Het is zondagavond, Moederdag, als ik dit typ. Hoewel ik al eerder gemerkt had dat mijn hormonen weer aan het opspelen gingen, was het deze dag enorm raak. Ik ben deze dag precies 13 weken zwanger en ik kan officieel zeggen: ‘Grrr… Welkom terug hormonen.’
Toen ik nog maar pril zwanger was van deze Mini en we naar Dumbo in de bioscoop gingen, heb ik daar lopen janken als een klein kind. Het moment dat de moeder van Dumbo bij hem wordt weggehaald… Janken. En niet – zoals ik normaal zou doen – gewoon stilletjes een traantje laten. Nee. Echt keihard janken. Ik weet niet wat de rest van de bioscoopzaal dacht, maar die konden mijn gesnik – of eigenlijk meer hysterisch gehuil – echt luid en duidelijk horen. En kon ik het onderdrukken? Nee. Was het zielig? Absoluut. Maar zo zou ik normaal gesproken écht niet gereageerd hebben.
Dat was de eerste aanwijzing van de terugkeer van mijn hormonen waar ik pas net weer – voor mijn gevoel – van af was.
Maar goed. Op nog wat kleine voorbeeldjes na, ging het tot aan zondag best oké en vielen mijn hormonen nog niets tegen.
En zondag? Toen heb ik zeker een halve dag lopen janken. Echt keihard janken. Snikken, met mega grote zoute tranen. En niet maar op één moment. Meerdere momenten. Gewoon gedurende de dag. Niet waar anderen bij waren, op Isabelle na. Die kwam mij meteen knuffelen.
Nou, gezellig hoor op Moederdag… Waarschijnlijk was de onderliggende trigger gewoon dat Roy moest gaan werken en we Moederdag dus niet – op een ontbijtje op bed na – gevierd hebben. En als je dan op sociale media kijkt… Oei! Vol met foto’s van gezinnen en mensen die hun moeder of moeder van hun kinderen bedankten, vol leuke cadeaus en uitjes en eten en van alles en nog wat.
En of dit schrijven helpt? Nee. Ik kan amper lezen wat ik typ. Zo heftig is het. En vooral heel irritant dat je er niets – maar dan ook écht helemaal niets – aan kunt doen. Die hormonen nemen mijn leven over; ik zweer het je. Dus ben gewaarschuwd als je mij tegenkomt.
Hoe waren jouw hormonen tijdens jouw zwangerschap?
4 comments
Oei! Wat vervelend. Ik heb er gelukkig niet zo’n last van gehad bij Nora. Ik merkte wel dat ik anders kon reageren, maar dat was niet heftig.
Dat is fijn! Was het hier maar ook zo…
Heftig. Ikzelf ben 17 weken zwanger en ik heb ontzettende last van gender disappointment. Hele heftige emoties komen daar helaas bij kijken. Het is voor ons ons eerste kindje. Hoop dat mijn gevoelens nog veranderen….
Oei! Ik snap je helemaal hoor! Mijn man en ik hebben ook een voorkeur dus als t anders is zullen we dat wel moeten verwerken. Maar uit verhalen die ik er over gelezen heb veranderd dat nog wel hoor! Probeer t in ieder geval te accepteren en straks is je kindje t mooiste wat je ooit is overkomen! ?❤️