Na de vakantie stop ik met de pil

“Schat….” Ik twijfel nog even. Toch besluit ik het er maar gewoon uit te gooien. “Na de vakantie stop ik met de pil.” Stilte. “Tenminste, als jij dat ook wilt…” Vol spanning wacht ik zijn antwoord af. “Oh, dus je vraagt het nog wel gewoon.” Antwoord hij. Ik glimlach. “Ik heb jou toch gewoon nodig.”

Ik wil al zo’n jaar of 3 kinderen. Mijn vriend niet. Die wil wel ooit kinderen. Zegt ‘ie. Mijn droom om voor mijn 30e moeder te worden wordt steeds meer in kleinere stukjes gehakt. Want eerlijk is eerlijk: wanneer is ooit?

Elke zo veel maanden begin ik er weer over. “En, is het voor jou ondertussen ook al tijd voor kleine hummeltjes?” Maar elke keer is het antwoord: “Nee, nu nog niet. Ooit schatje.”

Mijn strategie verandert. “Ik wil wel voor mijn 30e moeder worden hoor.” “Nog genoeg tijd! Dat duurt nog wel even.” Zegt hij dan. Met als tegenargument benoem ik nog dat je niet weet of het ons kan lukken en dat zo’n hummeltje nog 9 maanden in mijn buik moet vertoeven. Helaas heeft ook dit geen effect.

Niet dat overhalen nut heeft. Je moet samen kinderen willen. Ik weet ondertussen wel dat hij ook zo zijn momenten van twijfel heeft gekend, maar vertrouw er toch op dat hij uiteindelijk ook voor kinderen wil gaan. Ik ken hem al lang genoeg om te weten dat dit ook zo is.

En dan ben ik ineens 28 geworden. Een aantal dagen na mijn verjaardag schrik ik wakker. Ik besef me dat de tijd begint te dringen. Natuurlijk, na mijn 30e kan ik (mits ik vruchtbaar ben; en hij ook) nog gewoon kinderen krijgen, maar ik wil niet ‘te oud’ zijn. Ik wil nog met mijn kinderen actief kunnen spelen en dingen kunnen doen zonder de gebrekkigheid van het ouderdom. Er vanuit gaande dat ik niet meteen zwanger zal worden, ben je al gauw 3 maanden verder. Plus 9 maanden zwangerschap. Hmm… één jaar. En dan ben ik alweer 29. Dan wordt het héél krap. Zeker als het niet wil lukken.

Dat blijft nog een paar dagen in mijn hoofd spoken. Ik besluit dat ik mijn ‘angst’ niet op hem wil projecteren. Toch blijft elke dag een stemmetje in mijn hoofd rondspoken die zegt dat de tijd begint te dringen. Ik negeer het. Tot dat moment dat we in de stad lopen. “Schat, ik wil stoppen met de pil. Na de vakantie.” Het blijft stil. “Oh. En daar kom je nu mee.” Oké, dit was niet zo’n handig moment om zonder na te denken dit er uit te floepen. We hebben namelijk haast. We hebben het er verder niet meer over.

Aan de ene kant ben ik lichtelijk teleurgesteld, aan de andere kant ook wel opgelucht. Dit was niet het juiste moment en om er rustig over praten zou hem daar dus ook niet zijn geworden. Maar hij is ook niet gillend bij mij weggerend. Ik ben blij dat ik het er toch uitgegooid heb, want de volgende dagen slaap ik toch weer wat fijner.

Ik ken mijn vriend lang genoeg om te weten dat hij hier voorlopig niet zelf op terug gaat komen. Zo’n paar weken later – tijdens het avondeten na een heerlijke dag  – probeer ik het opnieuw. “Schat….” Ik twijfel nog even. Toch besluit ik het er maar gewoon uit te gooien. “Na de vakantie stop ik met de pil.” Stilte. “Tenminste, als jij dat ook wilt…” Vol spanning wacht ik zijn antwoord af. “Oh, dus je vraagt het nog wel gewoon.” Antwoord hij. Ik glimlach. “Ik heb jou toch gewoon nodig.”

Ik ben helemaal in de zevende hemel. Mijn kinderwens gaat eindelijk komen. Althans, het proberen. Ik ben alleen net één week begonnen met een nieuwe pilstrip. Deze maak ik eerst gewoon nog af. Maar nog even… En dan kan het feestje beginnen. 😉