Hoe het gaat tussen onze baby en onze hond

Odin is al 5,5 jaar onderdeel van ons gezin. Roy wilde graag een hond en hij kreeg Odin dan ook van mij voor zijn verjaardag. Het is een super lief beest, maar hij lijkt wel ADHD te hebben. Toen ik vorig jaar zwanger werd, hebben we het natuurlijk ook over onze prachtige Zwitserse witte herder gehad. We konden alleen maar hopen dat het goed zou gaan tussen onze baby en onze hond. En of dat ook zo is…

De eerste ontmoeting

Op maandagavond zijn we naar het ziekenhuis gegaan voor de inleiding van mijn bevalling en pas op zaterdagochtend kwam ik weer thuis. Door mijn keizersnee was ik slecht ter been. Gezien het enthousiasme van Odin als hij ons ziet, vond ik dit erg spannend. En dus hadden we afgesproken dat ik in de auto zou blijven zitten en Roy eerst met Isabelle in de Maxi-Cosi naar binnen zou gaan. Daarna kon hij mij ophalen, want ik had ondersteuning nodig bij het lopen.

Odin herkent het geluid van onze auto’s en staat dan ook altijd met zijn voorpoten op de vensterbank en zijn snuit tegen het glas ons op te wachten. Hij zag Roy uitstappen, maar had mij ook in de bijrijdersstoel gespot. Roy maakt de voordeur open. Odin begroet Roy niet (die had hij de dag er voor nog gezien), maar sprintte meteen naar mij. Hij was door het dolle heen om mij te zien! Hij heeft niet eens in de gaten gehad dat we een mini mensje bij ons hadden.

Toen ik op de bank zat, heeft Roy Isabelle uit de autostoel gehaald en aan mij gegeven. Pas toen begon het Odin te dagen. Vol nieuwsgierigheid begon hij te snuffelen. Goed onder begeleiding en haviksoog van ons. Dat ging helemaal prima. Al snel stond de kraamhulp voor de deur en dus was Odin weer afgeleid.

En hoe toen verder?

Iedere dag lieten we Odin snuffelen aan Isabelle. We probeerden Odin ook aandacht te geven als we met Isabelle bezig waren, zodat hij niet jaloers hoefde te worden. En volgens mij is hij dat nooit echt geweest. Behalve als we volop Isabelle kusjes geven… Dan komt Odin onze kant op gesneld en probeert zijn neus er tussen te duwen om aandacht te vragen.

Dat is nog steeds zo. Maar verder vindt Odin het wel prima.

De eerste keer dat Isabelle in de box huilde, zagen we Odin wel kijken. Zijn kopje ging scheef en hij kreeg al snel het besef dat het Isabelle was. Gelukkig reageerde hij er verder niet op. We waren bang dat Odin dan zou gaan blaffen. Dat gebeurde dus gelukkig niet.

En nu?

Nu zijn we bijna 9 maanden verder. Echt waakzaam of zorgzaam over Isabelle is Odin niet. Hij vindt haar wel prima. Ze is er en dat is oké, maar Roy en ik zijn zijn baasjes en hij laat duidelijk affectie aan ons zien.

Toch worden Isabelle en Odin de beste maatjes. Isabelle vindt Odin reuze interessant. Ze roept hem (nou ja, maakt geluiden terwijl ze hem aankijkt en haar handjes naar hem uitsteekt) en als hij in de buurt is pakt ze zijn haren vast. Gelukkig gaat ze steeds meer leren aaien en nog gelukkiger mogen we zijn dat Odin het haren trekken (wat we natuurlijk niet goed vinden!) totaal niet interessant vindt. Isabelle kan alles doen en hij vindt het eigenlijk wel best. Natuurlijk zorgen we er voor dat we er altijd bij zijn zodat we Odin (maar net zo goed Isabelle) kunnen corrigeren.

Die twee zijn trouwens gek op kusjes geven. Odin kust Isabelle heel graag. Dat hij mag meestal niet van ons, maar hij probeert het toch. Isabelle vindt dat prima en doet bij wijze van kusjes, haar mond open. Een heel grappig gezicht, maar natuurlijk niet hygiënisch.

En nu ze tijgert?

In de box is het altijd goed gegaan. Odin steekt zelden zijn neus door de spijlen. En als hij dat al een keer doet, dan is het 5 seconden en dan is hij weer weg.

Nu Isabelle kan tijgeren moeten we natuurlijk weer extra alert zijn. Odin loopt om Isabelle heen en laat hij meestal met rust. Het enige is dat wanneer wij op de bank zitten en Isabelle tussen de bank en de tafel tijgert, Odin dan bijna wel op Isabelle gaat staan. Dat is dan puur omdat hij onze aandacht wil en niet let op Isabelle. Maar in de rest van de huiskamer is er geen probleem.

Ook was ik bang dat Odin het speelgoed van Isabelle zou pakken. Maar ook dat doet hij niet. Hij wil snuffelen, maar door hem meteen te corrigeren weet hij dat hij er niet aan mag zitten. Meestal liggen haar spullen op een mat waar Isabelle op speelt, maar soms ligt er ook iets op de grond. En dat is gelukkig ook prima. Zo kunnen ze allebei lekker hun ding blijven doen.

Je hoort het. Tussen Isabelle en Odin gaat het helemaal goed (hoewel iedere nieuwe fase spannend gaat zijn). We zorgen dat we er altijd bij zijn en houden het goed in de gaten. Ik ben super blij dat het zo gaat, want ik had het niet kunnen verdragen als we Odin weg hadden moeten doen…

Wat is jouw ervaring met een baby en een huisdier?