Anderen vertrouwen met jouw kindje

Isabelle is het kostbaarste bezit wat ik heb. Het liefst zou ik haar – bij wijze van spreken – in een kistje bewaren en veilig verstoppen. Maar dat kan natuurlijk niet. En eerlijk: natuurlijk wil ik haar ook niet verstoppen, want dan zal ze nooit kunnen ontplooien tot het (hopelijk) prachtig mensje wat ze nog gaat worden. Als moeder zijnde heb ik mijn eigen idee over opvoeden en het omgaan met mijn dochter. Maar ik ben niet de enige in de buurt van Isabelle. Misschien is dit wel het moeilijkste wat hoort bij het ouderschap: anderen vertrouwen met jouw kindje.

Weten wat je doet

Opvoeden en ouderschap bevat zoveel verschillende aspecten. Het belangrijkste wat ik mijzelf altijd heb voorgehouden is dat niemand precies weet wat hij doet. Ten eerste omdat ieder kindje anders is en ten tweede omdat iedere ouder anders is. Of dat dat de reden is dat ik mezelf zeker voel als moeder zijnde weet ik niet, maar het zorgt er in ieder geval wel voor dat ik vertrouwen heb in mijzelf en mijn moedergevoel.

Daarmee bedoel ik dat ik zelf een heel goed beeld heb van hoe ik met mijn dochter om wil gaan en hoe ik het allemaal wil aanpakken. Gelukkig zitten Roy en ik over het algemeen op dezelfde lijn. Ik laat hem artikelen over opvoeden en ouderschap lezen die mij aanspreken en hij laat mij artikelen lezen die hem aanspreken over dit onderwerp. Zo kunnen we met elkaar duidelijk overleggen hoe we het willen doen.

Daarnaast hebben we één regel: als een van ons ergens niet achter staat (zoals dat ik niet wil dat mijn kind toegevoegde suikers krijgt), dan steunt de ander deze beslissing. Fijn als we allebei hetzelfde ergens over denken, maar ook wij zijn twee verschillende mensen met verschillende meningen over bepaalde dingen. Deze regel helpt elkaar te respecteren en niet over de ander zijn grens heen te gaan. Daarnaast geeft het ons een mooie gelegenheid om er over te praten. Want waarom vindt de een dat het wel kan en de ander niet? Over alles valt uiteraard te praten.

Maar dan zijn er anderen

Dat Roy en ik zo op één lijn zitten is natuurlijk super fijn, maar hoe zorgen we dat we op één lijn komen met alle anderen die te maken krijgen met Isabelle? Kan dat eigenlijk wel?

Eigenlijk zou er één simpel antwoord moeten zijn: JA. Waarom? Omdat het ONS kind is. Maar werkt het zo in de praktijk? Ik hoor genoeg verhalen van anderen dat dit vaak niet het geval is. Wijzelf hebben het (gelukkig) nog niet echt meegemaakt, alhoewel we in gesprek met anderen al tegen meningsverschillen aanlopen. Dat zorgt er bij mij voor dat ik al ga nadenken over de toekomst (en geloof me, dat doe ik niet zo graag). Want wat als anderen niet binnen onze kaders blijven? Bijvoorbeeld over onze suikervrije opvoeding: wat als degene die daar anders over denken het dan toch stiekem geven? Want hé, als ze het stiekem doen, weten wij het niet, toch?

Respect als basisopvoeding

Dit vraagstuk zette mij aan het denken. Want waarom zouden anderen buiten onze kaders met Isabelle omgaan? Omdat ze een andere mening hebben? Maar het is toch ons kind? Wij beslissen dan toch?

En daarbij: hoe kunnen wij anderen vertrouwen als ze stiekem die dingen doen, die wij niet willen? Maar nog belangrijker: Isabelle leert dan meteen al liegen en respectloos gedrag. Ik weet dat ze nog te jong is om dat te begrijpen, maar uiteindelijk is dat wel het punt. Volgens mij wil ieder mens kinderen leren om respectvol en eerlijk te zijn. Maar als mensen al zo jong in de opvoeding zo respectloos en oneerlijk omgaan met kinderen van anderen, dan leren kinderen toch dat het oké is om te liegen en om de wensen van anderen te negeren?

Moeten anderen het eens zijn met onze manier van opvoeden? Nee, want ieder mens is anders en heeft andere normen en waarden. Maar gezien het gaat om een kind van een ander, heb je die normen en waarden van de ouders wel te respecteren. Of je het er nou mee eens bent of niet. Of je het nou leuk vindt ja of nee. Als jij niet de ouder bent van het kind, dan heb je eigenlijk niks te vertellen. Je kunt hooguit met de ouders in gesprek gaan en jouw mening delen, maar het zijn de ouders die de beslissingen maken en nemen over hun eigen kind. Zij en niemand anders.

Vertrouwen in anderen

Vertrouwen hebben in anderen is belangrijk. Want ook dat is iets wat ik Isabelle wil meegeven. Vertrouwen kan ook flinterdun zijn en juist daarom is het zo belangrijk dat anderen te vertrouwen zijn en zij dat continu bewijzen. Heel eerlijk: ik weet niet wat ik zou doen als een ander mijn vertrouwen schaadt omtrent de opvoeding van Isabelle. Vooral heel boos zijn denk ik en diegene niet meer vertrouwen met mijn kind. Ik zou dat écht heel erg vinden.

Ik kan alleen maar hopen en vertrouwen dat anderen onze wensen rondom Isabelle accepteren, respecteren en uitvoeren.

Wat is jouw ervaring met anderen rondom de opvoeding van jouw kind(eren)?