Hoewel je samen in verwachting bent, praten we toch vooral met en over de vrouw als we het hebben over een zwangerschap en bevalling. Aan de ene kant is dat juist heel logisch, maar aan de andere kant ook weer niet. Daarom vandaag een blogpost over waarom je de man (of partner) zeker niet mag vergeten in dit hele verhaal.
Laat ik beginnen met waarom ik aan de ene kant vind dat het wél logisch is waarom het met en over de vrouw gaat. Zij is tenslotte zwanger. Zij heeft alle kwalen en lasten. Zij heeft de pijn tijdens de bevalling. Zij moet het uiteindelijk allemaal doen. Dus het is helemaal niet zo gek om te zeggen dat alle beslissingen door de vrouw gemaakt moeten worden.
Toen ik daar langer over nadacht, begon ik toch ook wel wat anders te vinden. Ik dacht na over de positie van de man. Allereerst hebben de man en vrouw samen een kind gebaard. Het is jullie kind in de buik van de vrouw. Jullie zoon of dochter. Jullie vlees en bloed. En als de kleine later geboren is, moeten jullie ook alles samen doen. Tenminste, zo werkt het over het algemeen wel.
Daarom moeten we de man vooral niet vergeten. Maar er zijn nog meer redenen. Voor de man is een zwangerschap al zo ontastbaar. Met een beetje geluk kan hij de kleine in mama’s buik voelen tegen een week of 22. Dat, en dat de buik van zijn vrouw (of vriendin) groeit is vrijwel het enige tastbare voor de man tijdens de zwangerschap. Als zwangere vrouw krijg je al zoveel mee en voel je wat er gebeurd. Je hebt kwalen en klachten (hopelijk niet, maar waarschijnlijk wel) en je bent je zoveel meer bewust van het groeien van die kleine dan dat je man dat ooit kan zijn. Hij zal nooit kunnen ervaren hoe het is om je eigen kind in jezelf te voelen en in 9 maanden ter wereld te brengen.
Bij de zwangerschap kun je de man niet echt erbij betrekken. Hij kan uiteraard mee naar de afspraken met de verloskundige of gynaecoloog en meebeslissen over de baby uitzet. Maar de zwangerschap ervaren zoals de vrouw dat doet, kan hij niet.
De bevalling moet de vrouw doen, maar hier kan de man zeker een grotere rol krijgen. Want vergeet niet dat de bevalling voor hem net zo speciaal is als voor jou. Hij kan ook een idee hebben over hoe hij zou willen dat de bevalling gaat. Niet dat hij dan meteen maar alles mag beslissen, maar wel dat jullie naar elkaars wensen moeten luisteren. Nogmaals, jij als vrouw zijnde moet het doen, maar onze mannen hebben daarin weinig keuze omdat zij nooit zwanger kunnen worden. Jij als vrouw zijnde baart wel het kind van jullie allebei en daarom is de bevalling ook voor de papa-to-be’s een spannend en speciaal moment.
Ik kan me de bezorgdheid en frustratie van Roy nog goed herinneren toen ik aan het bevallen was van Isabelle. Hij vond het zo vervelend dat hij niet wist hoe hij mij kon helpen en om mij pijn te zien hebben. Hij wilde heel graag helpen, maar wist niet hoe en ik wist ook niet goed wat hij nog anders kon doen. Maar als het had gekund weet ik zeker dat hij die pijn en dergelijke van mij had willen overnemen of op zijn minst had willen delen.
Om die reden is het ook gewoon belangrijk dat je partner ook iets te vertellen heeft. Of in ieder geval dat je luistert naar je man als hij er ook graag iets over te zeggen heeft. Praat met elkaar en maak samen beslissingen. En als dat – net zo als in ons geval – betekent dat je man zegt: “jij moet het doen, dus jij beslist”, check het nog een keer voor de zekerheid. En vergeet hem daarna vooral niet mee te nemen in jouw plan. Want terwijl jij ligt te puffen, kan het goed zijn dat hij de wensen die je van te voren had, moet doorgeven omdat jij te druk bezig bent met iets anders.
Een zwangerschap is toch al zo ontastbaar voor de man, maar niet minder speciaal! Vergeet hem niet. Hij zal je eeuwig dankbaar zijn.
In hoeverre heeft jouw partner ideeën en beslissingen gehad?
1 comment
Wat mooi dat je aan de man denkt. Die worden inderdaad vaak vergeten.