Zoals ik jullie maandag al vertelde werd ik opgenomen in het ziekenhuis nadat ik weer een hoop bloed had verloren. Ik moest er in ieder geval een nacht blijven en daarna zouden we verder kijken. Gisteren heb ik dus nog een dag in het ziekenhuis vertoefd en aan het eind van de middag werd duidelijk dat ik naar huis mocht!
Ik had een goede nacht in het ziekenhuis. Sowieso heb ik er vrijwel nooit problemen mee om ergens anders te slapen, dus ik had ook niet verwacht dat ik een slechte nacht zou hebben. Ik wist dat ik rond half 8 in de ochtend eten zou krijgen en ik was dan ook een kwartier daarvoor uit mezelf wakker geworden. Eerst even naar de wc om te checken of ik in de nacht nog bloed verloren had, maar dat was gelukkig niet het geval.
Na het eten zette ik een Charmed DVD op (deze serie ben ik denk ik al voor de 15e x aan het kijken, maar blijf ik fantastisch vinden!) en was het wachten op de verpleegkundige. Die kwam zo’n 1,5 uur later denk ik. Eerst weer de gewone checks: temperatuur, bloeddruk en zuurstof. Daarna zou ik weer aan de CTG gelegd worden. Even checken hoe het met ons kleine meisje gaat. Maar die was nog in gebruik en daardoor kon ik eerst even gaan douchen. Toen zag ik dat ik tussen mijn toiletbezoek en het bezoekje aan de douche toch nog bloed verloren had. Maar dit bleek oud bloed te zijn en dat was geen probleem.
Na het douchen kwam dan eindelijk het CTG apparaat. Gezien ons meisje nog vrolijk kan rondzwemmen was het weer even lastig om de hartslag te vinden. Daarom moest ik het apparaatje op mijn buik zelf vasthouden. Als ik het hartje te lang kwijt was, moest ik de verpleegkundige weer bellen. Dat was dan ook één keer nodig. De rest van het half uur kon ik haar redelijk snel zelf elke keer weer vinden. Maar poeh poeh, dat vasthouden zorgde wel voor een hoop kramp in mijn vingers!
Na de CTG kwamen er twee gynaecologen binnen en bespraken we mijn situatie. Omdat ik geen bloedverlies meer had gehad, mocht ik wat meer gaan doen dan alleen in bed liggen. Dat betekende dat ik minimaal 3 keer een half uur rond moest gaan lopen gedurende de dag. Als ik geen bloedverlies zou krijgen, dan mocht ik waarschijnlijk in de avond naar huis. Toch waarschuwde ze me vast voor de zekerheid: ik moest rekenen op nog een nachtje ziekenhuis. Daarnaast werd besloten dat ik tot in ieder geval de 34 weken onder controle blijf in het ziekenhuis. Aan de ene kant super fijn, omdat je dan een uitgebreidere controle krijgt. Maar absoluut ook jammer omdat ik mijn verloskundige praktijk echt héél goed en fijn vind! Mocht alles goed blijven gaan, dan mag ik sowieso ook nog terug naar de praktijk. Maar anders gaat het waarschijnlijk een ziekenhuis bevalling worden, met behulp van de gynaecoloog.
Goed. Ik mocht dus niet naar huis in de ochtend, maar als alles goed bleef gaan, misschien wel in de avond. En dus belde ik Roy, mijn ouders, mijn zus en schoonmoeder op om dat nieuws te delen. Het eerste rondje had ik snel gemaakt. Dat was alleen op de afdeling. Na het rondje had ik weer oud bloed verlies. Daarna weer rusten in bed en toen kwam mama. Met mama ben ik naar buiten gewandeld – even van de zon genieten – en dat was toch iets te ver. Er ontstond druk onderaan mijn buik. We kochten ook nog kersen die ik daarna op mijn kamer heerlijk kon op eten. Nadat mama weg was, ben ik weer verder gaan rusten. Nog steeds alleen maar oud bloed verlies. Na weer een tijdje ging ik zelf naar buiten om een rondje te lopen en dit ging al beter dan de eerste keer zo’n groot rondje. Daarna heb ik nog even geslapen en kwam Roy mij wakker maken rond een uur of kwart over 4. Toen ben ik met hem een rondje door het ziekenhuis gaan lopen.
Toen we terug kwamen stond toevallig net een verpleegkundige klaar om weer de check te doen. Los van het oud bloed verlies, wat niet ernstig is, was alles goed. Ik was ondertussen heel benieuwd wanneer de gynaecoloog weer zou komen. Die ging de verpleegkundige daarom maar halen. En toen kwam het verlossende woord: ik mocht naar huis! Natuurlijk wel onder een aantal strikte regels:
– Ik mag niks doen. Ik moet eerst maar gewoon rustig aan opbouwen met lopen en kijken dat er geen bloedverlies is.
– Ik mag deze week niet werken. Als ik geen bloedverlies heb, mag ik vanaf maandag rustig weer opbouwen. Hoe dat er precies uit gaat zien, moet ik nog op mijn werk overleggen.
– Ik mag geen huishoudelijke taken doen. Chips. Dat is best moeilijk als je thuis bent.
– Bij bloedverlies moet ik bellen. Niet voor één klein druppeltje, maar als er een half uur later nog één klein druppeltje is wel.
Heel fijn om weer thuis te zijn. Hoewel ik de koele ziekenhuiskamer en de service zeker mis met deze hitte 😉
