Bloedverlies halverwege zwangerschap

Vanochtend kreeg ik de schrik van mijn leven. Alsof er een nachtmerrie werkelijkheid geworden was. Hoe kon dit nou gebeuren? Ik keek naar de pas opgebouwde box in de huiskamer en slikte. Wat als we deze zometeen weer konden opruimen?

Het was 6.50 uur. Ongeveer dan. Ik werd wakker op deze prachtige zaterdagochtend en zoals de laatste tijd wel vaker, kon ik me niet omdraaien om te slapen. Ik moest er uit om te gaan plassen. Met slaperige ogen liep ik de trap af naar beneden en plaste ik op mijn gemakje. Tijdens het vegen schrok ik. Er zat bloed op het toiletpapier. En hoewel ik dat wel vaker had gehad, was het deze keer echt om van te schrikken. Veel meer bloed dan dat ik zo nu en dan gehad had. Eerder was het gewoon een gesprongen bloedvaatje geweest. Een klein veegje licht roze/rood bloed op het toiletpapier. Maar deze keer…

De paniek sloeg pas toe toen ik ook op het 2e papiertje bloed zag. En al helemaal toen dit de 3e keer ook nog zo was. Het leek wel alsof ik ongesteld geworden was! Dit was niet goed. Ik raakte in paniek en rende naar boven. Vol paniek probeerde ik Roy – die net 2 uurtjes lag te slapen i.v.m. werk – wakker te maken. Het duurde even, maar toen ik merkte dat hij wakker was, riep ik al huilerig dat ik veel bloedverlies had. Meteen was hij wakker. “Bel dan de verloskundige…”

Om mezelf tot rust te brengen zei ik tegen Roy dat ik beneden wel zou bellen; dan kon hij nog even slapen. Ik belde het noodnummer en probeerde hysterisch uit te leggen wat er was. Natuurlijk verstond ze er niks van door al dat gesnik en wisseling van toonsoort. Vol geduld luisterde ze. Hoewel ze de rust zelve bleef, begon ik te beven door haar antwoord: “Laat je partner een tas met spullen maken en ga zelf liggen. Ik kom er binnen 15 minuten aan. Het kan zijn dat je naar het ziekenhuis moet.”

Hysterisch rende ik – eigenwijs als ik ben – de trap op, nadat ik naar de wc was geweest om een inlegkruisje in mijn ondergoed te leggen. Ik had al ooit ergens gelezen dat de verloskundige en/of de gynaecoloog wil zien hoeveel bloed je verliest. Roy sliep uiteraard niet en toen ik zei wat er ging gebeuren sprong hij uit bed om mijn spullen te pakken. In plaats van op bed te gaan liggen, ging ik ook in de weer. “Wat ben je nou allemaal aan het doen?” “Over 15 minuten is de verloskundige hier. Ik moet me aankleden en spullen pakken.” “Jij gaat nu liggen en ik regel de rest.” Dat hielp 5 minuten. Ik ben gaan liggen om vervolgens toch maar kleren aan te trekken. Opnieuw moest ik van Roy gaan liggen. Ik ben rustig naar beneden gelopen om op de bank dat ook daadwerkelijk te gaan doen.

Roy deed de deur open toen er werd aangebeld. Ik legde nog een keer uit wat er gebeurd was, en zoals verwacht wilde ze zien of ik nog altijd bloedverlies had. Mijn inlegkruisje zat alweer helemaal vol. Ze pakte de doppler erbij. Gelukkig had ze snel de hartslag gevonden. Dat gaf al wat meer rust en ik moest heel hard huilen daardoor. Ook Roy kreeg tranen in zijn ogen van opluchting.
Bij de 20-weken echo was verteld dat de placenta dicht op het geboortekanaal zat. Het kon zijn dat er daardoor een wondje was ontstaan. Om meer zekerheid te krijgen, werden we inderdaad doorverwezen naar het ziekenhuis.

Om 8.00 uur waren we bij het ziekenhuis. De hoofdingang was nog gesloten en dus moesten we de nachtingang gebruiken. Aangekomen bij de afdeling verloskunde, werden we naar een kamer gebracht. Daar zocht de verpleegkundige eerst nog een keer het hartje. Ik raakte alweer bijna in paniek, omdat het even duurde voordat de verpleegkundige het hartje gevonden had. Toen zij hem uiteindelijk ook gevonden had, bevestigde ze wat de verloskundige ook al gezegd had: het hartje klopte in een mooi ritme. Daarna werd mijn bloeddruk, zuurstofgehalte en temperatuur gemeten. Die bleken ook allemaal in orde te zijn.

Dan werd het tijd voor de gynaecoloog. Er waren alleen 2 bevallingen aan de gang en om 9.00 uur zou een groot overleg beginnen. De verpleegkundige zou haar best doen om een gynaecoloog te vinden, maar kon niks beloven. Als er nu niemand kwam, zou het nog zeker een uur of 2 kunnen duren voordat ik verder geholpen zou kunnen worden. Ondertussen belden we even onze ouders op, om te vertellen dat we in het ziekenhuis waren en wat er aan de hand was. Om 8.45 uur kwam er gelukkig een beschikbare gynaecoloog binnen.

Zij ging eerst een echo maken. Ons meisje was lekker aan het bewegen en het hartje zag er prima uit. Gelukkig. Met de baby ging alles goed!
Toen wilde ook de gynaecoloog weten hoeveel bloed ik verloor. Ik had ondertussen mijn inlegkruisje verruild voor maandverband, maar ook daar zat al weer een hoop in. Tijd dus voor een inwendig onderzoek. Zoiets had ik nog nooit gehad en het was dan ook heel vreemd om met de benen wijd voor de verpleegkundige en gynaecoloog te liggen. Er werd een vogelbekje naar binnen gebracht. Daarop begon mijn baarmoedermond meteen te bloedden. Ze maakte meteen een uitstrijkje. Misschien was het een infectie of misschien had ik wel onrustige cellen. Maandag moet ik even terugbellen om een afspraak te maken voor de uitslag over 2 weken. Dan weet ik meer. Met alle geluk werd ik daarna ook naar huis gestuurd. Poeh…

In de auto onderweg naar huis belde ik de verloskundige nog een keer om te vertellen wat het ziekenhuis gezegd had. Ook nu weer was onze verloskundige fantastisch! Ze legde alles nog een keer goed uit en stelde me – ondanks dat het nu telefonisch was – super gerust. Wat ben ik blij met haar!

Voor nu betekent het dat ik het rustig aan moet doen. Ik hoef gelukkig niet te blijven liggen, maar mag eigenlijk ook niks doen. Niet tillen, niet sporten, niet seksen (;P). In ieder geval tot dat ik stop met bloeden. Toen ik vertelde dat ik door de weeks danslessen geef, kreeg ik ook nog eens de verplichting dat, zelfs als het bloeden morgen al gestopt is, ik maandag echt nog niet mag dansen. Mooi balen, maar alles voor de gezondheid van mijn kleine meid en natuurlijk mezelf.

Het leven van een zwangere vrouw gaat duidelijk niet over rozen…