Acht maanden zwanger. Acht hele maanden zitten er op. Nog één maand te gaan. Of ik daadwerkelijk ook echt 17 november mag gaan aantikken is nog maar de vraag, maar daar lees je hieronder meer over. Net als over de rest van de afgelopen maand. Want die ging niet helemaal over rozen…
Laatste maand werken
Vanaf de zomervakantie was ik al aan het aftellen. Acht hele weken moest ik werken om mijn geplande verlof te bereiken die afgelopen maandag – tegelijk met de herfstvakantie hier in het zuiden – begon. En ik heb mijn geplande verlof gewoon gehaald! Echt een mijlpaal als je het vergelijkt met mijn zwangerschap van Isabelle. Daar zat ik al lang en breed thuis. Ik heb dus officieel verlof. Het hele gevoel bij de zwangerschap is hierdoor ook anders. Ten eerste kon ik officieel (tijdelijk) afscheid nemen van mijn collega’s en leerlingen. Wat erg leuk was, omdat ik met verschillende kaarten en cadeaus verrast ben! Ten tweede was ik niet een eeuwigheid aan het aftellen naar de uitgerekende datum, maar was het eerst aftellen naar mijn verlof en kan ik nu gaan aftellen naar de uitgerekende datum. Overigens was ik zo bezig om mijn verlof te halen, dat ik mij pas in de laatste werkweek goed besefte dat daarna de bevalling eraan zou gaan komen…
Fysio voor de bekken
Dat ik het gered heb, durf ik deels ook nog wel een wonder te noemen. Ik schreef al in mijn Zeven Maanden Zwanger update dat ik aan het einde van maand zeven last kreeg van bekkenpijn. Dat is de afgelopen maand gebleven met ups en downs. Het werd erger en zwaarder en vervelender. Op advies van een collega haalde ik mijn kop uit het zand en belde ik een fysiotherapeut op. Best. Choice. Ever. Nou ja, in deze zwangerschap dan. Dankzij haar ging het beter. Nog lang niet altijd, maar ik weet zeker dat als ik niet naar de fysio zou zijn gegaan voor mijn bekken, ik eerder met verlof had gemoeten. Om eerlijk te zijn raadde de verloskundige mij dat ook aan. Tijdens mijn een-na-laatste afspraak heb ik alleen maar kunnen huilen. Ik was ten einde raad. Zij had mij nog nooit zo gezien en gaf daarop het advies al eerder te stoppen. Maar ik was eigenwijs en wilde per se mijn geplande verlof halen. Nu ben ik heel trots dat ik het gered heb, maar ik weet ook dat dit een hele domme beslissing had kunnen worden.
Onze zoon, de draaikont
En dan moet ik het met jullie nog even hebben over die zoon van ons in mijn buik. De draaikont. Vijf weken geleden lag hij in stuit. Niks aan de hand, want hij had nog tijd en ruimte om te draaien. Drie weken geleden was hij inderdaad gedraaid! Yippie! Maar guess what? Meneer de draaikont lag vorige week gewoon weer even in stuit… Nu wordt het spannend, want volgende week moet hij gedraaid zijn, of anders…
Van de verloskundige naar de gynaecoloog in het ziekenhuis
Vorige week had ik mijn laatste afspraak bij onze verloskundige praktijk. Dankzij de keizersnee van Isabelle ben ik medisch als het gaat om bevallen en daardoor word ik nu overgedragen aan het ziekenhuis. Vorige week zagen we dus bij de laatste controle dat meneer weer terug lag in stuit. Toevallig hadden we in dezelfde week een afspraak staan met de gynaecoloog van het ziekenhuis omtrent mijn eerdere angst voor een vaginale bevalling. Nadat ik eerder in het ziekenhuis was geweest om die angst te bespreken, kreeg ik van de gynaecoloog een heel boekwerk mee over de vaginale bevalling VS. een keizersnee. Aan de hand van deze informatie kon ik nu met de gynaecoloog kort sluiten hoe we de bevalling zouden willen. Ik zou eerst proberen vaginaal te bevallen (zonder tot het gaatje te gaan – wat in dit geval heel raar klinkt, haha!) en mochten er teveel hulpmiddelen bij te pas moeten komen zou het een spoedkeizersnee worden. Maar… Baby Broertje ligt dus in stuit. En als hij niet draait voor volgende week, gaan ze géén draaipoging doen omdat de gynaecoloog denkt dat hij anders niet tussen mijn bekken past. Dat betekent dat – mocht hij volgende week nog steeds in stuit liggen – ik een geplande keizersnee ga krijgen.
Met beide opties ben ik heel content. Al zou ik het natuurlijk wel heel jammer vinden als ik nooit de uitdrijvingsfase mee zou maken (gezien dit waarschijnlijk mijn laatste kindje is). Het idee van een geplande keizersnee staat mij ook wel aan. In ieder geval minder onzekerheid over wanneer het kindje geboren gaat worden, haha! Dat geeft toch ook wel een bepaalde rust.
Nu écht aftellen
Oké, ik roep het al twee maanden denk ik, maar nu mag ik écht aftellen. Ik ben met verlof, de babykamer is weer zo goed als klaar voor een new born en ik ben er ook klaar voor. Ik kijk uit naar de hele winter lekker knuffelen met onze kleine vriend, voor wie we overigens nog steeds geen naam hebben… Dat is het enige waar we nog uit moeten komen. We hebben een drietal namen waar we over twijfelen, maar gewoon niet uit kunnen kiezen. Dus wie weet kiezen we de naam pas als Baby Broertje geboren is…
Wat denken jullie: gaat hij nog draaien?
