Wat is er gebeurd met mijn vrienden?

Zaterdag 24 november 2018. – Het is zaterdagavond. Isabelle ligt op bed en dus lig ik op de bank in mijn pyjama met een dekentje over me heen te Netflixen. Soms ben ik echt een emokip. Vandaag is zo’n dag. Nou ja, om eerlijk te zijn ben ik dat al de hele week. Maar goed. De film die ik aan het kijken was is afgelopen en ik denk er over na. Iets met je dromen volgen en hetgeen bereiken dat je wilt bereiken. Ik vraag mezelf af of ik nou écht bereikt heb wat ik wil bereiken. Of ik gelukkig ben. Wat ik zou willen. De tranen biggelen langzaam over mijn wangen. De ene gedachte loopt over in de andere gedachte en ik voel mezelf steeds verdrietiger worden.

Niet dat ik niet gelukkig ben met wat ik heb. In tegendeel. Maar er zijn wel dingen in mijn leven die ik anders zou willen of die ik mis. Eén van die dingen is het hebben van vrienden. Echte vrienden. Die je écht kennen. Die altijd voor je klaar staan. Die zelfs als je ze even niet gesproken hebt er voor je zijn. Vrienden waarbij het twee richtingen op werkt. Vrienden waar ik op kan rekenen als het ooit mocht stuk lopen met Roy (wat ik natuurlijk niet hoop). Want heel eerlijk: mochten Roy en ik ooit uit elkaar gaan, dan neemt hij die twee vrienden ‘mee’ die we wel hebben.

En over die paar anderen die ik zelf als vrienden zie, vraag ik me wel eens af of zij mij zo ook zien. Maar hoe vraag je dat aan iemand waarover je die twijfels hebt? Zet je hen dan juist niet voor het blok door het wel gewoon te vragen?

Ik denk aan vroeger. Aan de basisschool. Die tijd waarin je met iedereen zo makkelijk bevriend kunt raken. Toen ik voor het eerst naar de basisschool ging in Loosbroek, had ik wel een paar vriendinnetjes. Die meiden woonden in dezelfde straat of buurt en we zaten ook nog eens bij elkaar in de klas. Volgens mij was het niet altijd koek en ei, maar op die leeftijd kun je dat volgens mij nog niet helemaal goed filteren.

Toen we in 1996(?) verhuisden naar Maaskantje en ik dus opnieuw vrienden moest maken ging dat niet van een leiendakje. Ik had op een gegeven moment een beste vriendin. Dat was het eerste meisje met wie ik speelde in het speeltuintje voor ons huis. Maar zij had al een beste vriendin en ondanks dat we wel vriendinnen waren, was de verhouding niet eerlijk verdeeld. En toen zij helemaal naar het noorden van het land verhuisden was het sowieso klaar.
Ondertussen had ik weer een nieuwe beste vriendin. Ook een meisje met niet zoveel vriendinnetjes. Volgens mij is dat alleen spaak gaan lopen door roddels. Zij dacht dat ik tegen iemand iets over haar gezegd had, maar ik had dat helemaal niet gezegd.
Daarna werd ik vriendinnen met een ander meisje uit de klas. Dat is tot en met groep 8 mijn beste vriendin geweest. Hoewel we wel naar dezelfde middelbare school gingen, ging zij naar een ander niveau en zo is het contact verwaterd.

Samen met een ander klasgenootje (waar ik het wel mee op kon schieten, maar tot aan die tijd nooit echt bevriend mee was) kwam ik in dezelfde klas. We hadden in groep 8 al steeds meer contact gekregen (ook doordat we allebei lid waren van de plaatselijke harmonie) en daardoor werden we snel echte vrienden. Ze werd écht mijn beste vriendin en wist alles van mij en ik van haar. Op de middelbare school hadden we dan ook samen een klein groepje vriendinnen verzameld. En ook bij de harmonie kwamen we samen in een vriendengroep terecht.

Voor het eerst had ik dus meerdere vriendinnen en dat voelde enorm fijn. Maar ook fijn om één iemand te hebben die mij echt kende en er voor mij was. Ik zat goed in mijn vel en dat was denk ik heel fijn voor mijn eigen ontwikkeling. De vriendinnen van de middelbare school waren echt middelbare school vriendinnen, want ook van hen vernam ik niets meer toen we naar het MBO gingen.

En toen was het maart 2005. Mijn beste vriendin verongelukte. Het fijne was dat – doordat we dezelfde vriendengroep hadden – we het verdriet samen konden delen. Toch voelde ik echt een leegte toen M. er niet meer was. Zij was misschien wel de verbindende factor tussen mij en de anderen. Een paar jaar nadat zij er niet meer was, werd het contact minder. Ik weet nog dat ik erachter kwam dat de vriendengroep met elkaar had afgesproken en mij niet eens hadden uitgenodigd. In een keer had ik geen vrienden van mij kant meer (ik was ondertussen al samen met Roy). Ik weet nog altijd niet goed waarom of waarop die vriendschap gestrand is. Het heeft mij wel echt heel veel verdriet gedaan. Ook nu nog wel eens. Vooral om te zien dat verder de hele vriendengroep nog altijd ‘samen’ is. Ik vraag me nog steeds heel vaak af wat er nou eigenlijk gebeurd is… Waarom ik aan de kant geschoven ben? Wat ik gedaan heb om dat te verdienen…

Daarnaast vraag ik me regelmatig af hoe het gelopen zou zijn als M. nooit verongelukt was… Zouden we dan nog vrienden zijn? Zouden we allebei nog in de vriendengroep zitten? Maar dat is iets wat ik nooit zal weten.

Op het MBO leerde ik ook een aantal leuke meiden kennen. Met hen ben ik ook een tijd lang bevriend geweest. Maar na een aantal jaar hoorde ik ineens niets meer van hen. Twee van hen heb ik nog een keer gezien en toen was het klaar. Dat was toen één van die twee terug kwam van een half jaar Australië. Nog altijd vraag ik me af waarom dat gebeurd is. Ik had toch best vaak contact met haar gehad toen ze aan de andere kant van de wereld zat. Wat heb ik verkeerd gedaan?

Terug naar 2018. Ik vraag me af waarom ik geen vrienden kan houden en wat er toch iedere keer gebeurd waardoor een vriendschap over gaat. Ben ik dan niet leuk genoeg? Ben ik saai? Wat doe ik verkeerd? Zoveel vragen. En vooral: hoe maak je op je 30e nieuwe vrienden? Iedereen heeft al een vriendengroep en daar kom je ook niet zomaar tussen. En sowieso vraag ik me af waar ik in hemelsnaam nieuwe mensen moet leren kennen. Misschien over 3 jaar als Isabelle naar school gaat en zij playdates heeft? I don’t know. Een vriendschap kun je niet afdwingen natuurlijk.

Ik kan mij voorstellen dat deze blog voor jullie niet zo interessant was om te lezen. Ik wilde dit gewoon even van mij afschrijven. En wie weet leest iemand dit wel over wie ik geschreven heb en kan mij antwoorden geven. Zo niet, ook goed, maar ik zou toch wel graag willen weten waarom het gelopen is zoals het gelopen is.

Hoe lang ben jij al bevriend met jouw vriend(en/groep)?