Diary 12 oktober 2014 ♥ Ooit zal het weer zijn zoals vroeger

Tijd om mijn hersenspinsels weer op jullie los te laten, want het is toch al eventjes geleden dat ik een diary online gooide. Het artikel van vandaag ben ik gewoon gaan typen zonder van te voren te weten wat er uit komt. Dus ik hoop dat jullie hem waarderen. Lees verder om mijn gedachtes te volgen.

Wanneer ik dit artikel typ is het zaterdag middag rond een uur of 4. Ik zit onder een dekentje op de bank met mijn laptop op schoot en probeer mijn gedachtes erbij te houden. Maar eigenlijk ben ik gewoon moe. Het liefste zou ik mijn ogen dicht doen en even een dutje doen, maar ik weet dat ik daarna alleen maar luier word. En dus besluit ik mijn best te doen om mijn ogen open te houden. Ik vraag me af hoe het komt dat ik het liefste zou willen slapen. Ik begin met na denken en besef me dan dat ik vanochtend best vroeg moest opstaan en dat ik gisterenavond eigenlijk gewoon te laat naar bed ben gegaan. Die 8 uur slaap heb ik wéér niet gehaald. Bah. En dat terwijl ik weet dat het me zo veel goed kan doen.

Maar goed. Waard was het wel. Ik had vrijdagavond quality time met mijn bf en vanochtend met mama.
Ondertussen denk ik nog aan al die duizenden andere dingen die ik moet doen. De administratie bijwerken, opruimen, strijken, wassen, bloggen, looks maken voor mijn studie, modellen regelen, fotograaf regelen voor de volgende opdracht die ik in de herfstvakantie wil doen, afspraak maken bij de tandarts, kwartaal belasting op orde maken en dan nog de lijst met eindeloos kleine dingen die al lang op de planning staan. Waar blijft de tijd?

Niks is minder belangrijk en dus doet het een niet onder voor de andere taak. Toch zal ik keuzes moeten maken. Wat ga ik vandaag nog doen, wat kan ik morgen nog doen? Hoe laat sta ik op en tot hoe laat geef ik mezelf de tijd? En terwijl ik hieraan denk word ik alleen maar meer vermoeider. Ja, nog steeds zou ik het liefste mijn ogen dicht doen. Even vergeten wat ik moet doen en even bij tanken. Want daar was het weekend toch voor?

Maar met een fulltime baan, een blog waarop ik elke dag een artikel wil hebben, een thuisstudie, een huishouden en een sociaal leven is er niks meer over van hetgeen wat ik vroeger weekend noemde. En begrijp me niet verkeerd, ik doe alles met liefde en plezier. Maar soms, gewoon héél soms, verlang ik naar de goede oude tijd. Geen verplichtingen, gewoon rust. Uitslapen? Prima! Een dagje winkelen zonder schuldgevoel omdat er nog van alles moet gebeuren? Graag!

Die tijd gaat nog wel komen. Misschien nog niet nu, misschien nog niet over een jaar en misschien nog niet over twee jaar, maar hij komt. Want ik heb dat zelf in de hand. Ik ben de enige persoon die mijn leven bepaald en stuurt naar hetgeen waar ik wil zijn en wat ik wil doen. Maar juist door hetgeen waar ik wil zijn en wil doen, moet ik nu hard werken. Maar ooit – ja, écht – komt er die tijd dat mijn harde werken beloond word. Want hard werken wordt beloond zeggen ze. En daar houd ik me aan vast, want daar doe ik het allemaal voor.