De nachtmerrie! Een baby die slecht slaapt en jou dus maandenlang iedere nacht wakker houdt. Ik zou niet weten hoe dat voelt. Sorry, not sorry! Afgelopen week hadden wij het voor eerst. En of het nou echt noemenswaardig is…?
De hele dag was eigenlijk wel oké gegaan. Niet anders dan anders. Niks vreemds. Dus gewoon hetzelfde ritme als altijd. En toen kwam de avond. Rond een uur of 8 ging ze naar bed. Normaal is dit 9 uur, maar ze vertoonde al tekenen van vermoeidheid en dus leek het ons verstandig haar op bed te leggen.
Binnen het uur hoorde we gehuil. In eerste instantie keken we elkaar alleen maar aan. Dat was wel vaker het geval. Meestal hoeven we dan niet naar boven omdat ze gewoon in haar slaap eventjes kort huilt. Maar je raadt het al. Het duurde wat langer en dus ging Roy naar boven om haar weer goed in te stoppen en de speen terug te geven. En de rust was weer terug.
Nog geen half uur later hoorden we weer gehuil. Even afwachten wat voor huiltje het is, maar nee… Het duurde weer langer. Mijn beurt. Ik stopte haar weer in en gaf haar speen, maar al meteen spuugde ze deze uit en begon ze te huilen. Ik haalde haar uit bed en wiegde haar in mijn armen terwijl ik door haar slaapkamertje op en neer liep. Ze werd er rustig van. Opnieuw probeerde ik haar in te stoppen. Maar nog geen 30 seconden later zette ze het alweer op het huilen. Oké. Nieuw plan.
Ik pakte haar weer uit haar bedje en nam haar mee naar beneden. Dan maar gewoon weer een keer voeden. Misschien heeft ze wel gewoon honger? Nou, dat bleek! Ze hapte flink aan en dronk gulzig. Nog even een half uurtje kroelen met papa en mama en tijd voor een nieuwe poging op bed.
Zo’n ruim uur later – toen ik op het punt stond om zelf naar bed te gaan – begon ze weer. Opnieuw hebben we haar getroost en weer ingestopt. Dit werkte voor zo’n half uurtje (denk ik, want ik sliep ondertussen al). Roy probeerde haar nu te troosten omdat ik al op bed lag. Maar uiteraard werd ik er wakker van.
En dus vroeg ik Roy haar bij mij in bed te leggen. Ik voed nog wel een keer. Kan zomaar zijn dat ze gewoon een keer meer honger heeft en daarbij kan ik haar snel helpen als ze bij mij in bed ligt. Half slapend voedde ik haar en samen vielen we daarna in slaap. Wel van korte duur, want een half uur later kon ik dit nog een keer doen.
Maar nog voor het 12 uur in de avond was, lagen we samen diep in dromenland.
De nacht is ze niet meer gekomen en Roy kon haar – toen hij naar bed ging – gewoon in haar eigen bedje leggen. Is dit verhaal nou echt noemenswaardig? Nee toch? Maar voor ons was dit wel de eerste keer dat ze een slechte nacht had. Want die ene keer toen ze 2 weken oud was tellen we niet mee…
Hoe gaan/gingen jullie nachten met kinderen?
2 comments
Voor ons ging het helaas niet zo. Een half jaar lang 3x per nacht eruit moeten, dat breekt je wel op… Het is ook echt waar wat ze zeggen, je weet pas écht hoe belangrijk slaap is en wat moe zijn is, als je het een hele tijd niet fatsoenlijk krijgt 😉
Poeh! Heftig hoor! Dat breekt je inderdaad op. Gelukkig doet ze het nu wel goed ?