Het was een zaterdagochtend. Een vroege zaterdagochtend. Ik kreeg al reacties op de blogpost van die dag. Ik schreef zoals gewoonlijk een reactie terug en plaatste achter elke zin een uitroepteken. Dat is nogal een gewoonte van mij. Vooral wanneer ik enthousiast ben. Dat doe ik ook veel in artikelen, alleen probeer ik het te beperken door de artikelen na te lezen en veel uitroeptekens te veranderen in punten. En dat komt omdat ik ooit gehoord heb dat uitroeptekens er – of nou ja, eigenlijk het gebruik van vele leestekens – schreeuwerig uit zouden zien. En ineens – tijdens het reageren op reacties op mijn blog – wist ik het. Dat kwam uit een fictief boek.
Dat boek was vroeger absoluut een van mijn favoriete boeken. De manier van schrijven, de ik-vorm, het verhaal, de hoofdrolspelers. Ja, dat boek heb ik zó vaak gelezen. Niet heel gek dat ik bepaalde passages niet terug kan plaatsen naar het boek. Als je iets vaak leest onthoud je het. Ik heb het over het boek Dagboek van een Prinses geschreven door Meg Cabott.
Hieronder het stukje waar in het boek geschreven werd over leestekens. Mia is aan het chatten met Michael, de broer van haar beste vriendin.
“CracKing: Dat ze geen idee heeft wat er de laatste tijd met je aan de hand is, maar sinds je vader op bezoek is, gedraag je je alsof je gestoord bent.
DkLouie: Ik? Gestoord? En zij dan? Zij is degene die altijd kritiek op me heeft. Ik ben het zo zat!! Als ze vriendinnen met me wil zijn, waarom accepteert ze me dan niet zoals ik ben??
CracKing: Je hoeft niet zo te schreeuwen.
DkLouie: Ik schreeuw helemaal niet!!!
CracKing: Je gebruikt overdreven veel leestekens en online is dat hetzelfde als schreeuwen.”
You see? En dat heb ik altijd onthouden. Dus in het schrijven van teksten heb ik dat altijd in mijn achterhoofd. Al ben ik zelf vaak zo enthousiast – zoals in reageren op jullie als ook op andere blogs – dat ik dan wel ongegeneerd gebruik maak van vooral vele uitroeptekens. Ik vind uitroeptekens dus niet per definitie schreeuwerig, maar in mijn geval enthousiast. Ik weet natuurlijk niet hoe het overkomt op jullie.
Vinden jullie iemand schreeuwerig overkomen als hij of zij veel leestekens gebruikt?
36 comments
Ik heb er nooit zo over nagedacht… Grappig dat je hier een blogpost van maakt. Ik vind veel leestekens overkomen alsof je iets duidelijk wilt maken. Dat kan schreeuwen maar ook enthousiasme of iets anders zijn.
Dat vond ik ook wel grappig 😛
Echt zo herkenbaar. Ik ben ook altijd achteraf een poos bezig om alle uitroeptekens in punten te veranderen. Mijn schrijfstijl is er ook één van enthousiasme maar ik ben er eens op aangesproken door een collega die dacht dat ik erg agressief reageerde (in een e-mail). Sowieso kan geschreven taal soms heel anders overkomen.
Ja precies dit dus. Jij en ik bedoelen het enthousiast, maar een ander kan het heel anders over vinden komen 🙂
Ik gebruik ook vaak 1 (of meerdere) uitroepteken(s) of vraagteken(s) als ik enthousiast ben of iets wil benadrukken.
Zelf heb ik wel moeite met het juiste gebruik van een dubbele punt, puntkomma of toch maar gewoon een komma.
Eerlijk gezegd erger ik me veel meer aan de vele taal en spelfouten die je tegenwoordig hoort en leest.
En nee, ik heb het dan niet over een simpel typefoutje….
HUN hebben, zij is groter ALS MIJ, ik heb ME jas niet bij…..(me), ik ga op de fiets NA school, dat is JOU boek, ik wil iedereen LAATE WEETE, ….. Grrrrrrrrrr.
Ja dat is ook mijn grootste ergernis! Als ik het ooit doe op mijn blog (of op school) hoop ik dat iemand mij er op aan spreekt, want bewust doe ik dat niet in ieder geval 🙂
Ik vind het altijd zo lullig om de leerkrachten (ja, ja, volwassenen) er weer op aan te spreken dat het toch echt zij is i.p.v. hun. Ik ben er maar mee opgehouden. De meeste mensen kunnen het niet echt waarderen als je ze verbeterd. De enige die ik nu nog corrigeer is Romy.
Ik vind het juist fijn! Puur om extra alert gemaakt te worden.
Ik vind het ook alleen maar fijn.
“De meeste mensen kunnen het niet echt waarderen als je ze verbeterd.”
Zonder te willen verbeteren – verbeterd graag met een eind-t.
Oh,wat stom. Je hebt helemaal gelijk.
Graag gedaan
Ik ben dol op veel uitroeptekens!!!!!! Ik vind ze blij en enthousiast 🙂
Ja!!! Ik ook!!! 😉 🙂
Ik ben ook schuldig aan veelvuldig gebruik van uitroeptekens. Nooit over nagedacht dat het eigenlijk best schreeuwerig kan overkomen.
Gek eigenlijk he dat interpretatie zo anders kan zijn… 🙂
Jaaaa, uitroeptekens! Ik edit inderdaad ook al mijn blogposts om niet té hyper over te komen, maar van nature typ ik ze heel regelmatig!
(haha, en hier ook dus!)
YAY! High five! 😉
Dit is zo herkenbaar (nu durf ik geen uitroeptekens meer te gebruiken) als ik enthousiast ben dan wil het liefst drie uitroeptekens gebruiken. Een docent vertelde ooit dat je dit niet moet doen want het komt schreeuwerig over, maar ik wil mijn zin dan juist een extra lading geven en laten zien hoe te gek ik iets vind.
Ja precies, dat dus! Hahaha!
Grappig onderwerp. Toen ik jong was las ik vaak de boeken van Enid Blyton. Zij gebruikte ongeveer in elke zin een uitroepteken en dat vond ik zo irritant. En toch merk ik dat ik zelf ook geneigd ben om veel uitroeptekens te gebruiken. Ik zie uitroeptekens trouwens meer als enthousiasme. En het licht er ook aan wat er gezegd wordt in een zin.
Ja precies. Ik zie het ook voornamelijk als enthousiasme. Grappig dat jij je er aan irriteerde en het toch ‘zelf’ doet 😉
ligt ;-0
Ik heb er eigenlijk nooit zo bij stil gestaan of ik het doe? Ik ga er eens op letten. Ik geloof niet dat ik me eraan erger als iemand anders het doet. Alleen maar om zijn/haar expressie te tonen? helemaal prima wat mij betreft ! 🙂
Het is ook maar waar je mee bezig bent he, hahahaha! 😉
Haha leuk artikel! Daar is het uitroepteken weer;-) Ik heb tijdens mijn opleiding geleerd dat teveel uitroeptekens niet goed is, dus dat houd ik ook altijd in mijn achterhoofd als ik schrijf. Maar ik gebruik het niet om schreeuwerig te zijn, maar inderdaad om je enthousiasme te laten zien. Niks mis mee lijkt mij. Zolang maar niet in een lange
Mobieltjes…wat ik wilde zeggen: zolang maar niet achter elke zin in een langer stuk tekst uitroeptekens staan. Dan is het niet mooi meer?
Precies. Een paar uitroeptekens mag best 😉
Hahahah leuk artikel, ik heb hetzelfde probleem hoor! (<– zie 😮 ). Zowel bij blog artikels als bij e-mails/berichtjes die ik schrijf, altijd een keer nalezen en mogelijk uitroeptekens vervangen voor normale puntjes. Ik denk dat iedereen het anders interpreteert, wel echt leuk artikel zeg! Maar ik vind het zelf niet zo erg schreeuwerig overkomen maar snap als mensen dat wel vinden. Ik heb bijvoorbeeld het zelfde met mensen die … of .. achter zinnen zetten. In mijn vriendenkring wordt dit beschouwd als niet tevreden zijn ergens mee, down of depri zijn, etc. Maar in mijn moeders kring worden de puntjes juist weer als normaal gezien en is er niks aan de hand als ze typt 'hoe gaat het…'. Haha!
YAY!!!! 😉
Soms wel. Tijdens de msn-periode had ik dat wel heel erg; bij veel uitroeptekens dacht ik altijd dat de ander boos was. Nu niet echt meer eigenlijk.
In mijn MSN tijd wilde ik inderdaad ook iets écht benadrukken. En meestal boosheid of iets dergelijks. Grappig, hoe zich dat dan kan veranderen!
Ik betrap me er ook best vaak op dat ik veel uitroeptekens gebruik. Dat komt bij mij ook gewoon omdat ik enthousiast ben!!!! Maar ik heb ook wel eens eerder gehoord dat het beter overkomt om ze iets minder te gebruiken. Ieder vat een uitroepteken weer anders op denk ik.
Dat denk ik ook inderdaad!
Ohhh, Dagboek van een Prinses, klinkt bekend haha. Al vond ik de films leuker, maar dat kwam omdat ik eerst de film zag en daarna pas de boeken ging lezen en toen bleken de boeken erg anders te zijn. Maar back to the point: er is natuurlijk wel een verschil tussen leestekens en uitroeptekens. Veel leestekens is niet per se erg, veel uitroeptekens kan inderdaad wel schreeuwerig zijn maar het ligt ook heel erg aan wat je zegt natuurlijk. Ik vind dat het pas schreeuwerig wordt als je echt negatieve dingen zegt… gaat het om positieve dingen, dan vind ik het vooral getuigen van enthousiasme!
Recht in de roos denk ik. Als het positief over komt zal het inderdaad enthousiasme zijn en anders schreeuwerig. Maar het kan verschillen hoe het op mensen over komt. Ik heb volgens mij wel eerst de boeken gelezen. Ik vond ze ge-wel-dig!