De schrik van het wegen

Nu Isabelle bijna 3 maanden is, heb ik wel het idee haar goed aan te voelen. Ik weet wat haar huiltjes betekenen, ik weet hoe ik haar kan troosten, ik weet hoe ik met haar kan spelen en ik weet hoe ik haar moet verzorgen. Eigenlijk was ik al super snel gewend en voelde het voor mij alsof ik hiervoor gemaakt ben. Ik hoor gewoon een mama te zijn. Maar afgelopen week voelde ik me ineens een hele slechte moeder. Ik was teleurgesteld in mezelf. En dat allemaal dankzij het weegmoment op het consultatiebureau…

Het consultatiebureau

Afgelopen woensdag was Isabelle 12 weken oud en moest ze weer naar het consultatiebureau. Ook dat is al helemaal vertrouwd. Je komt binnen, kleedt haar uit en wikkelt haar in een doek in. Vervolgens wacht je tot je naar binnen mag om te wegen en te meten. Eerlijk gezegd onthoud ik alleen hoe groot ze is. Het gewicht vergeet ik altijd. Dus toen de mevrouw van het consultatiebureau Isabelle op de weegschaal legde en zei: ‘oh mooi’, was er natuurlijk niks aan de hand. Totdat ze het ging invoeren in de computer en Isabelle in 4 weken tijd maar 100 gram was aangekomen. Op dat moment drong het nog niet helemaal door, behalve dat het natuurlijk niet veel was.

En dus plande we meteen een afspraak in voor over een week. Ik zou de hele week voortaan twee borsten geven aan Isabelle en kijken hoeveel ze dan groeit in een week tijd.

Maar toen drong het door…

Pas thuis drong het tot me door. Isabelle was wel heel weinig aangekomen. Ik weet dat het maar een momentopname is, maar toch. Daarnaast oogt Isabelle altijd heel tevreden en geeft ze het echt wel duidelijk aan als ze (nog) honger heeft. Maar ik kon niet anders dan mezelf een slechte moeder vinden. Hoe kon ik dat nou niet gezien hebben? En waarom laten mijn borsten mij ineens in de steek. Mijn eigen lichaam? Ik was er nog wel zó enorm trots op dat ik borstvoeding kan geven. Ik keek er al helemaal naar uit om te gaan kolven tijdens het werk, zodat ik gewoon lekker door kon gaan met borstvoeding. Maar ineens leek die droom wel in het water te vallen.

Ik was er kapot van. Ik zat er zó mee in mijn maag. Ik was er nog helemaal niet aan toe om al te stoppen met borstvoeding. Maar ja, als Isabelle er niet goed door groeit….? Haar gezondheid gaat voor op mijn wensen.

De hele dag heb ik zo lopen malen. Ik voelde me zo enorm teleurgesteld in mijn eigen lichaam. Mijn moederhart deed er pijn van en elke keer als ik naar mijn prachtige dochter keek, kreeg ik tranen in mijn ogen. Het voelde ook alsof ik haar in de steek liet.

Het feit dat ik mezelf zo down voelde, zorgde er waarschijnlijk ook voor dat ik die avond uit twee borsten maar met moeite 50 cc kolfde. Nog een tegenslag. Zou het dan écht klaar zijn?

Het telefoontje

De volgende dag belde het consultatiebureau mij op. De kinderarts wilde mij toch graag de volgende dag al zien, omdat ze het écht heel weinig vond. Au. Een steek door mijn hart. Alweer. Maar fijn dat ze Isabelle extra in de gaten willen houden. Vooral omdat het consultatiebureau in mijn dorp niet eens open is op donderdag en vrijdag en zij nu speciaal voor mij op vrijdag even opende.

Ondertussen gaf ik Isabelle dus twee borsten. Maar die donderdagavond – de laatste voeding – rond 11 uur bleek al snel dat Isabelle niet genoeg had aan mijn borsten. Er zat dus weer minder in mijn borsten die avond. Wat was ik enorm blij dat wij toevallig nog flesvoeding sachetjes hadden liggen. Anders hadden we een probleem gehad. Dan had ik Isabelle niet goed kunnen voeden. Of kun je afgekolfde melk uit de vriezer wel snel ontdooien?

Het nieuwe weegmoment en tips

Vrijdag moest ik dus terug. En wat was ik opgelucht om te zien dat Isabelle in 2 dagen 110 gram was aangekomen!

Isabelle spuugt heel veel en gelukkig liet ze dat op dat moment ook aan de kinderarts zien. Hierdoor heb ik enorm veel tips gekregen om mijn borstvoeding op gang te houden én hoe Isabelle meer voeding binnen kan houden. Zo moet ik écht elke voeding een groot glas water drinken (ik ben een hele slechte drinker), ik moet echt beter eten (een boterham meer bij de lunch en een aardappel meer bij het avondeten bij wijze van) en elke dag beschuit met muisjes eten. Het anijs van de muisjes schijnt ook goed te zijn voor de melk en daar komt dan dus ook de traditie vandaan. Voor elke voeding moet ik Isabelle een papje met Johannes broodpitmeel geven. Dit is een soort verdikkingsmiddel. Ik merk dat dit echt helpend is! Ze spuugt nog steeds wel, maar een heel stuk minder dan voorheen! Ook kocht ik meteen een groot pak flesvoeding. Want dat ik ‘s avonds zonder voeding zou kunnen te komen zitten heeft me sowieso angst aangejaagd. Dat mag niet gebeuren!

Morgen moet ik toch nog terug met Isabelle. Die afspraak hadden we laten staan. Even kijken of alle tips helpen en of ze goed is aangekomen. Ik hoop het. Laten we op haar 3 maanden verjaardag goed nieuws krijgen! Fingers crossed!

Druk je onder het artikel even op het sterretje om ons geluk te geven?