De eerste ronde gaf geen resultaat jammer genoeg. Maar dat hadden we eigenlijk ook niet verwacht. Het komt zelden voor dat stellen meteen de eerste ronde zwanger zijn. Maar toch hoop je er wel op. Toch was de eerste ronde niet een complete mislukking. Ten eerste werd ik na 33 dagen ongesteld en was ik dus erg blij dat mijn cyclus zo snel weer op gang kwam. Ten tweede hebben we ook gewoon plezier gehad tijdens het produceren van onze toekomst ;-). Maar goed. Dat betekende wel op naar ronde 2!
Ondanks dat we zwanger willen worden, is het niet zo dat we alleen ‘klussen’ in de vruchtbare periode of omdat het ‘moet’. Dat moet je ook absoluut niet willen. Maar eerlijk is eerlijk: als je denkt in je vruchtbare periode te zitten, denk je stiekem ook aan de zaadjes en de eitjes die elkaar misschien binnenkort ontmoeten. Daarnaast was het ook nog even de vraag wanneer mijn vruchtbare periode zou zijn. Dat mijn eerste cyclus 33 dagen was, wilde natuurlijk niet automatisch zeggen dat dit hetzelfde zou zijn in deze ronde…
En dus hield ik toch wel rekening met een cyclus van 28 tot 35 dagen. Afgelopen dinsdag wist ik het zeker. Die dag zou de eisprong plaats vinden. Die ochtend was mijn temperatuur met 0,3 graden gezakt én rond het avonduur voelde ik duidelijk een stekende ‘pijn’. Net alsof ik ongesteld moeSt worden, maar dan in de omgeving van mijn linker eierstok. Mijn vriend had echter al sinds zondag last van zijn rug en je snapt wat er daardoor niet gebeurt is… Ondanks dat is de kans er nog altijd dat er wel nog een zaadje zit om mijn eitje te bevruchten. Lets hope so!
Dat betekent weer afwachten. Aan de ene kant hoop ik heel hard dat het nu al/toch gelukt is. Aan de andere kant ben ik bang dat als ik zo veel hoop heb, het dadelijk zó tegenvalt. Maar ik geloof er ook in dat als je ergens in geloofd het uit kan komen. Dus ik zit een beetje in tweestrijd. Aan de andere kant probeer ik mezelf dus maar wijs te maken dat het nog niet raak is deze ronde. Maar op de een of andere manier kan ik het toch niet helemaal van me afschudden dat het misschien toch wel gelukt zou zijn.
Ach, het is vandaag nog 12 dagen wachten. Het beste – en het enige – wat ik nu kan doen is gewoon plezier maken en me vooral niet druk te maken. Hoe minder ik er aan denk, hoe sneller die 2 weken voorbij zijn!
Duimen jullie mee voor mij?
2 comments
Leuk geschreven en heel spannend voor je! Ik duim mee!
Dat afwachten is zo vervelend! Fijn om te lezen dat jullie wel plezier erin hebben, dat scheelt ook wel. Succes maar weer.