Negen maanden op en negen maanden af. Dat zeggen ze. Als ik mag spreken voor mijn hormonen klopt dat wel. Nondeju, wat heb ik daar last van gehad! Poeh poeh! Ik denk dat mijn hormonen het meest overheersend was van alle kwaaltjes als je het hebt over mijn zwangerschap. En oh… ook de 9 maanden daarna. Jippy! Not… Maar nu, nu Isabelle bijna 9 maanden oud is, kan ik officieel zeggen: “Dag hormonen”.
Terugkijkend door mijn blogartikelen bleek ik in week 6 al last te krijgen van die krengen. Was ik dus alweer vergeten. In week 8 begonnen ze de eerste serieuze vormen aan te nemen. En ik kan je vertellen dat die serieuze vormen alleen maar serieuzer werden bij iedere week zwangerschap. Zo erg dat ik er een heel artikel aan kon wijden tegen het einde van mijn zwangerschap.
Ook interessant | Huilen met hormonen
Ik had er ook echt serieus zelf last van. Ik hoorde mezelf soms reageren en dan wist ik dat ik zo alleen maar reageerde door de hormonen. Ik wist vaak zelfs dat ik overdreven reageerde, maar ik kon het dan echt niet stoppen. Dat is écht super irritant. Alsof je geest wordt overgenomen door een buitenaards wezen of zo. Niet dat ik weet hoe dat zou voelen. Maar het voelde in ieder geval niet als mezelf.
Toen ik eenmaal bevallen was, was ik zo naïef om te denken dat daarmee ook de hormonen heel snel uit mijn lijf zouden gaan. Nou, I wish. Hadden ze die ook niet gewoon tijdens de keizersnede er uit kunnen halen? Poeh. Nee, die krengen vonden het schijnbaar wel erg gezellig bij mij of met mij. Het is maar net hoe je het bekijkt. Hoe dan ook besef ik me nu heel goed dat ik op bepaalde manieren heb gereageerd op situaties die misschien niet zo nodig waren. En doordat ik het niet meer structureel voelde als hormonen, kon ik dus na mijn bevalling niet plaatsen dat het wel eens alsnog de hormonen konden zijn.
Ook interessant | Hormonen? Ik heb nergens last van. Toch…?
Dat plaatsen lukt pas sinds een paar weken. Ik kan nu opgelucht zeggen dat ik het idee heb dat ze aan het inpakken zijn. Ik zie ze al lopen met hun koffertje en een bruin hoedje op. Want hé, zo visueel aangelegd ben ik. Heerlijk. Eindelijk weer het gevoel dat ik mijn eigen lijf en geest terug heb. Dus zeg ik: dag hormonen!
Had jij last van je hormonen tijdens en/of na je zwangerschap?
8 comments
Hormonen zijn de hel!! Ik heb de pech dat ik sinds mijn eerste zwangerschap schildklierpatiënt ben geworden dus ik moet mijn hormonen scherp in de gaten houden, medicijnen nemen en vaak bloed laten prikken. Als het “off” is met de hormoonlevels dan merk ik dat meteen. En mijn gezin ook, haha oeps! Fijn dat je nu merkt dat het minder wordt, heerlijk he!
Heerlijk inderdaad! En wat vervelend voor je!
Pfffff, ik ben nu 10 jaar verder en heb er nog steeds last van.
Gelukkig is Romy nu te oud voor tekenfilms zoals Dora maar als het goed afliep (natuurlijk loopt het altijd goed af), dan stroomde de tranen over m’n wangen. Nu nog. Toen Romy overvloog van unit 2 naar unit 3… tranen. Mooie muziek of een film… tranen. Patrick en Romy zijn er ondertussen aan gewend en lachen me uit als ik weer eens stiekem m’n wangen probeer droog te vegen. Hormonen = pokkebeestjes!!!
Hahaha hoort nu helemaal bij jou!
Ik geloof wel wat, maar niet zo extreem als ik soms van andere mensen hoor. Wel had ik ongeveer 9 maanden nodig om me weer een beetje gewoon te voelen.
Nou dat heb ik dus ook
Nou en of ik daar na mijn bevalling last van had haha. En haaruitval ook trouwens.
Hahaha, ja die haaruitval sloeg ineens in als een bom!