Horror gebit | update #2

Gisteren kon je in de middag al het verhaal lezen rondom mijn horror gebit. Vandaag lees je een update, want ik ben gisteren wéér bij de tandarts geweest. Maar voordat ik dat vertel, ga ik eerst even terug naar gisterenavond: ik had een horrornacht…. 

Donderdagavond belde ik opnieuw de tandarts. Het feit dat ik ineens met mijn ondertanden mijn brug aanraakte, klopte niet. En was eerder ook niet zo. Daarnaast hield de pijn aan. Ondanks dat mijn eigen tandarts er niet zou zijn op vrijdag, kon ik gelukkig wel bij een andere tandarts in de praktijk terecht. Dat deed me al goed. Maar helaas gaf het niet de rust die ik nodig had.

Toen ik naar bed ging, bleef mij gebit een kloppend gevoel houden. Daarnaast voelde het enorm pijnlijk aan. Met een extra kussen onder mijn hoofd probeerde ik een manier te bedenken hoe ik kon liggen. Helaas zonder succes. Elke keer verdween de pijn een paar seconden – waardoor ik dacht dat ik goed lag – om vervolgens toch weer de pijn te voelen. Hoewel ik normaal zo slaap, lukte het me niet. De pijn leidde mij enorm af.

Uiteindelijk raak je toch moe en val je in slaap. En daar kwam de horror te voorschijn. Elke keer wanneer ik in slaap viel, klapte mijn tanden tegen elkaar. Dat gaf in een deel van mijn gebit een enorme klap, wat een beetje voelde als een elektrische schok. Zo erg dat de rechterkant van mijn tong, mond en wang ook erg gevoelig waren. Elke keer als ik in slaap viel, gebeurde dit. De pijn was niet te harden! Na een uur of 2,5 ben ik uit bed gegaan. Roy – die overigens een nachtmens is – was op kantoor aan het werk. Ik barstte in snikken uit. Wat zeg ik? Ik huilde als een enorme grote baby. Zo hard. Ik kon niet stoppen. Ik had zó veel pijn. Ik wilde de brug er bijna zelf uitslaan. Want ik dacht nog altijd dat het daar vandaan kwam.

Roy troostte me en toen ik uiteindelijk weer enigszins rustig was, ging hij weer verder met het werk. Maar slapen durfde ik niet meer. Bang voor de pijn. Een heel – maar dan ook een héél – naar gevoel is dat.
Toen Roy zo’n uurtje later ook naar bed kwam, hield hij me stevig vast. Dat bood troost en hield me vreemd genoeg ook rustig. Zo fijn als iemand dat effect op je heeft!

Ik viel toch weer in slaap en kreeg dezelfde pijnstoot als die ik die avond al een aantal keren had gevoeld. Ik wist het zeker. Ik zou wakker blijven. En dus pakte ik mijn telefoon erbij. Facebook. Instagram. Twitter. Pinterest. Blogs. Uiteindelijk besloot ik eens te Googlen. Zouden er meer mensen zijn die last kregen na het plaatsen van een brug? Waarom had ik dat eigenlijk niet eerder opgezocht?

Ik kwam terecht op een tandartsen forum (of zo iets; het was midden in de nacht en dus heb ik het niet heel goed onthouden haha). Er waren veel mensen die klachten hadden na het plaatsen van de brug. De meesten hadden maanden last van pijn en slikte al die maanden lang ibuprofen. Er werden bij sommigen stukjes weg geslepen en bij een aantal werd de brug verwijderd omdat die verkeerd gemaakt zou zijn. Ook kwam ik mensen tegen die gekozen hadden voor implantaten. Waarom had ik daar ook al weer niet voor gekozen? Ohja, het geld. Een implantaat is bijna dubbel zo duur…

Het stelde me toch wel een beetje gerust dat ik niet de enige was met klachten rondom een brug. Het vertrouwen in mijn tandarts was toch een beetje aan het wegzakken. Hierdoor wist ik, dat de tandarts echt wel zijn best doet, maar dat dit soort dingen schijnbaar kunnen gebeuren.
Daarna ben ik uit bed gegaan. Ik bedacht me dat ik nog niet geflost had. Als er één ding belangrijk is bij een brug, is dat het onderhoud wel. Goed flossen achter de brug zodat er geen ontstekingen kunnen ontstaan. Ik was wel wat angstig omdat ik natuurlijk pijn had. Uiteindelijk viel het mee. Ik floste best makkelijk en had geen last meer van bloedingen! Mooi, hij zat daar dus niet te strak tegen het tandvlees en het tandvlees is gezond. Dat had de tandarts een paar dagen eerder ook al geconstateerd, maar toch. De rest van mijn tanden deed ik met een ragertje. Tussen twee tanden in – de eerste twee naast de brug – zag ik iets zitten. Daar heb ik extra goed geragd. Uiteindelijk kwam het los. Volgens mij was het een stukje ‘cement’ van mijn brug. Dat zal dan daar bij het plaatsen van de brug wel terecht zijn gekomen. Ik merkte meteen dat de last daar vandaan kwam. Het was een verlichting toen dat rest stukje eruit was. Ik vermoed dat dat hetgeen was waardoor uiteindelijk de pijn was ontstaan. Als dat er al de hele week heeft gezeten, kan dat best zo zijn.

Maar goed. Daarna kroop ik weer terug naar bed. Slapen wilde ik nog steeds niet, want de pijn bleef natuurlijk gewoon. De tanden zijn behoorlijk gevoelig. Het is me vrij goed gelukt om wakker te blijven, al was dat niet makkelijk.

Toen was het tijd om naar de tandarts te gaan. Roy had aangeboden om mee te gaan en dat vond ik erg fijn. Zeker omdat ik niet goed kon praten. In de tandartsstoel barstte ik weer in huilen uit. Daarna kon de tandarts kijken. Ik moest heel pijnlijk met mijn ondertanden over mijn boventanden wrijven. Ik hield het tegen omdat ik bang was voor de pijn. Die was er uiteraard ook. Daarna klopte ze met een tandarts tool tegen mijn tanden aan. Op de brug en de buurtanden was dat erg gevoelig. Toen ze vroeg of ik tandenknars, kon Roy aangeven dat ik dat heel erg doe. En daar zit waarschijnlijk het probleem. Mijn stompjes moeten natuurlijk wennen aan de brug. Als ik dan ga tandenknarsen kom ik daar met lomp geweld overheen. De zenuwen geven dan uiteindelijk pijnstoten.

Daaropvolgend sleep ze wat weg bij de brug zodat ik daar niet meer tegen aan zou komen. Of in ieder geval in mindere maten. Daarna bespraken we de optie voor een bitje. Het is geen oplossing voor tandenknarsen, maar is wel helpend tegen beschadigingen. Een bitje maken bij de tandarts duurt een week. Dat moet op maat gemaakt worden. Omdat ik vanmiddag toch wilde slapen, zijn Roy en ik na de tandarts naar de drogisterij gegaan om een slaapbitje te halen die je zelf op maat kunt maken. Het lukte me thuis niet om die goed om te vormen. Dus bedacht ik me dat ik ook wel zonder bitje kon slapen, nu mijn tanden bijgeslepen waren. Toen kwam ik erachter dat ik nog steeds mijn tanden laat klapperen als ik in slaap val. Tegen de tand naast mijn brug. Dat is uiteindelijk de tand die nog steeds pijn doet. Een paar keer heb ik geprobeerd in slaap te vallen, maar elke keer weer met hetzelfde pijnlijke effect. Roy kwam uiteindelijk met het idee om mijn oude bitje van het boksen af te knippen en een stukje over de kiezen te doen. Dan kon ik in ieder geval niet met de tanden tegen elkaar aan komen. Een goed idee. Jammer dat zo’n boksbitje alleen zo dik is, want nadat ik – gelukkig en eindelijk – weer had geslapen, had ik behoorlijk kaakpijn. Je mond zit dan toch in een onnatuurlijke houding. In de avond lukte het me wel om het bitje op maat te krijgen. Ik heb vannacht dan ook prima geslapen. Ik moet het bitje nog wel enigszins bij werken, want bij mijn kiezen had ik hem niet goed ‘omgevouwen’ waardoor de punten in mijn wangen hebben staan prikken. Niet zo heel fijn, zeg maar.

Maandag moet ik in de middag weer naar de tandarts ter controle. Ik hoop dat het nu beter wordt en dat het bitje helpend is voor het herstel. Ik merk nu in ieder geval al verschil. Gelukkig!

Hmm, ondertussen heb ik al weer veel te veel woorden getypt. Ik hoop dat jullie het niet vervelend vinden om zo’n lang verhaal te lezen.

Wie van mijn lezers heeft er ook een brug of implantaat?

 Bron afbeeldingen