WEEK 8: Hormonen op hol

Oeps! Vorige week ben ik vergeten week 8 met jullie te delen. Tijd om dit snel in te halen! Zeker ook omdat ik week 9 (en de komende weken) ook gewoon hier wil delen. Met jullie dus! Goed, week 8 was de week van de hormonen. Ik kan je vertellen: héél irritant! En we gingen – ondanks dat de zwangerschap nog pril is – naar de Negen Maanden Beurs.

WEEK 8: 19 – 25 februari 2017

De ochtendmisselijkheid bleef deze week er in. Erg vervelend, want daardoor voelde ik me totaal niet fit. De ene dag ging het beter dan de andere. Helaas lijk ik nog geen trucje gevonden te hebben wat er voor zorgt dat die misselijkheid snel over is. Ik merkte deze week wel dat hij rond een uur of half 11 in de ochtend verdwijnt en dan ineens weer inslaat rond een uur of 1. Ik merk wel dat ik elke 2 uur moet eten, om te zorgen dat die misselijkheid weg blijft. Wat mij op mijn werk enorm goed geholpen heeft, is een bak met druiven. Elke keer een paar druiven was wel voldoende om tot de volgende boterham verzadigd te blijven.

VERTELLEN AAN ZUS

Aan één belangrijk persoon – vooruit 3 belangrijke personen – hadden we het nog niet verteld. Namelijk mijn zus. Dat gingen we op dinsdagavond doen. Ik had mijn zus geappt dat ik langs zou komen met het boekje wat ik gemaakt zou hebben n.a.v. haar babyshower. Mijn zus staat namelijk momenteel op springen. Ik had het boekje ook daadwerkelijk gemaakt, dus ze hoefde niks te vermoeden.
Mijn neefje lag al op bed, maar mijn zwager was gelukkig ook thuis. Vol plezier keken ze het boekje door. Ik zat op het puntje van de bank te hopen dat ze een beetje op zouden schieten. Dus toen ze het boekje gelezen hadden, graaide ik in mijn tas en overhandigde ik mijn zus een cadeautje met de woorden: “Wij hebben nog een cadeautje voor jou.” Met nadruk op jou. Die kwam in eerste instantie nog niet helemaal binnen. Maar ze was wel verbaasd dat ze een cadeautje kreeg. Ze pakte het uit en bekeek daarna de slab met de tekst ‘Toevallig is mijn tante de allerliefste’. “Oh, wat leuk!” Een reactie die ik al verwacht had, omdat de tekst dubbel is. Ik bedoel: ik word tenslotte voor de tweede keer tante. Maar toen begon haar iets te dagen. “Deze is voor mij?” “Ja, voor jou…” Ik had al een big smile op mijn gezicht. “Voor mij?” “Ja….” “Zijn jullie in verwachting?” “JAAAAA!!!!” En meteen botste mijn toekomstig neefje of nichtje tegen zijn of haar toekomstige neefje of nichtje.

HORMONEN OP HOL

In week 6 voelde ik ook al lichtjes de hormonen, maar deze worden steeds heftiger. Dat merkte ik afgelopen week wel. Ik werk in het onderwijs en daardoor hadden we op vrijdag een carnavalsfeest op school. Hoewel ik normaal super van de carnaval ben en er echt zin in heb, had ik dat nu juist helemaal niet. En dus had ik ook geen zin in de viering op school. Daar begon het al mee. En toen even later een collega begon te zeuren (zo zal het vast niet bedoelt zijn, maar dankzij mijn hormonen kwam dit wel zo over), werd ik nog meer chagrijniger. Ik voelde de tranen al bijna opkomen, maar kon deze nog net binnen mijn chagrijnige gezicht houden.
Maar nog erger was het zaterdag. Mijn vriend moest ‘s avonds werken. Zo rond een uurtje of 5 kwam bij mij ineens de gedachte binnen dat er iets niet goed zat met de kleine. Geen idee waarom ik dit dacht, want ik had geen pijn of andere klachten. Maar dat gevoel besloop me, en heeft de hele avond voor angst gezorgd. Ik was compleet over stuur. Rond half 12 appte mijn vriend dat hij nog niet wist of hij meteen naar huis kwam, of dat hij nog ergens naar muziek ging luisteren. Ik belde hem direct op, terwijl ik mijn tranen probeerde te bedwingen. “Je moet naar huis komen, want ik ben overstuur.” “Waarom dan?” “Omdat ik” – en toen begon het huilen – “een gevoel heb dat het niet goed is met Mini…” Toen ik uitlegde dat het alleen een gevoel was, probeerde hij me te kalmeren dat het wel mee zou vallen. Toch moest hij van mij naar huis komen, want ik had zijn arm om me heen nodig. En zo’n fijne vent heb ik: hij kwam naar huis.
Lief kwam hij naast me zitten en zei de liefste dingen. Vanuit het niks, begin ik keihard te janken. Ja, janken. Niet eens huilen. Blijkbaar had ik dat en zijn arm nodig om me weer iets meer op mijn gemak te voelen.

NEGEN MAANDEN BEURS

Vrijdag kon ik op tijd naar huis en omdat mijn vriend vrij was, hadden we tickets gekocht voor de Negen Maanden Beurs. Want een aanrader! Zelfs met een prille zwangerschap zoals die van ons! We hebben zoveel inspiratie opgedaan. En vooral ook gezien hoe enorm duur het allemaal is. Maar het was echt de moeite waard. I.v.m. zwakke rug heb ik een buikband gekocht. Deze draag ik nog niet, maar ik vermoed dat ik deze wel nodig ga hebben. En ook kocht ik alcoholvrije Hugo! Tja, kun je toch doen alsof je mee drinkt, haha! Daarnaast nog een aantal gratis spullen gekregen, hoewel ik later via de geheime Oktober Mama’s 2017 Faceboekgroep hoorde dat er veel meer dingen gratis waren. Hmmm…. niet gezien jammer genoeg.

KWAALTJES