Diary 5 januari 2015 – Werkvakantie

Daar zit ik dan. Op de bank, dekentje over me heen en mijn laptop op schoot. Mijn editor staat open en voordat ik deze zinnen eindelijk liet staan, had ik al minstens 50 zinnen gedeletet. Na een tijdje van stilte wilde ik toch graag weer eens wat posten. Maar helaas. Bloggen zonder inspiratie werkt gewoon niet. En dan worden zomaar ineens de backspace en de delete knoppen mijn beste vrienden. Dat het me toch lukt om dit te typen is me een raadsel. Hoewel, eigenlijk ook niet. Vaak werkt het voor mij gewoon het beste om zonder nadenken te typen. Je weet wel, direct typen wat je denkt. Niet over nadenken, maar gewoon doen.

Ik weet niet waarom, maar ineens had ik die drang. Ik zou en moest op mijn zondagavond, toch nog even een blogartikel schrijven. Vast omdat ik net 2 weken vakantie achter de rug heb, vandaag weer aan het werk ben en de hele vakantie niks, noppes, nada aan mijn blog gedaan heb. Ach ja, een hobby is een hobby en geen verplichting. Daarbij, mijn werk is uiteraard mijn werk en gaat dan ook voor mijn hobby, want ondanks de zogeheten vakantie en tussen alle verplichtingen in, heb ik toch minstens een uurtje of 20 aan mijn werk besteed.

Een tijdje geleden heb ik het al eens genoemd. Er was een nieuwe uitdaging op mijn pad gekomen. Of moet ik zeggen is. Toen mocht ik er nog niks over zeggen, nu mag het dan eindelijk de big wide world in. En tja, bij een nieuwe uitdaging, horen ook de een en andere voorbereidingen.
De uitdaging is niet compleet nieuw en zeker niet op een nieuwe locatie.
Ik werk al bijna 6 jaar, 5 dagen per week, op een reguliere basisschool met een uniek onderwijsconcept. Daar sta ik vrijwel altijd in het atelier om kinderen tussen 8 en 13 jaar op een creatieve manier de wereld om ons heen te laten verkennen. Van 5 dagen in de week ga ik dit nog maar 2 dagen in de week doen. De andere 3 dagen ga ik alle kinderen op de school voorzien van dans en drama activiteiten. En dat betekent voorbereiden.
Niet alleen voor de eerste week, maar het liefste vooruit zodat ik niet elke avond nieuwe dingen hoef te bedenken voor de week erop.

De afgelopen 2 weken ben ik dan vooral bezig geweest met het verzinnen van doelen en passende ideeën. Daarnaast het uitdenken van mijn lessen: hoe ziet een les er uit, wat verwacht ik, hoe pak ik dit aan, hoe lang duurt een onderdeel, hoe zit het met de talenten van de kinderen, het zoeken van muziek, het bedenken van danspassen en hoe kan ik differentiëren met deze danspassen en zo nog veel meer. En dat kost tijd.
Al moet ik zeggen dat ik mijn planning voor de oudste kinderen vrij snel klaar had. Niet zo gek ook, want dit is de leeftijd waar ik al 6 jaar mee werk. Ik ken deze kinderen door en door en ik weet wat ik van hen kan verwachten.
Het lastigste vind ik de kleuters. Want naast het aanbieden van dansactiviteiten wordt er ook verwacht dat ik aansluit op het kernconcept waar we op dat moment mee bezig zijn. In ieder geval zoveel als ik kan. Maar hoe wordt een kernconcept eigenlijk aangeboden aan de jongste kinderen?
En hoewel ik overtuigd was (en ben), dat ik deze functie wel degelijk aan kan, heb ik in mijn vakantie even in twijfel gezeten. Wat als ik de kleuters de dansles niet kan aanbieden volgens verwachting? Maar na het even losgelaten te hebben, gemaild te hebben met collega’s en uiteindelijk ook inspiratie gevonden te hebben smolten de twijfels als sneeuw voor de zon en was ik weer overtuigd van mezelf. En dus kijk ik vol goede moed naar komende woensdag. Dan start ik met de eerste groepen kinderen. Ik heb er zin in!

Ja, de vakantie is daardoor deels een werkvakantie geworden. Niet alleen heb ik meerdere dagen aan het bovenstaande besteed, ook moest ik nog voor het atelier voorbereiden (samen met mijn nieuwe collega, dat wel 😉 ) en ben ik nog één dagje terug op school geweest om daar ook nog het een en ander voor te bereiden.
En ach, over 6 weken is er weer een vakantie.

Aan de andere kant hoef ik ook zeker niet te klagen. Ik heb heerlijk genoten van de feestdagen en de verplichtingen, de vele films en series die ik alleen, maar ook met Roy heb gezien, de bioscoop met papa,  het meedoen aan en het winnen van de Dungense Kennis Kwis, de bezoeken (ja, meervoud) aan de Ikea, het uitslapen en het her en der op orde krijgen van ons huis.
En dat ik niet geblogd heb…? Daar baalde ik van, maar die rust tussen al het harde werken door was het zeker waard.

Gelukkig nieuwjaar lieve lezers!