Voor de tweede keer ben ik mama. Voor de tweede keer geef ik borstvoeding. Voor mij was het geen vraag wat ik deze keer zou doen. Ik zou – mits het weer zou mogen lukken – borstvoeding gaan geven aan onze zoon. Ik heb dat de vorige keer als iets heel moois, uniek, bijzonder en intiem ervaren. Zonder verder een discussie te willen aanwakkeren, is dit toch de beste voeding voor je kindje. Dus waarom zou ik het niet nog een keer willen doen? Maar vind ik het weer net zo speciaal als de vorige keer en gaat het net zo goed? Dat lees je hieronder.
Het begin
Meteen na mijn geplande keizersnee, wanneer we op de recovery kamer zijn, wordt Lucas bij mijn borst gelegd. We leggen hem niet per se aan, maar kijken wat hij zelf doet. Lucas is een natuurtalent. Hap! En hij dronk. Meteen. Wauw! En hij doet het meteen goed, maar ook mijn borsten doen het meteen. Meteen kan ik mijn ‘angst’ in de prullenbak gooien. Ik wilde zó enorm graag weer borstvoeding geven en ik weet dat resultaten uit het verleden geen garanties zijn voor de toekomst. Maar gelukkig gold dat niet voor mij deze keer.
Omdat Lucas 9,4% was afgevallen (wat ze vaak zien bij keizersnee kindjes), ging ik na het voeden ook nog kolven. Zo zou ik mijn productie kunnen verhogen én kon ik een voorraadje opbouwen met moedermelk om als bijvoeding te geven. Dat kolven had succes. Al vrij snel had ik weer die mega productie die ik bij Isabelle ook had (in 10 minuten gewoon 300 ml kunnen kolven!).
Lucas begon goed te groeien en dus was bijvoeding niet meer nodig. Ik bleef nog wel kolven (nu alleen nog maar één keer per dag) om even een voorraadje op te bouwen. Ik weet dat je diepvries niet helemaal vol hoeft te liggen, maar het geeft mij toch wel een heel fijn gevoel als er heel veel ligt. Zeker voor de dagen dat straks de borstvoeding even wat minder loopt en ik dan dus niet hoef bij te voeden met kunstvoeding.
Hoe het voelt
Als eerste voelde ik mezelf trots. Yes, ik deed het gewoon weer even. Mijn lichaam werkt zoals ik gehoopt had. Daarna voelde ik de liefde en de intimiteit. Hoe bijzonder ik het vind als Lucas bij mij drinkt. Dat ik hem al 9 maanden in de buik heb mogen grootbrengen, maar dat nu in de buitenwereld ook nog steeds zelf – met mijn lichaam – mag doen.
Toch waren er ook een paar dingen anders dan bij Isabelle. Bij Isabelle heb ik wel volle borsten gekend, maar échte stuwing niet. Bij Lucas heb ik een paar keer echt pijn gehad in mijn borst. Gelukkig verdween dat weer na een ruime dag, maar ik kan mij voorstellen dat vrouwen hierdoor de keuze maken om al snel te stoppen met borstvoeding. Spitskoolbladeren uit de koelkast in mijn BH stoppen, hielp tegen de stuwing. Dit was zelfs heel fijn voor mijn borsten!
Daarnaast deed het aanhappen van Lucas echt een paar weken lang zeer. Dan was het de eerste minuut echt even op mijn tanden bijten om het te kunnen verdragen. Na de voeding smeerde ik nog een druppel melk uit over mijn tepel en smeerde ik Purelan om de pijn en kloven te verzachten en te voorkomen. Daarna verdween de pijn en kon ik rustig verder voeden. Na zo’n 2,5 week deed het aanhappen niet meer zeer. Gelukkig maar, want ook om die reden kan ik mezelf best voorstellen dat je borstvoeding geven niet leuk vind.
Doorzetten en toekomst
Waarbij het me bij Isabelle op geen één vlak moeilijk gemaakt werd in het begin, heb ik met Lucas dus meer moeite gehad. Doorzetten is dan echt de sleutel. En eerlijk is eerlijk, zo heftig als sommige mama’s het hebben, heb ik het ook niet meegemaakt. Toch geloof ik er wel in dat als je doorzet je pas zeker weet of het geven van borstvoeding iets voor jou is. Want als je iets niet geprobeerd hebt, weet je ook niet hoe je het écht vind. Natuurlijk moet iedere mama het zelf weten. Het is in ieder geval heel simpel: als je met tegenzin aan borstvoeding begint, komt het hoe dan ook niet goed. Sta je er voor open heb je een kans en ben je van te voren al zeker van je zaak, dan komt het goed. Tenzij je natuurlijk keer op keer flinke borstontstekingen oploopt.
Bij Isabelle had ik qua borstvoedingsdoelen de hele tijd kleine stapjes. Zo was de eerste stap om te kijken hoe het ging. De tweede tot dat ik weer zou moeten werken. De derde een half jaar. De vierde 9 maanden. Toen mijn productie bij 9 maanden een heel stuk minder werd, besloot ik te stoppen. Sowieso vond ik de 9 maanden halen ook heel symbolisch: 9 maanden in de buik ‘gevoed’ en ook 9 maanden uit de buik.
Bij Lucas heb ik gewoon meteen als doel om de 9 maanden te halen. Weer vanwege de symboliek. Maar ook omdat ik weet dat als ik doorzet ik dit best moet kunnen redden. Eigenlijk hoop ik dat ik het nu langer vol kan houden. Sowieso omdat ik dit hierna nooit meer ga meemaken en ik het echt heel knap vind als moeders tot het tweede jaar van hun kind borstvoeding geven. Dat is ook de norm van het WHO.
Hoe het bevalt om voor de tweede keer borstvoeding te geven
Kort samengevat bevalt het mij dus weer goed om borstvoeding te geven. Oké, ik hik er tegenaan dat ik degene ben die er ‘s nachts hoe dan ook uit moet om te voeden (dus please, laat Lucas ook – net als zijn grote zus – snel doorslapen), maar ik vind het weer heel bijzonder en fijn. Ik voel hierdoor echt een grote band met mijn zoon. Ik weet dat ik tijdens dit borstvoedingsavontuur vast ook weer tegenslagen ga krijgen, maar dat is oké. Ik ga het aan. Ik kijk daar niet naar uit, maar ik weet wel dat ik hierdoor persoonlijk ook weer groei.
[no_toc]Heb jij borstvoeding gegeven? En waarom wel of juist waarom niet?
