Huilen met hormonen

Hormonen. Wat een krengen. Ze besluipen je van achteren en overvallen je ineens. Zomaar. Soms zonder reden, soms met. Al is die reden voor de gewone mens onder ons onbegrijpelijk. Als zwangere vrouw word ik nu continue belaagd door deze krengen. En ik kan er weinig tegen doen. Nogmaals: het overvalt me. Spontaan. Ineens. Hupsakee. Daar zijn ze weer. Als een puist waar je maar niet vanaf komt. Je kunt hem uitknijpen, maar toch komt hij weer terug. Hormonen dus. Precies zo. Bah.

Hoewel ik er al eens met 3 maanden zwangerschap over schreef (lees hier), is het nu weer in heftige mate terug. Ik heb zelfs het gevoel dat het nu tien keer zo erg is. Ach germ, mijn man. Zoals wij dat hier in – ieder geval dit deel van – Brabant zeggen. Oké, het is nooit helemaal weg geweest. Maar het is nu wel veel intenser dan eerder. En het irritante van alles is dat ik op dat moment voel dat het de hormonen zijn, maar er niet tegen kan vechten. Ik weet dat het dom is als ik nu boos word, geïrriteerd raak of moet huilen. Het gaat dan namelijk over dingen waar ik normaal helemaal niet zo heftig op zou reageren. Maar de hormonen lijken sterker te zijn dan dat ik ben. Ik zal jullie wat voorbeelden geven.

1. Mijn man gaat weg zonder op te ruimen
Ik ben zo’n 23 weken in verwachting. Nesteldrang begint zich al in lichte mate te laten zien. Ik irriteer me aan de haren van Odin die door de huiskamer slingeren. Fijn. Hond in de rui. En ik mag eigenlijk al niet echt meer stofzuigen. Daarnaast is de eettafel een bende en ook de salontafel kan wel een opruimbeurt gebruiken. In de keuken kan het her en der ook wel wat netter. Of eigenlijk moet de hele benedenverdieping wel weer onder handen genomen worden. Wanneer Roy thuis komt van het werk spreken we ook af dat we na het eten even door de benedenverdieping sjeezen. Even alles netjes. We eten voor de tv en kijken ondertussen een serie. Roy moet ‘s avonds nog weg en is moe en besluit even voor een paar minuten zijn ogen dicht te doen. En ik zou hem wel wakker maken. Maar ik ben aan het bloggen en vergeet de tijd, waardoor zijn dutje langer duurt dan gepland en hij dus weg moet. Al lichtelijk geïrriteerd laat ik merken dat ik dat maar stom vind. Dat hij maar een wekker moet zetten de volgende keer en dat hij ook later naar die afspraak kan, want het is ‘toch maar’ met zijn broer.
Maar hij besluit dat het ook morgen opgeruimd kan worden en gaat. Normaal zou ik dat ook vinden. Maar deze keer pak ik nog geïrriteerder dan ik al was de poetsdoek en ga aan de slag. Ik wil het gewoon opgeruimd hebben. Punt. Ik begin en poets steeds harder. Nog geen 2 minuten later barst ik in huilen uit. Nog geen 5 minuten later staat Roy weer binnen. Blijkbaar was hij iets vergeten. “Wat is er aan de hand?” Ik barst nog harder in tranen uit. “Die stomme hormonen!” Ik vertel de aanleiding en dat ik het zelf ook stom vind dat ik nu zo hard moet huilen. Hij troost me en gaat daarna weer weg. Ik stop met gefrustreerd poetsen en plof op de bank. Morgen weer een nieuwe dag.

2. Die krullen waren niet zo mooi
Het is 31 juli. De dag voordat we gaan ‘partneren‘. Ik ga die avond bij papa en mama slapen en Roy brengt mij er naar toe. Nog gezellig komt hij mee naar binnen. We hebben het over mijn kappersbezoek de volgende dag en wat ik met mijn haar ga doen. Maar Roy zit er bij en dus wil ik dat niet vertellen. Maar hij heeft wel een mening: “Als het maar niet die krullen worden, want dat was vorige keer geen succes.” Ik vind die opmerking enorm stom. Niet om het feit dat hij gelijk had, maar om het feit dat ik dan dadelijk verraad of ik wel of geen krullen heb. En dus barst ik in huilen uit. Want schijnbaar is dat een zelfverdedigingseffect. Of althans, dat vinden de hormonen.

3. Mijn man installeert een lettertype
Afgelopen dinsdag kregen we de proefdrukken binnen van de verschillende geboortekaartjes. We besloten voor één van deze drie te gaan, maar dan wel met het lettertype van één van de andere kaarten. Die kaart was alleen van een andere site dan waar we nu gaan bestellen. Prima. Ik zou de volgende dag wel even kijken of ik hetzelfde lettertype kon vinden of iets wat er op lijkt. Daarnaast moest ik toch nog andere dingen veranderen aan onze keuze kaart.
Het is woensdag. Ik begin vol goede moed aan de kaart. De afbeelding kan ik makkelijk wijzigen en ook in de teksten lukt het me prima om de veranderingen te maken zoals we die besproken hadden. Maar dan het lettertype. Hij staat er overduidelijk niet bij en ik besluit te gaan voor een lettertype die er – vind ik – best op lijkt. Wanneer Roy beneden komt en ik hem de veranderingen laat zien, wil hij toch kijken of we niet het lettertype kunnen vinden van de andere kaart. Niet in het programma dus. Ondertussen moet ik even naar de wc – sorry voor de TMI – en gaat hij verder zoeken op het internet of hij een lettertype kan downloaden. Ik vertel hem dat ik dat laatst al een keer geprobeerd had, maar dat het me niet lukte om dat lettertype te installeren. Best frustrerend gezien ik dat al vanaf een jaar of 14 doe. Maar op mijn ‘nieuwe’ laptop had ik dat nog niet gedaan. Hij roept ondertussen dat hij het lettertype gevonden heeft en gaat hem installeren. Het lukt hem binnen een minuut. Ik ben dan weer terug. En ik baal. Als een stekker. Ik begin keihard te huilen. Want nou heeft hij een lettertype op mijn laptop geïnstalleerd en dat wilde ik blijkbaar zelf doen. Of iets dergelijks. Geen idee wat de reden nou precies was. Ik vind hem stom en zeg dat ‘ie weg moet gaan. Dat doet Roy en vervolgens wil ik juist niet dat hij weg gaat. “Niet weggaan! Kom nou te-ruhuuuuggg!” “Maar je stuurt me net weg.” “Nee, dat wil ik niet. Je moet hier komen en naast me zitten en mij troosten.” En dat dan met héél veel gesnik tussen de woorden door. Vervolgens huil ik 5 minuten keihard op zijn schouder en kan ik daarna de kaart met het geïnstalleerde lettertype verder afmaken.

Welke hormoon verhalen hebben jullie meegemaakt?

Bron afbeelding