Nu 27 juni dichterbij komt, ben ik enorm bezig met het feit dat Isabelle bijna 9 maanden is én op diezelfde dag precies net zo lang uit de buik is als dat ze er in heeft gezeten. Voor mij voelt dat echt als een mijlpaal. Ik roep het iedere maand, maar de tijd gaat ook gewoon écht snel. Vooral als ik foto’s terug kijk zie ik hoeveel ze al is veranderd. Maar ook las ik gisteren mijn bevallingsverhaal terug. En er vielen mij een aantal dingen op…
Details, waar zijn jullie?
Het eerste wat mij op viel bij het lezen van mijn eigen bevallingsverhaal, was dat ik nu al zoveel details vergeten ben. Ik weet nog wel dat we op maandag naar het ziekenhuis reden voor de inleiding en dat het de vraag was of dat ook meteen gedaan zou worden. Maar dat het plaatsen van het ballontje 3 keer mislukt is was ik gewoon vergeten!
Ik dacht dat ik 3 centimeter ontsluiting had in de ochtend, na het verwijderen van het ballonnetje. Dat blijkt gewoon 4 centimeter te zijn. Daarnaast wist ik wel nog dat we dachten dat ze mijn vliezen gebroken hadden, maar bij de volgende controle bleek dat dit niet zo was.
Ook wist ik wel dat de weeën snel achter elkaar waren, maar dat het vanaf het begin al 1.15 minuten was, was ik echt compleet vergeten.
Zo kan ik het hele verhaal nog wel citeren met wat ik nog wist en niet meer wist, maar volgens mij is mijn punt duidelijk. Details vergeet je. Ik ben zo blij dat ik het opgeschreven heb!
In het ziekenhuis hield ik ieder moment mét tijdstip bij op mijn telefoon, zodat ik het niet kon vergeten (die notitie staat er nog steeds in!), maar ook was het helpend bij het schrijven van mijn bevallingsverhaal. Je vergeet al snel details…
Juist nu besef ik me des te meer hoe waardevol het is om zulke verhalen te schrijven. Want met de tijd vergeet ik steeds meer details.
Het gevoel van een beleving valt niet te omschrijven
Daarnaast viel het me op dat het gevoel van een beleving niet valt te omschrijven. Hoezeer ik ook mijn best gedaan heb… Ik merk nu dat het me niet is gelukt om elk stukje van mijn gevoel zo te kunnen omschrijven dat het verhaal je binnenste raakt. Je snapt dat ik een zware bevalling gehad hebt, maar het gevoel dat ik voelde heb ik niet weten te omschrijven.
Al moet ik zeggen dat ik het gevoel zelf door het verhaal te lezen wel makkelijk terug kon halen. De tranen liepen dan ook gretig over mijn wangen. Maar dat is puur omdat het mijn ervaring is.
Pijn, geluk en liefde
De tranen liepen over mijn wangen doordat ik het gevoel van de heftige weeën en de helse pijn van de keizersnee zo makkelijk weer voelde. Ik geloof dat ik toch een soort trauma heb opgelopen door de keizersnee waarbij ik alles nog gewoon kon voelen… Niet zo gek ook, want zulke pijn had ik nog nooit gevoeld.
Maar de tranen liepen ook over mijn wangen door geluk en liefde. Het moment dat je je kindje voor het eerst ziet en voor het eerst mag vasthouden. Maar ook het besef hoe rijk zij mijn leven de afgelopen periode heeft gemaakt. Hoe bijzonder het is om moeder te zijn. Hoe bijzonder het is om je eigen kindje op te voeden, te zien groeien en ontwikkelen. Lekker zoetsappig hè?
Er liepen ook tranen over mijn wangen door de woorden die Roy een paar dagen eerder tegen mij zei (en wat ik zelf ook al had bedacht, maar nog niet had uitgesproken). Hij zei: “Ze begint nu echt te veranderen in een dreumes…” Ja, ons kleine meisje wordt over ruim 3 maanden een dreumes. Ze ziet er dan ook nu al niet meer uit als een kleine baby. Ze ziet er uit als een ieniemienie persoontje die klaar is om de wereld om haar heen steeds meer zelf te gaan ontdekken. Hallo tijgeren….
Wist jij nog ieder detail van je bevalling? Heb jij je bevalling opgeschreven?
