Ik vond het tijdens mijn zwangerschap heerlijk om mijzelf voor te bereiden op de bevalling door verhalen van anderen te lezen. Ik vond het zó interessant hoe verschillend een bevalling kan zijn. Hoe snel en hoe mooi, maar ook hoe langzaam en pijnlijk. Ik vond het dé perfecte voorbereiding. En dus leek het me een leuk idee om de bevallingsverhalen van andere mama’s met jullie te delen. Vandaag is het de beurt aan Renske. Op 20 oktober 2017 beviel zij van een gezonde zoon.
Het bevallingsverhaal van Renske
Jeetje, wat was ik het zwanger zijn beu! Daarom ben ik in overleg met de verloskundige met 39 weken en 2 dagen al gestript in de hoop dat het allemaal op gang zou komen. Ik had geen idee wat ik me daarbij voor moest stellen, maar toch was het wel pijnlijker dan ik had verwacht. Bij een volgende zwangerschap laat ik dat ook niet meer doen, denk ik! Het was namelijk achteraf ook nog eens nutteloos. Ruim een week erna deed de verloskundige nog een poging, maar eigenlijk viel er niet veel meer te strippen, want haar collega had het de week ervoor al behoorlijk grondig gedaan. Toch begon het daarna te rommelen. Dinsdag was de tweede poging en in de nacht van woensdag op donderdag kreeg ik weeën die wel wat intenser waren dan de oefenweeën die ik ervoor had gehad, Ik was er helemaal klaar voor (en mee! Haha), dus ik dacht: ‘Yes! Daar gaan we!’ Helaas zetten de weeën niet door en viel ik weer even in slaap. Een paar uur later werd ik weer wakker en moest ik plassen. Ik ging uit bed en toen ik terug kroop (dat viel nog niet mee om een 90 cm hoog bed in te kruipen met een dikke buik), voelde ik er van onder iets uitkomen. Het eerste wat in mij opkwam was vruchtwater! Toen ik weer uit bed ging om de telefoon te halen en de verloskundige te bellen, kwam er tijdens het lopen af en toe een plasje langs mijn benen gelopen. Best een rare gewaarwording! Ik wist dus eigenlijk ook wel zeker dat het vruchtwater was, maar ’s middags toch maar even op controle bij de verloskundige. Zij stelde vast dat het inderdaad vruchtwater was wat ik verloor.
Helaas gebeurde er die dag verder niets. Behalve dan dat ik steeds mijn onderbroek moest verwisselen. Want ja, maandverbandjes zijn ook niet echt aan te raden in verband met de bacteriën. Die middag hebben mijn man en ik maar even een flinke (lees: 100 meter heen en 100 meter terug hobbelen) wandeling gemaakt in de hoop dat het dan door zou zetten. ’s Avonds ben ik maar niet al te laat naar bed gegaan, want de kans was natuurlijk groot dat het door zou gaan zetten. Toen ik goed en wel in bed lag, voelde ik wel wat rommelen. Toch probeerde ik om te gaan slapen. Dat lukte heel even totdat ik wakker werd van de weeën. Rond 1 uur lag ik echt niet lekker meer en ben ik uit bed gegaan om de weeën beter op te kunnen vangen. Ik weet nog dat ik heel positief dacht: ‘Als dit het is, kan ik het prima hebben’. Ha! Later wist ik wel beter! Toen ik toch uit bed was en ik het idee had dat het nu wél door ging zetten, heb ik me nog aan de keukentafel op zitten maken. Ik wilde natuurlijk niet met een blote konten gezicht de bevalling in gaan!
Rond 3 uur belde ik mijn ouders op om te zeggen dat het nu toch echt begonnen was. Zij kwamen even later naar ons toe, want zij zouden mee naar het ziekenhuis gaan om bij de bevalling te zijn.
Omdat mijn vliezen al langer dan 24 uur gebroken waren, werd ik overgedragen aan het ziekenhuis. Aan de ene kant vond ik dit jammer, omdat je toch met je verloskundige toeleeft naar de bevalling. Achteraf was ik er wel blij om dat het zo liep. Al met al was het half 5 toen we in het ziekenhuis aankwamen. Rond half 8 werd gecontroleerd hoeveel ontsluiting ik had. Toen zat ik al op bijna 8cm! Dat ging dus mooi vlot en ik dacht dat we om 12 uur wel met onze zoon naar buiten zouden ‘wandelen’. Na het controleren, werden de weeën ook een stuk heftiger. Gelukkig had ik heel veel steun aan mijn man. Letterlijk, want ik hing aan zijn schouders om de weeën op te vangen. Liggend ging bijna niet, want dan kreeg ik rug weeën en dat vond ik nog veel vervelender. Ik had het trouwens ontzettend warm! In het begin mocht het raam nog wel open, maar later – toen ze alles klaar hadden gezet om ons kind geboren te laten worden – niet meer. Iedereen verwachtte dat ik vrij snel zou kunnen gaan persen. De verloskundige kwam heel lief met een washandje om mijn gezicht wat op te frissen. Ze veegde ook bijna over mijn opgemaakte ogen! Pfoe, dat kon natuurlijk niet, want dan zou mijn mascara uitlopen! Dus zij heel voorzichtig – en toch ook wel ietwat verbaasd – met het washandje om mijn ogen heen.
Rond half 11 controleerden ze weer mijn ontsluiting. Aangezien ik tegen de persweeën aan zat, dacht iedereen dat ik toen wel op 10 cm zou zitten. Helaas was de ontsluiting gestagneerd en zat ik nog steeds op 8 cm. De verloskundige raadde toen heel voorzichtig toch wel pijnbestrijding aan. Op dat moment zonk alle moed mij in de schoenen en wilde ik ook meteen geholpen worden. Ik was zo ontzettend moe en kon het echt niet meer handelen toen ik hoorde dat ik helemaal niets opgeschoten was en ik de weeën bijna niet meer op kon vangen. Gelukkig kreeg ik vrij snel een ruggenprik en zakte de pijn af. Alleen zat de ruggenprik niet helemaal goed, want ineens had ik last van beenweeën in mijn rechterbeen en was mijn linkerbeen gevoelloos. Maar het was al heel veel beter dan daarvoor! Toen drong ook tot mij door dat ik eigenlijk best wel honger had. Terug op de kamer wilden de verloskundigen starten met de weeënopwekkers, maar ik MOEST eerst iets eten. Dus dat kreeg ik ook, al waren ze daar ook wel verbaasd over, haha.
Rond half 4 mocht ik beginnen met persen. Ik had inmiddels persweeën en kon me echt niet meer verzetten tegen de ‘poepdrang’. Tussen de persweeën door viel ik gewoon in slaap. Ik was zo moe en in combinatie met de ruggenprik, was ik in een soort roes terecht gekomen. Ik kreeg ook lang niet alles bewust mee. Na anderhalf uur persen, besloten de verloskundigen dat ik ingeknipt moest worden. Het hoofdje kon er nét niet door zonder in te knippen. Ik dacht: ‘Mij best, had dat maar eerder gedaan, dan was hij er al geweest!’ Na de eerste wee na de knip bleef het hoofdje staan (zó fijn.. NOT). De wee erna kwam Janto eruit en werd hij op mijn borst gelegd. Toen was het inmiddels 17:05 uur. Door mijn roes heb ik dat intense geluksgevoel niet ervaren. Daar voel ik me nog vervelend om, maar ik kon er niets aan doen. Natuurlijk was ik heel erg blij en gelukkig (en heel erg opgelucht toen hij begon te huilen), maar ik vind het wel heel jammer dat ik dat gevoel heb gemist.
Terwijl onze zoon bij mij lag, lag ik ontzettend te trillen. Mijn hele lichaam schudde en ik kon er niets aan doen. Intussen waren er ook een stuk of zes mensen aan mijn bed verschenen nadat de placenta geboren was, want ik verloor wat meer bloed dan normaal was. Terwijl de ene verloskundige vanonder aan het wroeten was, een andere op mijn buik stond te drukken om de baarmoeder te voelen, kreeg ik van alle kanten infuusjes. Ik heb geen idee wat ik allemaal gekregen heb, maar uiteindelijk had het wel nut, want mijn baarmoeder begon samen te trekken en kregen ze de bloeding onder controle. Tijdens het gewroet hebben ze me ook nog gehecht. Wauw, wat is dát een rotgevoel!
Uiteindelijk mochten we naar een andere kamer. We moesten sowieso een nachtje blijven, omdat mijn vliezen lang gebroken waren geweest en de kans op infecties dan groter was. Toen we eenmaal op de kamer waren, keek ik eens in de spiegel. Jeetje, ik leek wel een pandabeer! En ik had nog wel gehoopt om enigszins fatsoenlijk op de foto te komen met mijn make up op! En later bleek ik ook nog eens koorts te hebben die niet wilde zakken. Daardoor moest ik nog bloed afgeven en uitstrijkjes laten maken om te controleren of ik geen infectie had. Gelukkig zakte de koorts vlak voor de nacht.
De dag erna mochten we naar huis. Onze zoon was de nacht goed doorgekomen zonder koorts en ik was ook weer koortsvrij. Ook kreeg ik te horen dat mijn HB waardes goed waren, ondanks dat ik bijna 1.5 liter bloed ben verloren. Ik hoefde dus niks te gebruiken om mijn ijzer weer op pijl te krijgen. Helaas bleek ik toch best wel last te hebben van het bloedverlies en heb ik op aanraden van de kraamhulp Floradix gebruikt. Doordat ik me zo slap en moe voelde, heb ik extra dagen kraamhulp gehad. Dit vond ik wel heel erg fijn! Toen ze weg ging, vond ik het aan de ene kant heel jammer, maar tegelijkertijd ook fijn, want dan konden we ons eigen ritme op gaan bouwen. De roze wolk heb ik helaas niet beleefd. Natuurlijk waren we intens gelukkig, maar door de bevalling, het slaapgebrek en een zo’n beetje constant huilende baby, zat ik er best wel doorheen! Gelukkig mocht onze zoon een nachtje uit logeren en kon ik even bijtanken. Ik kreeg meer rust, waardoor onze zoon ook rustiger was! Langzaamaan ging het dan ook wat beter, maar toch had ik het gevoel dat er iets niet helemaal goed zat bij hem. Daarom zijn we met hem naar een osteopaat geweest en bleek dat zijn nekje behoorlijk vast zat. Na twee behandelingen, was het gelukkig een heel eind los en werd hij ook rustiger!
Dit was in grote lijnen (zou je niet zeggen aan de hoeveelheid tekst, sorry haha) mijn bevallingsverhaal! In eerste instantie had ik besloten dat ik dit NOOIT meer mee wilde maken. Inmiddels denken we na over een tweede. Achteraf gezien ben ik heel blij dat ik mijn ouders gevraagd heb om erbij te zijn. Mijn vader maakte foto’s en mijn moeder filmpjes en daardoor heb ik alles terug kunnen zien. Heel fijn als je niet alles bewust mee hebt gemaakt!
Renske: hartstikke bedankt voor jouw verhaal en foto’s! Ik wens je heel veel geluk met Janto!
Wil jij op mijn blog ook graag jouw bevallingsverhaal delen? Dat kan! Stuur mij een mailtje of laat het me hieronder bij de reacties weten. Het kan uiteraard ook anoniem!
