Yay! Vandaag ben ik 39 weken zwanger. Tenminste als ik nog niet bevallen ben (ik heb deze blogpost uiteraard al eerder geschreven). Dat betekent dat ik nog één week moet tot de uitgerekende datum en heel eerlijk… Ik ben er wel klaar mee. Ik snapte het nooit zo goed als vrouwen dat zeiden. Want je hoort toch 40 weken zwanger te zijn? En het is toch super mooi om zo’n kleintje in je buik te hebben? Uit eigen ervaring kan ik nu zeggen dat het dat ook allemaal zo is. Maar toch…
Misschien komt het omdat ik al zo’n 14 weken thuis zit, misschien omdat ik gewoon heel nieuwsgierig ben naar mijn dochter of misschien gewoon een combinatie van beiden. Misschien komt het wel omdat ik de magische grens van 37 weken nu ruim gepasseerd ben waarin het kindjes thuis geboren mogen worden en in principe voldragen zijn. Misschien komt het wel door de lichamelijke beperkingen, zoals het als een walvis uit bed of van de bank af komen, geen veters fatsoenlijk kunnen strikken als ook gewoon niet echt meer iets kunnen doen omdat je alle kanten op waggelt.
Misschien komt het ook wel door al het bovenstaande.
Ik was zeker tot aan de 37e week nog niet klaar met zwanger zijn. Elke beweging in mijn buik was nog prachtig en de lichamelijk beperkingen nam ik wel voor lief. Dat hoort er nou eenmaal bij. Maar zodra ik die grens van 37 weken bereikte, begon het langzaam te veranderen. Als ze nu zou komen, dan zou alles – in principe – gewoon goed zijn. Hoewel je je hele zwangerschap nieuwsgierig bent naar je kindje, word je van die grens nog nieuwsgieriger. Boeiend als ze niet tot de 40 weken blijft zitten. Ze mocht immers komen en dus zal het ook wel goed zijn. Dus puur het feit dat ze mag komen, vergrootte voor mij die nieuwsgierigheid. Terwijl ik ook heus wel weet dat het goed is om het kindje tot 40 weken te laten zitten. Die aantal weken zijn er natuurlijk niet voor niets.
Heel eerlijk. Ik heb nog nooit zó erg naar iets uitgekeken. Hoe zal ze er uit zien? Zou ze al meteen op mij of Roy lijken? Wat voor neusje heeft ze? Hoe zien haar kleine handjes en voetjes er uit? Haar glimlachje en haar oogjes? Zou ze veel haar hebben of juist weinig en welke kleur dan? Het is zo wonderbaarlijk dat jij samen met je partner een kindje gemaakt hebt. Een eitje en een zaadje: meant to be together… En dat groeit uit tot een klein mensje. Hoe gek! Hoe wonderbaarlijk!
Ruim 8 maanden kijken we al uit naar ons meisje. Wij zijn er klaar voor.
Vanaf wanneer was jij wel klaar met zwanger zijn?
2 comments
Bij Fay heb ik dat gevoel nooit gehad werd al met 36 weken opgenomen maar met Milo had ik dat zo rond de 38 weken..
Bij de eerste was ik er een beetje klaar mee toen ik de 40 weken voorbij ging. Maar verder heb ik altijd zoiets gehad dat het kindje komt als het er zelf klaar voor is. Nu bij de tweede probeer ik juist te genieten, ook van die laatste weken. En nog ff zoveel mogelijk slaap proberen te pakken.:p Wens jou alvast een hele goede bevalling toe.