5 juli 2013. De dag van mijn eerste blogpost! Tijd om terug te kijken…
Wat gaat de tijd toch snel. Ik heb nu 5 weken vakantie omdat ik in het dagelijks leven werk als onderwijsassistent op een super leuke basisschool in Rosmalen (Wittering.nl) – ja, zo heet de school echt – en 3 weken vakantie zijn alweer voorbij! Ik ben nu al aan het denken hoe ik dadelijk mijn fulltime baan, mijn hobby baan bij Oriflame en het bloggen ga combineren. Ik vind dit zó leuk om te doen, dat ik na mijn vakantie echt niet ga stoppen met bloggen. Geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt.
De laatste aantal maanden ben ik echt naar mezelf aan het kijken. Wat vind ik leuk om te doen? Wat wil ik bereiken? Waar wil ik naar toe? Waar liggen mijn vermogens? En waar liggen mijn talenten? Allemaal vragen waar ik mee bezig ben geweest. En langzaam maar zeker komen er ook antwoorden. Er zullen heus nog wel wat antwoorden veranderen in de toekomst, maar dat hangt af van wat mij tegemoet komt…
We zullen het zien. En tot die tijd – en daarna – doe ik gewoon wat ik kan, wat ik wil en waar ik zin in heb, maar wat ik doe, wil ik ook goed doen. Dus daar ga ik dan ook voor.
Ik ga even terug naar 5 juli. De dag dat ik deze site aanmaakte en mijn eerste blogpost schreef. Ik had mijn vriend hierover nog niks verteld. Niet omdat ik hem wilde verrassen – wat heeft hij nou aan zo’n beautyblog? – of omdat ik wilde liegen, maar omdat ik niet wist wat hij er van zou denken. En daar stuitte ik op… Ik heb al veel langer een blog gewild. Al toen ik nog op de middelbare school zat was ik al druk in de weer met internet en sites maken. Maar altijd – tot de dag van 5 juli – was ik bang dat anderen dat raar zouden vinden. Dat zij een negatief oordeel erover zouden hebben. Dus soms had ik wel een site, maar geen vriend of vriendin die dat wist. Ik weet niet eens of mijn ouders dit wel wisten…
Geen idee waar mijn angst vandaan komt, maar toch…. Ik had angst. En daar was ik eigenlijk wel klaar mee. Waarom moet ik iemand zijn die ik niet ben? Waarom zou ik geen dingen mogen doen die ik leuk vind? En niemand die tegen mij ooit ook maar gezegd heeft dat ik iets niet mocht doen wat ik wel leuk vond om te doen. Heel raar dus, die angst.
Maar op de vroege ochtend van 5 juli trok ik mijn stoute schoenen aan. Ik ging vroeg uit bed en maakte een paar foto’s van de Diamond Cellualar Micellar Solution Cleanser. Ik zette mijn laptop aan en tikte mijn review erover. Ik vind dit zo’n geweldig product dat iedereen er van mag horen. Ik plaatste mijn foto’s erbij, las mijn artikel nog even na en drukte op “Publiceren”. Zo. En toen wist nog niemand het…
Mijn eerste overwinning had ik al gemaakt – al had ik dat op de middelbare school eigenlijk al gedaan – maar nog niemand wist er van. Met gierende zenuwen door mijn lijf checkte ik mijn blogpost op mijn site en drukte op het knopje delen met Twitter. Daarna op delen met Facebook. O god… Nu weet iedereen dat ik een blog heb…. Ik was me al mentaal aan het voorbereiden op alle reacties. Natuurlijk nergens voor nodig en die bleven dan ook zo goed als uit. Zelfs tot aan de dag van vandaag geen negatieve reacties! Stapje voor stapje word ik zekerder, voel ik me trotser en groei ik als kool!
Mijn vriend vond het wel leuk – zo’n beautyblog. En mijn ouders – vooral mijn moeder – werden enthousiast. Mijn moeder was de eerste die mijn blog “volgt”. Ze krijgt mailtjes als ik een nieuwe blogpost erop zet. Mijn vader deelt alles op Facebook zodat ook zijn kennissenkring op de hoogte is. En zelfs tantes en nichtjes delen mijn berichten! Hoe cool?!
Vorige week belde mijn moeder op. “Die berichtjes hè, verzin je die zelf?” “Ik schrijf ze zelf. Ik heb al informatie in mijn hoofd over onderwerpen, ik kijk en lees elke dag nieuwe dingen op het internet en ik heb beautyboeken. Al die informatie stop ik bij elkaar in één blogpost.” Mijn moeder was onder de indruk. En die trots voelde ik ook.
Elke dag krijg ik steeds meer views en unieke bezoekers. Steeds meer reacties. Steeds meer mensen die mee lezen en meegenieten van mijn blogposten – of wat is het meervoud? En als ik schrijf dat ik trots ben – zoals dat ik zag dat een blogpost gelinkt was door een andere site! – schrijven bekenden terug dat ik goed bezig ben! En ik blijf groeien en groeien en groeien…!
Mijn moeder is één dag na mij jarig en vierde het dus ook de 14e. Die dag had ik een blogpost geplaatst over hoe belangrijk het is om voor je huid te zorgen, vooral vanaf je 25ste. Ik stelde me al voor hoe ik er over 10 jaar uit zou zien – met rimpels en hangende wangen en zo. ‘s Middags kom ik op verjaardag bij mijn moeder. Een tante riep mij. “Dus,” zegt ze, “jij denkt dat je over 10 jaar rimpels hebt en hangende wangen?” Ik begin al te lachen en antwoord met “Zoiets ja… hahahaha”. Daaropvolgend zegt een andere tante – die aan dezelfde tafel zat – “Dus eigenlijk zeg jij dat wij er zo uit zien?”
Natuurlijk moest ik heel hard lachen. Maar waar ik vooral om moest lachen – nou ja, misschien is glimlachen meer gepast – dat zij mijn blog gelezen hadden die ik zelfs nog maar een paar uur geleden geplaatst had. Naast mijn vriend en mijn ouders waren zij de eerste van wie ik echt terug hoorde dat zij het gelezen hadden. Ook al schrijf ik de blogposten omdat ik het leuk vind om te schrijven en dus eigenlijk gewoon voor mezelf schrijf, vind ik het super – en misschien wel leuker – dat anderen het lezen en het ook leuk vinden. Langzaam maar zeker krijg ik van steeds meer bekenden te horen dat ze mijn blog lezen. Sommige zeggen zelfs elke blogpost te lezen. Trots, trots en nog trotser!
Ik overwin steeds meer. Ik word zekerder. Trotser. Grootser. Idealistischer. Realistischer. Vrolijker.
En het groeit en het groeit. Zeker nadat ik het durfde om een DIY filmpje op YouTube te plaatsen. Wat zouden mensen daar van zeggen?
Om de drempel kleiner te maken, maakte ik een foto van mezelf met een onderdeel uit het filmpje – aardbeien/honing masker. Ik vroeg aan iedereen die de foto zou zien wat zij dachten dat er gebeurt was. Vooral op Facebook kreeg ik reacties. Maar niemand die het geraden had. Diezelfde middag plaatste ik het filmpje en deelde het weer met Twitter en Facebook. Spannend, spannend, spannend.
En weer alleen maar leuke reacties! Die dag zat ik ook rond de 120 views en meer dan 80 unieke bezoekers!!!
Als ik na de vakanties mijn collega’s weer zie en zij vragen wat ik heb gedaan in de vakantie kan ik antwoorden: “Ik ben gegroeid.”
Ik ben echt enorm gegroeid. Ik ben zó trots op mezelf en zó ongelooflijk blij met al die mensen die mij steunen en die dit ook zo leuk vinden voor mij. Al die mensen zou ik wel willen knuffelen. Want al die mensen zijn er verantwoordelijk voor dat ik zó gegroeid ben.
Dank jullie allemaal!
Liefs,
Natasja
