Daar lig ik weer…

En ja hoor. Daar lig ik weer. In het ziekenhuis. Verdorie… Mijn zwangerschap houdt het wel allemaal heel spannend. Zelfs al weet ik de oorzaak. En zelfs dat ik weet dat het geen kwaad kan voor de zwangerschap. Maar dan nog. Ik was gisteravond alsnog flink overstuur.

Deze keer was het anders dan de laatste 2 keren. Die waren beiden na het slapen. Maar nu was het avond. Ik kwam net van de wc af en er was toen nog niks aan de hand. Wel een beetje last van mijn buik. Maar dat had ik al de hele dag. Ik pakte wat te drinken en op het moment dat ik die op de tafel zette voelde ik dat er down there iets uit liep. Mijn eerste ingeving was urine, maar op de wc bleek het toch bloed te zijn. En niet zo’n klein beetje ook niet. Wéér leek het alsof ik ongesteld geworden was.

Ik barste meteen in snikken uit. En dat terwijl ik me de vorige keer nog best sterk voelde. Maar nu was het anders. Roy was werken. Met zijn band zat hij in Asten. Niet bepaald om de hoek dus. Ik probeerde hem te bellen, maar hij nam uiteraard niet op. En dus belde ik maar meteen naar het ziekenhuis. En wat ik verwacht had, gebeurde ook: ik moest ter controle langs komen.

Maar ik wilde echt niet alleen naar het ziekenhuis.  En dus belde ik papa op. Samen met mama kwam hij mij halen. Ik barste weer meteen in huilen uit. Wat als het deze keer wel mis was? Wat als het wel complicaties voor de zwangerschap zou geven? Al huilend pakte ik mijn spullen. Ondanks dat de verpleegkundige aan de telefoon er niets over had gezegd, zorgde ik toch voor een tas om te blijven slapen.

De weg naar en in het ziekenhuis ken ik nu op mijn duimpje. Ook de volgorde en vragen omtrent de controles. Het is al – jammer genoeg – bijna routine. Gezien ik ons meisje in de auto nog gevoeld had, wist ik dag het wel goed zat. Mijn zuurstof, bloeddruk en temperatuur controle was goed en ik werd weer aangesloten aan de CTG. Een heel gezonde hartslag. Gelukkig.

Ondanks dat het zo rond 11 uur in de avond was, was het blijkbaar wel druk op de afdeling. Ik heb bijna een uur aan de CTG gelegen! Daarna nog wachten op een gynaecoloog. Toen zij er uiteindelijk was kon ik ons meisje op de echo bewonderen. Ze wilde zichzelf niet helemaal goed laten zien, maar dat kan ik me ook wel voorstellen om half 1 ‘s nachts. Daarna werd er nog even met het eendenbekje gekeken en leek de bloeding inderdaad weer van de baarmoedermond te komen.

Conclusie: ik moest toch maar weer een nachtje blijven. Roy kwam na het spelen nog naar het ziekenhuis. Hij heeft hier heel kort ook geslapen en is vanochtend weer naar huis gegaan.

En nu? Nu lig ik, terwijl ik dit typ aan de CTG naar het hartslagje van mijn kindje te luisteren en de schopjes te voelen omdat ze het blijkbaar niet fijn vind dat mama nu banden om haar buik heeft, haha. De gynaecoloog is net geweest en wil dat ik nog een nachtje blijf. Ondanks dag ik geen bloedverlies meer heb gehad. Ze willen iemand met bloedverlies tenminste 24 uur onder controle hebben. Ik moet dadelijk dan ook weer door het ziekenhuis gaan wandelen in de hoop dat er verder geen bloedverlies ontstaat. En misschien mag ik dan vanavond toch al naar huis. Of eigenlijk naar het afscheid van de schoolverlaters. Toen in dat vertelde, zeiden ze dat de dienstdoende gynaecoloog dat aan het eind van de middag zou beslissen. Dus wie weet… Maar laten we eerlijk zijn: ik zou balen als ik er niet naar toe kan, maar mijn gezondheid en vooral die van mijn kindje gaan voor.

Hopelijk ben ik dan donderdag voor mijn verjaardag gewoon weer heerlijk thuis.