Woensdag was het precies 2 weken geleden dat we Isabelle in onze armen mochten sluiten na een heftige bevalling. Wat gaat de tijd nu alweer snel. Poeh! We genieten elke dag van haar en het went elke dag een beetje meer om een gezinnetje te zijn. Vandaag vertel ik jullie hoe ik de afgelopen twee weken ervaren heb.
Na mijn keizersnede moest ik nog 3 dagen in het ziekenhuis verblijven om te herstellen. Via het infuus van de ruggenprik kreeg ik pijnstilling op de eerste dag. Deze hebben we eerder dan gepland stop gezet, omdat ik mijn hele linkerbeen niet meer voelde en ook niet meer kon bewegen. Wat was ik opgelucht toen ik die avond – na het wakker worden door het gehuil van Isabelle – mijn been weer enigszins kon bewegen. Je begint je toch zorgen te maken. Wat als de ruggenprik toch een of andere zenuw geraakt zou hebben… Maar gelukkig was dat niet het geval en was ik aan mijn linkerkant gewoon zwaar verdoofd.
In het ziekenhuis kregen we natuurlijk bezoek van de mensen die het dichts bij ons staan. Het was fijn om deze mensen te zien, al kwamen ze natuurlijk vooral voor Isabelle. Haha, ineens doe je er niet meer toe 😉 Iedereen werd betoverd door onze dochter. Het is ook echt een prachtig meisje!
De verpleging in het ziekenhuis was erg vriendelijk en fijn! Ik heb maar een verpleegkundige gehad, waar ik niks mee kon. Ze was super aardig en zo, maar zo enorm chaotisch dat zij voor mij niet werkte. Gelukkig hebben we haar dan ook maar één dagdeel gehad. Op zaterdagochtend kreeg Isabelle nog de hielprik en werden er waardes gecheckt omdat ze er toch nog wat gelig uitzag. Gelukkig bleken die waardes niet te hoog en mocht ze zaterdag mee naar huis.
En dan kom je thuis. In eerste instantie spannend omdat we niet wisten hoe Odin zou reageren. Hij stond ons al voor het raam op te wachten en zag mij zitten. Hij had mij sinds maandagavond al niet meer gezien natuurlijk. Met Roy had ik afgesproken dat hij eerst met de Maxi-Cosi met Isabelle naar binnen zou gaan en daarna mij zou ophalen. Odin is nogal een grote hond en gezien ik nog niet sterk te been was…
Toen Roy dan ook met Isabelle naar binnen ging, rende Odin Roy voorbij en ging meteen naar mij toe om te knuffelen. Pas toen iedereen binnen was begon hij langzaam te merken dat er nog een mensje bij ons was. Natuurlijk was hij reuze nieuwsgierig en moesten we wel wat moeite doen om hem alleen te laten snuffelen en niet te laten kussen. Maar het viel ons niet tegen. Je merkt nu zo’n 1,5 week later ook dat Odin gewend begint te raken aan Isabelle. Hij komt nog steeds wel snuffelen, maar is er ook weer sneller klaar mee.
Op de zaterdag van het ontslag uit het ziekenhuis kwam ook meteen de kraamhulp. Wat was Sabine fijn om in huis te hebben! Ik ben goed verwend door haar! Daarnaast het huis ook. Heel fijn dat elke dag het beddengoed verschoond werd, de kamers gestofzuigd en de was gedaan. Natuurlijk ook super fijn om iemand te hebben die mij kon helpen met de borstvoeding en alle andere zorg omtrent Isabelle. Wat vond ik het afgelopen vrijdag dan ook jammer dat de tijd met kraamhulp er op zat. Daar heb ik het nog best moeilijk mee gehad. Vooral omdat Roy vrijdag, zaterdag en zondag weer moest spelen met zijn band ‘s avonds en ik er dus ineens helemaal alleen voor stond. Toen heb ik nog wel een aantal tranen gelaten. Hallo hormonen.
Verder gaat het prima met ons. Elke dag kan ik een beetje meer en dat is erg fijn. Nu ik dit typ, zit ik sinds lange tijd weer in normale kleding, haha! Heerlijk om mijn eigen ritme weer te vinden. Het herstel gaat niet zo snel als ik had gehoopt, maar dat is ook niet gek. Er staan 6 weken herstel na een keizersnede en ik ben nu pas 2 weken verder. Maar langzaam maar zeker kom ik er wel. Heel fijn om nu elke dag een rondje met de Isabelle in de kinderwagen te kunnen wandelen en zo merk ik ook dat ik elke dag weer een beetje verder kan lopen. Ik hoef ook steeds minder paracetamol te pakken en dat vind ik ook fijn. Vooral omdat ik niet zo van de pijnstilling ben als het niet écht nodig is.
De meeste avonden slaapt Isabelle goed en komt ze op de juiste tijden voor de voeding. We hebben nog maar 2 slechte nachten thuis gehad, waarin ze wel om het half uur leek te komen. Dat breekt je echt op en maakt zo’n nacht enorm frustrerend. We beginnen Isabelle steeds beter te kennen en te begrijpen, waardoor we beter kunnen inspelen op wat ze nodig blijkt te hebben. Dat geeft een hoop rust. Hopelijk wil ze niet te veel veranderen, haha!
We houden enorm veel van Isabelle en genieten van alles wat ze doet. De gekke bekken die ze trekt als ze zichzelf uitrekt, de geluidjes die ze maakt als ze ligt te slapen en haar mooie ogen en gezichtje. Vooral wanneer ze heerlijk tevreden kijkt, zoals in bad of na een voeding. Het is puur genieten en het is gek om me een leven voor te stellen zonder haar. Ze hoort er helemaal bij en we zijn dolverliefd op haar. Ik kijk uit naar alle mooie momenten die we met haar mogen beleven.
Hebben jullie ooit zoveel foto’s gemaakt als toen je kindje geboren werd? Mijn telefoon staat ineens in een mum van tijd vol met foto’s!
Ps. vanmiddag eindelijk weer een Expeditie Robinson recap! Wel anders dan jullie van mij gewend zijn…. 😉
8 comments
Fijn om te horen en te lezen dat het goed met je gaat. Geniet van jullie kleine meisje! ?
Dankjewel! ❤️
Ah, geniet van de kraamtijd, dat gaat als een speer voorbij. Lekker gevoel is dat he als je weer wat van je normale kleren aan kunt, haha dat weet ik ook nog wel. Fijn dat het zo goed gaat!
Heerlijk idd! En genieten doe ik zeker!
wat fijn dat het goed met jullie gaat.. geniet lekker van elkaar!
Doen we zeker!
Fijn om te lezen dat het steeds beter gaat, zo’n keizersnede zal niet niks zijn geweest! Ik moet nog steeds je bevallings verhaal lezen. Dat ga ik zeker binnenkort doen, heb gewoon erg veel om bij te lezen. En wat een heerlijk zachte omslagdoek is dat he, wij hebben hem ook. In het begin vond ik het zo’n fijn ding om Eleanor lekker warm in te pakken.
Heerlijk ding! Gebruik m heel graag voor Isabelle!