WEEK 6: Dag weerstand

Oké, het is natuurlijk de tijd van het jaar. Oh. En het heerst. Dat mogen we vooral niet vergeten. Maar toch. Dat Mini in mijn buik het allerbelangrijkste is, heeft mijn weerstand me wel duidelijk gemaakt. Afgelopen zondag kwam er ineens een stevige (neus)verkoudheid aanwaaien, om die maandag maar af te maken met griepverschijnselen. En alsof dat nog niet erg genoeg was, heb ik gewoon sinds donderdagnacht een dubbele koortslip. Mijn weerstand is flink gedaald. Waarschijnlijk – zoals je overal leest – doordat Mini nu het allerbelangrijkste is en alle energie daar naar toe gaat. En daar ben ik natuurlijk wel heel blij mee.

WEEK 6: 5 februari – 11 februari 2017

Even met het volgende beginnen: officieel (volgens begin cyclus) ben ik pas vandaag (12 februari) 6 weken. Nu zitten er 6 hele weken op. Maar de afgelopen week heb ik natuurlijk elke keer gezegd op het Ouders van Nu forum en tegen mijn partner dat ik 5 weken ben + zoveel dagen. Maar dat geldt schijnbaar al als week 6. Ik vind dat irritant. Punt. Goed. Dat gezegd te hebben, kan ik door met mijn dagboek van afgelopen week.

Die verdomde verkoudheid. Tja, of dat nou echt komt door de zwangerschap – Hallo, lage weerstand! – of doordat het gewoon ook echt heerst. Wie zal het zeggen? Waarschijnlijk gewoon een combinatie van beiden. Ik ben nou ook altijd eenmaal snel verkouden. De nacht van zondag op maandag was in ieder geval hels. Ten eerste kon ik bijna niet in slaap komen door die verstopte neus. Ten tweede werd ik midden in de nacht wakker en heeft het zo’n 1,5 uur gekost om weer in slaap te vallen.

En toen was het maandag 6 februari. Tijd om te werken. Gezien ik vrijdag de verloskundigenpraktijk niet te pakken had gekregen, moest ik dat deze dag opnieuw proberen. Helaas zijn de beltijden onder werktijd en is mijn werk niet helemaal geschikt om tussendoor een privé telefoontje te plegen. Met een smoesje, lukte het me toch dat ik even weg kon om te bellen. Nadat ik een ruimte had gevonden in een uithoek in het gebouw – want hé, bij ons heb je écht overal oren – belde ik de verloskundige. Als eerste werd ik uiteraard gefeliciteerd. Toen moest ik mijn gegevens doorgeven en kwamen we erachter dat deze praktijk niet onder mijn woonplaats valt. Ondanks dat de huisartsenpraktijk (mijn dokter zit in het dorp naast waar ik woon) daar dus wel onder valt, konden zij mij desondanks toch niet helpen. Gelukkig kreeg ik wel meteen de informatie voor een verloskundigenpraktijk die bij mij in het dorp zit.
Toen belde ik die maar. Weer werd ik gefeliciteerd en moest ik mijn gegevens doorgeven. Dat was prima en nu staat de eerste afspraak (met echo!!!) gepland op 28 februari! Dan ben ik 8 weken en 2 dagen zwanger! Ik moest later nog wel even terug bellen, omdat deze datum met carnaval valt en mijn vriend de afspraak net iets te vroeg vond. Dus nu hebben we een afspraak op deze dag in de middag. Ook goed.
Gedurende de dag begon ik me steeds beroerder te voelen en kreeg ik last van griepverschijnselen: koud en spierpijn. Daarnaast werd die verkoudheid erger. ‘s Middag ben ik dan ook naar huis gegaan en heb ik goed gerust en geslapen.

Hoewel ik ‘s nachts weer wakker werd, begint de neusverkoudheid minder te worden. Yay! De volgende dag ben ik weer gaan werken, om toch maar weer eerder naar huis te gaan. Ik merkte gedurende de dag dat bij elke beweging die ik maakte, ik meteen buiten adem was. Alsof ik de trap op en af gerend had. ‘s Middag weer gerust en geslapen.

Zodoende voelde ik mij de volgende dag weer een stuk fitter gelukkig. Daardoor ben ik gewoon de hele week naar mijn werk gegaan. Rust is goed voor je mensen!

Nog steeds ben ik wel wat hoesterig en heb ik nu een dubbele koortslip. Ook enorm irritant. Maar ach, als ik nu weer alles gehad heb, kan ik er hopelijk weer tegen aan.

KWAALTJES:

• Af en toe menstruatie achtige krampen, al lijkt dit steeds een beetje hoger te gaan zitten.
• Af en toe gespannen borsten en gevoelige tepels.
• Moodswings. Nog niet super erg, maar voor mezelf opvallend genoeg. Dat is namelijk een verhaal apart:

MOODSWINGS:

Het ene moment voel ik me zielsgelukkig en dan ineens voel ik een grote paniek. “Wat als het mis gaat? Wat als ik een miskraam krijg? Wat als het hartje niet gaat kloppen? Wat als Mini niet goed ontwikkelt?” Die angstaanvallen duren gemiddeld zo’n 45 minuten. Ik doe mijn best dan om positief te denken, maar dat is écht héél moeilijk. Gelukkig ben ik de grootste deel van de tijd wel heel positief ingesteld. Ik praat tegen Mini (nou ja, denkend dat ik tegen hem praat) en aai af en toe over mijn buik om te laten weten dat het goed is en dat ik nu al heel veel van Mini hou.

Maar dit was nog niet mijn bewustwording van mijn hormonen. Dat kwam afgelopen woensdag. Ik had weer een hele dag gewerkt en kwam zelfs later thuis. Mijn partner had het eten nog niet gemaakt (normaal wel altijd) en was zelf gefrustreerd door iets wat hij aan het maken was, maar niet lukte. We zouden eigenlijk iets eten, wat ik dus niet meer mag eten en daardoor wist hij ook niet hoe en wat. Kwam dus ook door zijn frustratie. We wilden allebei graag gezond doen, maar toen hij voorstelde om boodschappen te doen, wilde ik niet mee. Ik was laat huis, ik had het koud en was moe. Dat frustreerde hem een beetje en toen vond hij dat ik maar moest bedenken wat we zouden bestellen. Nee, dat is niet gezond, maar we hadden ondertussen beiden nergens zin in. Daarop volgend ging hij naar boven en verder aan zijn project i.p.v. samen te kijken wat we dan zouden bestellen. Dat frustreerde mij weer. En dus zocht ik niets op. Maar ik had wel een enorme honger. Toen stampte ik dus boos naar boven en zei ik dat ik het stom vond hoe hij reageerde, waarop ik een ugly cry kreeg. Ik voelde hoe lelijk mij gezicht betrok (zo zou hij normaal nooit betrokken zijn!) en moest huilen. Vet ontzin. Dat doe ik anders ook niet. Maar goed, het was duidelijk. Mijn hormonen zijn volop bezig….

credit photo