Ondanks dat ik net een uurtje geleden week 8 online slingerde, kan ik natuurlijk niet achter blijven lopen. En vooral niet met deze blogpost. We hadden deze week namelijk onze eerste echo!
WEEK 9: 26 februari – 5 maart
Wat was ik blij dat het vakantie was. Heerlijk uitrusten en goed voor mezelf zorgen was mijn doel. Nou, het was maar goed dat ik thuis was afgelopen week, want ik heb me meer beroerd gevoeld dan actief en fit. m
CARNAVAL
Hoewel ik normaal echt een carnavals mens ben, had ik daar dit jaar geen zin in. Gewoon een gevoel. En ik moet zeggen dat sinds ik zwanger ben, mijn gevoel het hoogste woord voert. Als ik ergens geen zin in heb, dan heb ik er ook geen zin in en krijg ik mezelf er ook niet toe gezet. Aan de ene kant heel irritant, aan de andere kant heel standvastig dus.
En dus ben ik alleen maar op maandag gaan carnavallen. Met papa mee, wat ik als traditie elk jaar doe. Het was gezellig. Hoewel ik het avondprogramma niet vol gehouden heb. Ach, volgend jaar maar weer…
DE EERSTE ECHO
Dinsdag 28 februari was het zo ver: na 3 lange weken wachten sinds ik de afspraak gemaakt heb, was het dan EIN-DE-LIJK tijd om naar de verloskundige te gaan. En man, wat was ik enorm zenuwachtig. Eerst moesten we een deel van de intake doen met de assistent. Standaard vragen als wie je bent, waar je woont, hoe oud je bent, hoe groot je bent, hoe zwaar je weegt, hoe gezond je leeft en verleden qua ziektes e.d. Van de assistent kregen we meteen een goodiebag mee. Super leuk! Daarna mochten we de verloskundige zien. Ze vroeg meteen hoe ik me voelde, waardoor ik meteen kon aangeven dat ik super zenuwachtig ben voor de echo. Zou het hartje wel kloppen? Zou het kindje er echt zitten? En dus mocht ik meteen de echo doen, alvorens het gesprek voort te zetten.
Ik ging liggen en mijn vriend ging naast mij staan. De verloskundige smeerde gel op mijn buik. Die voelde wat koud aan. En toen werd het tijd voor de echo. “Kijk, dit is jullie baby.” Meteen barste ik in snikken uit. Ontlading en geluk. Maar daardoor ik zo hard moest huilen, kon ik onze kleine niet zien en moest ik mijn best doen om niet te snikken. Maar wat was het mooi – nee, prachtig! – om onze Mini te zien. Zo bijzonder. Dat kindje zit gewoon in mijn buik! Ons kindje. Ons wondertje! Wauw…!!!!
Doordat ik een onregelmatige cyclus had na het stoppen met de pil, konden we niet precies zeggen hoe ver we zouden zijn. De eerste meting kwam daardoor uit op een week minder ver. Toen de verloskundige nog een keer over mijn buik heen ging, kon ze hem perfect zien. Nu was ik maar één dag minder ver. Mini was 1,6 cm groot.
Daarna konden we rustig verder in gesprek met de verloskundige en hebben we de twaalf weken echo gepland op 21 maart. Ik kijk er nu al naar uit!
MOEDERS VOOR MOEDERS
Diezelfde avond heb ik me aangemeld voor het goede doel: Moeder voor Moeders. Vanaf week 6 tot week 16 vragen zij van zwangere vrouwen hun urine. Daar halen zij het HGC hormoon uit om een medicijn van te maken, waardoor vrouwen die niet zo makkelijk zwanger kunnen worden een grotere kans hebben om wel zwanger te kunnen worden.
De volgende dag stond er al iemand op de stoep. Ze heeft me alles uitgelegd en nu ga ik elke dag mijn urine opvangen. Het is wel een karwei, ondanks dat het niet veel werk is. Het plast toch iets minder relaxt. Maar het is voor het goede doel!
MISSELIJKHEID OP EN TOP
De grootste kwaal deze week is toch wel de misselijkheid. Door de vakantie merk ik, dat ik niet op tijd eet. En dan wordt ik strontmisselijk. Vaak trekt het binnen een half uur nadat ik iets gegeten heb weg. Maar soms blijft het gewoon de hele dag hangen. En dat is enorm frustrerend. Zo heb ik ook al boven de pot gehangen. Dat luchtte dan wel een beetje op, maar fijn is anders. Maar dit hoort er nou eenmaal bij… En dan mag ik nog van geluk spreken dat ik niet elke dag boven de pot hoef te hangen….
KWAALTJES
- Het opgeblazen gevoel is weg, alhoewel mijn buik wel nog steeds boller staat. Maar het gevoel is nu in ieder geval prettiger. Hopelijk blijft dat zo, als ik morgen weer moet gaan werken….
- De hormonen blijven rond schieten….
- En ook de gevoelige borsten blijven. Ze zijn wel al echt een stuk groter trouwens…
- Misselijkheid. Nou ja, je hebt het hierboven kunnen lezen….
Morgen 9 weken! Wauw, dat klinkt best ver. Misschien gaat de tijd toch wel een stukje sneller dan gedacht…. Oh, en het plaatje hierboven is uiteraard onze eigen Mini!!!! Is hij/zij niet mooi?
