Vorige week deelde ik met jullie dat we een tweede kindje verwachten in november. Ik deelde al hoe de eerste maand zwangerschap verlopen was en vandaag is het tijd om ook mijn tweede maand zwangerschap met jullie te delen. Hoe voelde ik me? Welke zwangerschapskwaaltjes kwamen opzetten? Wie vertelden we dat we in verwachting waren? Dat en meer in deze twee maanden zwanger update.
De eerste week na de positieve test
Op maandag 11 maart 2019 testte ik positief. Hoe ik reageerde kon je ook al zien in de geheime zwangerschapsvlog. Die hele week kwamen de klachten opgezet; alsof mijn brein bedacht had dat nu ik wist dat ik zwanger was, ik dat ook maar zeker moest voelen. Mijn borsten in die eerste week… Poeh! Die voelde vaak behoorlijk gespannen aan. Daarnaast werden die ook meteen weer ‘opgepompt’. Dat klinkt raar, maar nadat ik stopte met de borstvoeding voor Isabelle, werden mijn volle dames ineens hangende, slappe theezakjes. Maar echt hoor…! I kid you not. Binnen één week. BAM! Weer helemaal opgepompt dus. Ik kan zeggen dat mijn BH’s weer opgevuld zijn, haha!
Nog meer zwangerschapskwaaltjes
Los van de borsten duurde het nog één week voordat de misselijkheid écht toesloeg. Ik was zo nu en dan al wel misselijk. Vooral als ik niet ieder uur / iedere twee uur wat kleins at, maar verder ging het best prima. Maar helaas pindakaas, ontsprong ik de dans niet. Lees: ik heb vaak genoeg in de ochtend mijn ontbijt uit moeten spugen boven de toiletpot. Overigens – en gelukkig – niet iedere dag. Daarbij kwam mijn misselijkheid gewoon wanneer hij zin had. Dat was niet altijd persé in de ochtend. Gewoon random, wat uiteraard erg handig was. sarcastisch
Die misselijkheid zorgde er ook voor dat ik met regelmaat tussen taakjes thuis door ben gaan liggen (of zelfs ben gaan slapen). Over slapen gesproken: dat kan ik tussen de middag ook heel goed. Ik ben ‘s avonds nu erg vroeg moe en dan is het wel fijn dat – als ik thuis ben – ik ‘s middags even kan slapen zodat ik ‘s avonds ook nog gezellig kan doen met mijn man. Verder mag ik deze maand niet klagen.
Vertellen
Op 21 maart 2019 waren papa en mama 39 jaar getrouwd en daarom namen ze het gezin in dat weekend mee naar de Efteling. Omdat ik écht niet de hele dag met mijn familie kan rondlopen, zonder ook maar één woord te zeggen over de zwangerschap, besloten we het ze daar te vertellen. En als we dan toch in de Efteling waren, konden we dat net zo goed op een originele manier doen. Lees hier hoe wij in de Efteling onze zwangerschap bekend maakten.
De dag erna gingen we bij mijn schoonmoeder en zwager langs. Bij mijn schoonmoeder lieten we de foto’s van de Efteling zien met als afsluiter dé foto. Bij mijn zwager vroeg Roy of hij plek had voor Roy’s gitaarspullen, want de muziekkamer moest een kinderkamer worden. Onze nichtjes kregen het nog een weekje later te horen toen één van hen haar verjaardag vierde.
Op mijn werk kreeg mijn directrice het als eerste te horen. Eigenlijk veel eerder dan ik van plan geweest was, maar gezien ik een extra baan aangeboden kreeg, vond ik wel dat ik het moest vertellen. De collega’s kregen het pas na de eerste echo te horen, maar hoe dat ging, vertel ik dadelijk nog. Ook Roy zijn collega’s kregen het na de eerste echo te horen.
Eerste echo
Op 4 april 2019 had ik de eerste echo. We dachten tot aan dit moment nog dat ik op 18 november uitgerekend zou zijn. Dat was echter een gok i.v.m. mijn onregelmatige menstruatie. Bij de echo bleken we juist te zitten en was de voorlopige datum ook op 18 november gezet. Deze was nog niet definitief, want dat gebeurd pas bij de termijnecho. Verder was ik uiteraard mega opgelucht dat we onze Mini al konden zien én dat we een kloppend hartje zagen. Het was nog wel te vroeg om het hartje te horen, maar dat maakte ik niet uit. Ik was gelukkig!
De 5e ziekte
Na de eerste echo vond ik dat ik het wel aan mijn collega’s kon vertellen. Op maandag 8 april moest ik weer werken, maar een dag eerder bij het checken van mijn mail, zag ik dat we kinderen hadden met de 5e ziekte. Met een Google zoektocht als gevolg kwam ik erachter dat dit gevaarlijk kan zijn voor de kleine in mijn buik. Als ik het zelf ooit gehad had, dan was ik immuun. En dus vroeg ik mij ouders of ik ooit de 5e ziekte gehad had. Maar mijn ouders konden dat zich niet herinneren.
De volgende dag op het werk, checkte ik nog even snel mijn mail en zag ik nog meer mailtjes van ouders met kinderen die de 5e ziekte zouden hebben. Ik kreeg het er behoorlijk benauwd van. Ik wilde niet op een plek zijn die schadelijk kon zijn voor Mini. Ik liep naar de collega’s bij wie ik die dag zou werken en vertelde dat ik zwanger was. Ik vervolgde het verhaal meteen met mijn zorgen omtrent de 5e ziekte.
Ik mocht van de werkvloer af om de huisarts te bellen. Die hadden echter een storing met het belsysteem en kreeg ik niet te pakken. De verloskundige kon mij ook niets vertellen en bij de GGD waren de juiste mensen nog niet aanwezig. En dus werd ik naar huis gestuurd. Veiligheid voor alles.
Het punt was alleen dat ik nu maar een beperkt aantal collega’s vertelt had zwanger te zijn, maar dat andere collega’s mij wel al op de werkvloer gezien hadden. Omdat ik niet wil dat iemand voor mij moet liegen – of het per ongeluk zou verraden – besloot ik het in de groepsapp te zetten met de uitleg van de 5e ziekte erbij. Het was echt een domper om het zo te moeten vertellen… Uiteindelijk heb ik één week thuis gezeten omdat ik op vrijdag pas de uitslag kreeg van het bloedonderzoek wat ik ondertussen had laten doen in het ziekenhuis.
