Natasja’s zoveelste tandenavontuur

Wie mijn vorige blogs (beautyflamenatasja.nl & anotherchapter.nl) ook gevolgd heeft, kan zich misschien nog wel de verhalen rondom mijn gebit herinneren? Zo niet, dan kun je ze hier terug vinden: Mijn Lelijke Tand | Van Lelijke Tand Naar Horror Gebit | Horror Gebit Update #2. Nou jongens, tijd voor het volgende tandenavontuur. Want wat mijn tanden betreft, tref ik het niet…

Een paar kleinigheidjes

Na alle complicaties zoals je in de vorige blog hebt kunnen lezen, ging het eindelijk goed. Dat had ik wel verdiend, vind ik zelf. Af en toe had ik nog wel het idee dat mijn brug verschoof. Maar dit was zo zelden dat ik me er niet druk om maakte en daarbij had de tandarts al gezegd dat één van mijn stompjes iets losser zat. Daarnaast had ik af en toe wel een kloppend gevoel bij mijn brug. Vooral mijn rechterstompje. Maar ook dit was zelden en ging vrijwel in mum van tijd weer over. Dus ook daar maakte ik me niet al te druk om.

Gewoon op controle

En zo was ik best tevreden met mijn brug. Ik krijg er met regelmaat complimenten over en voel me er fijn bij. Het enige nadeel is dat de voortand iets dikker is dan mijn tandvlees, waardoor er gemakkelijk eten achter blijft hangen. Ach ja, dat overleven we wel.

Tijdens mijn zwangerschap maakte ik me best zorgen om mijn gebit. Door de hormonen kan je gebit er op achteruit gaan. Ik had – vooral in het begin van mijn zwangerschap – dan ook het idee dat die brug wat vaker ‘losser’ ging zitten. Dus tussentijds ben ik vaker op controle geweest. Omdat ze vanwege de zwangerschap geen foto’s durfde te maken (iets met straling) moest ik het maar vooral goed in de gaten houden en bellen als er iets was. Gelukkig viel het allemaal mee.

Na de geboorte van Isabelle ben ik weer op gewone controle geweest. Nu konden ze wel een foto maken. Prima. Maar…

Ja hoor… Het is weer feest

Sarcastisch dan. Want er zat een ontsteking boven mijn brug. Wat zeg ik? Eén? Nope. Twee. Boven allebei mijn stompjes. Great! En dus zuchtte ik maar. Wat een bofkont ben ik toch. En wat betekende dit dan? Nou, ik moest een wortelkanaalbehandeling krijgen. Of eigenlijk dus twee. Oké. Chips. Ik had voor die lelijke tand in 2007 al een wortelkanaalbehandeling gehad en ik kon je vertellen dat ik toen keihard heb lopen janken. Die verdovingen… Bah! Maar goed. Het moest gebeuren en zeker ter bescherming van mijn brug.

Maar dan nog een afspraak

Tja, dat was ook een dingetje. Denk je dat een ontsteking op zich best belangrijk is om weg te halen, kun je pas zo’n 3 maanden later (!) een afspraak krijgen. Degene die gespecialiseerd is in bruggen i.c.m. wortelkanaalbehandelingen werkt maar één dag voor deze tandartsenpraktijk en zat dus iedere maandag de komende maanden vol. Nou ja. Het was dat ik er geen last van had en die paar maandjes wel zou overleven. Toch?

Spoed

En toen, in de week voordat ik weer moest gaan werken, tijdens een babydate met mijn Facebook groepje, kreeg ik weer last van mijn brug. Dit was net als die andere keren dat ik een naar gevoel had bij mijn brug, dus dat zou vast wel weer overgaan, alleen was het deze keer mijn linker stompje. Maar gedurende de date werd het alleen maar erger. Ik slikte paracetamol zodat de pijn weg zou gaan. Maar eigenlijk hielp dat niet. En dus belde ik op de terugweg vanuit Utrecht maar naar de tandarts. De tandartstelefoniste gaf mij een standje dat ik zo laat belde (het was namelijk 4 uur en ze zouden om 5 uur sluiten). Maar hallo…! Ik dacht dat het net als die andere keren was.

Gelukkig mocht ik toch nog dezelfde dag komen i.p.v. de volgende dag. En maar goed ook. De ontstekingen waren schijnbaar gegroeid (wat ook logisch is natuurlijk als er niks aan gedaan wordt) en die bij mijn linker stompje wilde er gewoon uit. En dus kreeg ik een spoedwortelkanaalbehandeling. Zonder verdoving. Ik herhaal: ZONDER VERDOVING. Maar schijnbaar voel ik al niks meer rondom mijn brug want het deed geen pijn. Het was zo zelfs zo gefixt en hetgeen wat ik misschien wel had kunnen voelen – een of ander draadje dat helemaal tot het uiteinde van mijn zenuw er in gestopt werd – voelde ik ook niet.

Voor deze behandeling (en ook de ‘echte’ wortelkanaalbehandelingen) moesten ze achter in mijn brug een gaatje boren en via dat gat naar de zenuwen toe. Het punt daarmee is dus dat de brug kapot kan gaan. Fingers crossed dat dit mij niet gebeurd. Met de spoed lijkt het in ieder geval allemaal goed gegaan te zijn.

Wortelkanaalbehandeling

En toen was het een paar weken geleden tijd voor de ‘echte’ wortelkanaalbehandelingen. Weer zonder verdoving, want nu wist ik dat ik meer last zou gaan hebben van de verdoving dan van gewoon zo, hupsakee. De specialist heeft het allemaal zo goed mogelijk schoon kunnen maken – er kwam schijnbaar (TMI) nogal veel pus uit. Dat was wel een probleem, want daardoor bleef het kanaal nat en die moest droog zijn om het te kunnen vullen met een of ander cement. Het zag er naar uit dat ze in ieder geval één kant niet zou kunnen dicht metselen. Toen ze met de andere kant bezig ging, bleek die kant hetzelfde probleem te hebben.

Tijd voor nog een poging. Pfjieuw… Rechts wilde nu wel droog worden en kon dicht gemaakt worden. Maar guess welk geluk ik weer had? Die andere kant niet en die is dus weer met tijdelijk cement dichtgemaakt. En dus staat er over een aantal weken weer een afspraak…

Heb ik dus bijna voor Jan Piet Snot twee – TWEE – uur met mijn mond open gelegen. Goed, De Winter Spelen op het tv-scherm boven de tandartsstoel zorgde dat de tijd wel ietsje sneller ging en het niet echt voelde als twee uur. Maar man, wat een kaakpijn daarna.

Tja, het geluk is geheel aan mijn kant…. Hopelijk gaat het bij de volgende afspraak nu wel opgelost worden….

En dan wil ik graag deze foto nog met jullie delen. Dit was om te zorgen dat er geen vuil en bacteriën in de gemaakte gaten in mijn brug kon komen.