Mijn hemel. Wat ben ik verliefd op mijn eigen kind! Elke dag lijk ik meer en meer van haar te houden. En elke dag opnieuw vraag ik me af hoe dat kan? Heb ik serieus nog meer ruimte? Is mijn hart nog niet genoeg gevuld? Maar nee, elke dag opnieuw ervaar ik meer en meer liefde. Ik snap heus dat er mensen zijn die bewust kinderloos blijven, maar wat een gemis is deze liefde in hun leven. Al zullen zij dat natuurlijk niet weten, omdat zij dat nooit zullen ervaren. Maar echt. Hoe verliefd kun je zijn op je eigen kind?
Elke ochtend als ze huilt dat ze uit haar bedje gehaald wil worden, krijg ik de grootste glimlach van Isabelle als ze mij ziet. SMELT.
Elke keer als ze uit mijn borst drinkt en ze kijkt me ondertussen tevreden aan. SMELT.
Elke keer als ze tevreden bij mij, bij Roy of in de box ligt. SMELT.
Elke keer als ze weer iets nieuws laat zien wat ze ineens kan. SMELT.
Elke keer als ze gaapt. SMELT.
Elke keer als ze lacht. SMELT.
Elke keer wanneer ze in haar badje ligt of met papa of mama onder de douche staat. SMELT.
Alles aan haar is mooi en lief en schattig. Ik kan haar bijna letterlijk opeten. Ik kan haar overladen met kusjes. Gewoon omdat ik zo verliefd op haar ben. Ze maakt mij zó gelukkig! Ik kan me echt geen wereld zonder haar meer voorstellen. Ondanks dat ze heel mijn leven overkop gooit en ik alles om haar moet laten draaien. Zou ik terug willen naar een wereld zonder haar? Nee. Echt niet. Zij is het mooiste geschenk in mijn leven. Zij is mijn wereld. Ik zal haar beschermen met mijn leven en haar overladen met alle liefde die ik in mij heb. Ze is mijn meisje. Mijn kleine meisje. Mijn poppetje. Mijn prinsesje. Mijn alles. Hoe verliefd kun je zijn op je eigen kind?
2 comments
Mooi he! En dat gevoel blijft maar groeien. Ik merkte aan mijzelf dat mijn liefde voor haar heel langzaam op gang kwam, maar ook inderdaad maar bleef groeien. Telkens een beetje meer, iedere dag weer.
Super mooi, bijzonder en speciaal!!