Hoe ik aankijk tegen mijn tweede bevalling

Het duurt dan weliswaar nog zo’n 15 weken (mocht de kleine vent met 40 weken komen), maar in mijn hoofd ben ik al langzaam naar de bevalling toe aan het werken. Ondanks dat ik al een kindje op de wereld heb mogen brengen, ben ik er toch goed over aan het nadenken hoe ik het deze keer zou willen, waar ik bang voor ben, waar ik naar uit kijk en hoe het allemaal nog anders kan verlopen. Vandaag deel ik dan ook met jullie hoe ik aankijk tegen mijn tweede bevalling.

Vergelijken met de eerste

Iedere bevalling is anders zeggen ze. Met die instelling probeer ik dan ook weer opnieuw naar mijn aanstaande tweede bevalling te kijken. Mijn bevalling van Isabelle ging absoluut niet over rozen. Met een inleiding, vliezen die niet braken, nood aan de ruggenprik, 18 uur na de eerste 4 cm ontsluiting pas 10 cm ontsluiting, één uur persen en uiteindelijk een spoedkeizersnede waarvan ik alles heb kunnen voelen, mag ik toch wel zeggen dat ik hoop dat het deze keer zo niet gaat. Hoewel ik vrijwel direct nadat Isabelle geboren werd gezegd heb dat ik het zo weer zou doen, is het niet zo gek dat ik hoop op een iets makkelijkere bevalling. Ben je trouwens nieuwsgierig geworden naar het hele bevallingsverhaal, lees dat hier.

Twijfels

De hele zwangerschap tot nu toe ben ik er van overtuigd geweest dat ik op de normale – vaginale – manier wil bevallen. Het is immers een ervaring die ik (nog) niet heb en daarbij is het genezingsproces een stuk makkelijker zeggen ze. Een keizersnee is een zware buikoperatie waarbij je heel lang uit de running bent, weinig kunt en vooral ook weinig mag.

Toch begin ik nu te twijfelen. Misschien omdat een keizersnee – ondanks alle trubbels die ik ermee gehad heb – nu wel bekend terrein is en ik weet wat ik kan verwachten. Daarnaast zag ik van de week in het ziekenhuis (ik moest de zwangerschapssuiker test doen, waardoor je zo’n ruime 2 uur in het ziekenhuis bent) dat ze tegenwoordig ook de ‘nieuwe keizersnede’ doen. Dat wil zeggen dat je mee mag kijken en dat je als moeder zijnde wel meteen je kindje op je buik krijgt. Iets wat ik bij de keizersnee van Isabelle absoluut gemist heb, want dat had ik graag gewild.

Keizersnee VS. vaginaal bevallen

De ervaring van een vaginale bevalling heb ik niet. Daar hoor je toch ook wel hele nare verhalen over. Denk aan uitscheuren, inknippen, de vacuümpomp, hechtingen daar die niet lekker zitten, seks na de bevalling die niet meer fijn is en zo heb je nog meer dingen. Aan de andere kant besef ik me ook heel goed dat pas vanaf de jaren ’40 in de vorige eeuw keizersnedes routinematig werden uitgevoerd doordat er gebruik gemaakt werd van antibiotica en tot die tijd de vrouw vrijwel altijd vaginaal bevallen moest. Het is dus eigenlijk best wel een luxe positie dat het nu ook anders kan.

Het grappige is – vind ik dan – dat ik voor de bevalling van Isabelle absoluut geen keizersnee zou willen, tenzij het echt niet anders kon (zoals dat uiteindelijk in mijn geval ook was). Ik was er van overtuigd dat ik met zo min mogelijk pijnstilling (liefst geen) een natuurlijke bevalling wilde doen, want dat hebben vrouwen altijd gedaan dus dat moest ik ook wel kunnen. Zoals ik net al vertelde, liep dat dus even totaal anders.

In gesprek

Ik wil absoluut met de verloskundige en/of gynaecoloog overleggen wat het voordeel van een keizersnede zou zijn in vergelijking met een vaginale bevalling n.a.v. dat ik al eens een keizersnee gehad heb en hoe anders dingen lopen tijdens een tweede bevalling. Ook is een badbevalling door mijn hoofd gegaan. Ik moet hoe dan ook in het ziekenhuis bevallen, maar ik weet dat ze in ons ziekenhuis ook badbevallingen doen. Natuurlijk is hoe je bevalt uiteindelijk helemaal afhankelijk van hoe je bevalling loopt en heb je het soms gewoonweg niet voor het zeggen. Misschien zelfs wel vaker niet te zeggen dan wel te zeggen.

Hoe dan ook merk ik dat ik nu graag alle mogelijkheden wil bespreken en niet klakkeloos wil zeggen: ‘zo wil ik het’. Ik wil de voor en tegens weten, risico’s en wat de professionals het beste lijkt. Daarna wil ik voor mezelf gaan bepalen waar ik mijzelf het beste bij ga voelen en wil ik weer een bevallingsplan schrijven. De artsen hebben daar de vorige keer heel goed naar gekeken, het met mij besproken en er naar geluisterd, dus dat geeft mij een gevoel vol vertrouwen.

Hoe spannend ik mijn tweede bevalling ook weer ga vinden, het komt goed, hoe dan ook.

Hoe ben jij bevallen en waarom is dat zo gegaan? Was het jouw keuze, was het nood of iets anders? Laat het me hieronder bij de reacties weten.

Interessant? De onderstaande afbeelding kun je pinnen op je Pinterest bord!