Afval poging 365

Ooit kijk je om je heen – buiten op straat, op je werk, in de supermarkt, op tv – en bewonder je een ander. Je ziet iets om jaloers van te worden: dat platte buikje, die volle billen, die mooie boezem, die strakke, lange benen, mooi lang haar en ga zo maar door. En dat is het moment dat je denkt: “Dat wil ik ook!” Bam. Je plan is in je hoofd al gemaakt maar nu moet je het nog uitvoeren. En dan…?

Had ik 6 jaar geleden maar ingezien dat ik een mooi figuur had. Als ik nu foto’s terug kijk baal ik ontzettend van mezelf. Ik zag niet wat voor pracht figuur ik had opgebouwd als puber.
Ik was in mijn kinderjaren een wat dikker kind. Niet super vet – en mollig wil ik het ook niet noemen – maar gewoon iets voller. Dat zag ik heus wel als ik naar een aantal andere meiden keek. Eenmaal op het voortgezet onderwijs – en in de pubertijd met een hoop hormonale veranderingen – werd ik slanker. Ik vond mezelf niet zo slank als ik zou willen, maar ik kon er ook niet wakker van liggen. Zo wie zo begon ik steeds beter en vaker mezelf te accepteren als de persoon die ik was. Ik hoorde niet bij de populaire groep kinderen, maar ik was gelukkig. Ik had een aantal meiden om mij heen die echt mijn vriendinnen waren. En ik weet niet hoe, maar door dat vaste groepje op school besefte ik zomaar ineens dat ik leuk genoeg van mezelf was. Voor hen hoefde ik niet iemand anders te zijn, want zij vonden mij leuk zoals ik was. Een hele mooie eye opener!
Zelfverzekerd ging ik dan ook naar het MBO.

Drie jaar later kreeg ik de kans om in Indonesië op een basisschool stage te lopen. Vijf maanden! Hoe gaaf?!
Tja, en daar is het ergens mis gegaan.
Samen met een schoolvriendin woonden we bij een gezin in huis, om de hoek van de school waar we stage liepen. ‘s Ochtends kregen we vers zelfgemaakt brood en ‘s middags en ‘s avonds over het algemeen rijst. In het begin vonden we het heerlijk! Maar na een tijdje ging het toch onze keel wel uithangen.
Zodoende belandden we soms tussen de middag bij een heerlijk Franse broodjes zaak (ben even de naam kwijt), de puzzahut, de McDonnalds of de toko nog iets (ook al even de naam van kwijt). Soms veranderde in steeds vaker…
Wij liepen stage in Bandung op Java, maar zijn twee keer in Bali op vakantie geweest. Als ik foto’s kijk van de eerste keer Bali en de tweede keer… Oioioi, je ziet toch wel degelijk verschil. Niet super, maar genoeg.

Eenmaal weer thuis heb ik misschien toch de verkeerde eetgewoontes gehouden. Hoewel ik dacht dat ik alles kon eten zonder echt aan te komen – wat voor mijn gevoel voor de Indonesië tijd ook was – bleek het toch echt anders te zijn.
Ik weet nog dat mijn vader een keer onder het eten zei: “Je moet wel gaan opletten met wat je eet, want je begint een buikje te krijgen. Dat is toch zonde.” Ik wist dat hij gelijk had, maar toch snauwde ik hem af. Want nee, dat viel reuze mee en wat had hij er nou mee te maken.
Ook mijn vriend en zijn ouders vielen het op en maakten dan soms kleine opmerkingen. Hoe vaker mensen er iets van zeiden, hoe meer tegeneffect het had en ik dus de slechte eetgewoontes bleef houden. Ik wist dat ze allemaal gelijk hadden, maar ik wilde niet toegeven omdat zij het zeiden. Klinkt misschien heel onlogisch, maar ik werd er juist tegenstrijdig door. Ik wilde zelf kunnen bepalen wat ik at en hoeveel. En als ik wilde afvallen, wilde ik dat doen omdat IK dat wil. Niet omdat een ander een opmerking maakt.
Maar mijn vriend vond het blijkbaar grappig om mij op de kast te jagen met opmerkingen. Daar had ik op een gegeven moment genoeg van. “Nu moet je stoppen met dit soort opmerkingen,” zei ik hem, “want ik word er alleen maar dikker van! Ik weet heus wel dat ik het afgelopen jaar aangekomen ben. Denk je soms dat ik dat leuk vind?” “Maar waarom doe je er dan niks aan?” Vroeg hij. “Omdat ik wil afvallen voor mezelf en niet voor een ander. Dus als je opmerkingen blijft maken voelt het alsof ik het voor jou doe, en niet omdat ik het zelf wil.”
Het hoge woord was er uit. Blijkbaar had hij het begrepen, want de opmerkingen kwamen zo goed als niet meer.
En zo kwam het dat ik – zo ongeveer – één jaar later begon met afvallen.

En nu kan ik grootse succes ervaringen delen, maar aan het eind van dit sprookje woont toch echt een boze heks die mij betovert heeft met “het jojo effect”. Dus tja…
Kort gezegd had ik voor mezelf een aantal palen geslagen. Die palen stonden voor een x gewicht. En ja, ik ben zeker ver gekomen. Ik heb echt trots op mezelf kunnen zijn. Maar toch liet ik het elke keer weer los.

Nou moet je niet denken dat ik super dik ben, want ik pas nog altijd in maatje 38 – soms 40. Maar wat zou het heerlijk zijn als die 38 wat ruimer zat! En ik heb er niks op tegen om 10 kilo lichter te zijn.
Dus ben ik maandag weer gestart met poging nummer 365 om af te vallen. Dit doe ik samen met Sonja Bakker en de Lidl. Vorige keer ging dit super goed!

Helaas ben ik gisteren het boekje te buiten gegaan. Mijn moeder nam mij en mijn zus mee uit eten en naar de film. En denk je dat ik nee kon zeggen tegen de lekkernijen? Nee…
Maar who cares? Ik zou het fijn vinden om ruim in maatje 38 te zitten, maar ben ik ongelukkig als ik dat nu niet bereik? Nee, ik zou ongelukkiger zijn als ik dingen die ik leuk vind om te doen, niet meer kon doen. Zoals zo nu en dan lekker eten.

Vandaag maar gewoon extra opletten…

Herkenbaar? Ik ben benieuwd naar jullie verhalen!

Liefs,
Natasja