. Hoe cool was dat? Overal waar je was kon je spelletjes spelen op een soort mini computertje. In deze tijd is het niks aparts meer. Het is gewoon. Bijna elk kind heeft wel een Game Boy. Uiteraard wel de gemoderniseerde versie. Dat dan weer wel.

Ik weet nog hoe blij ik was met mijn Game Boy. De eerste spellen die ik erbij kreeg waren Super Mario Land en Tetris. Dat was leuk! In Tetris werd ik steeds beter, maar Super Mario Land vond ik lastig. Wat tegenwoordig haast een gewoonte is, was toen nog geen functie: opslaan. Dus zodra ik al mijn levens kwijt was, was het helaas pindakaas en gewoon weer van voor af aan beginnen. Dat kon best wel eens frustratie opleveren.
In een later stadium kreeg ik een Game Genie voor de Game Boy. Dit was een apparaat wat je aansloot op de Game Boy waardoor je cheat codes kon gebruiken. Jep. Oneindig veel levens, here I come! Volgens mij heb ik uiteindelijk Super Mario Land nog steeds niet uitgespeeld. Ach ja, ik kwam wel veel werelden verder!

Naast de Game Genie, had ik ook nog een vergrootglas mét licht waardoor dat ‘kleine schermpje’ vergroot werd én ik ook ‘s avonds in het donker met de Game Boy kon spelen. Ik had een klein printertje om bepaalde dingen uit te printen, maar volgens mij werkte die alleen met de Game Boy Camera. En die had ik uiteraard ook (goh, wie is er hier nou verwend?). Je kon daarmee ‘selfies’ maken – al heette het toen natuurlijk nog niet zo – en je kon er ook spelletjes mee spelen met jouw eigen foto in de hoofdrol. Vet cool vond ik dat!

Uiteindelijk werd mijn favoriete spelletje – oh God, hier komt het – Pokémon Yellow. De versie met Pickachu in de hoofdrol. En om meteen nog maar een confession te doen: dit is echt nog steeds mijn favoriete spel. Ja, ik speel dit nog steeds. Weliswaar op de Game Boy Advance. En sindskort zelfs op mijn telefoon. Dat spelletje blijft gewoon leuk. Tenminste dat vind ik. Kan ik dat eigenlijk wel zeggen als 26-jarige?

Al typend kom ik er achter dat wij volwassenen zeuren over de kinderen van tegenwoordig. Dat ze niet meer gewoon buiten kunnen spelen en dat ze met hun snufferd continue in een of ander scherm zitten te kijken. Maar zijn wij als volwassenen daar niet verantwoordelijk voor? Zijn wij niet degene die Game Boy’s – of hoe het nu ook allemaal heet – geven aan de kinderen? Zijn wij niet degene die de kinderen hebben geleerd om op een computer spelletjes te spelen? Precies. Ik heb het ook allemaal gehad en ouders gaan met de tijd mee en geven dus hetzelfde, maar dan de gemoderniseerde variant.
Dus vroeger was alles beter? Mwoa… In dit opzicht is er niks veranderd.

Had jij een Game Boy vroeger?