Tijdens mijn zwangerschap merkte ik het al. Deze baby is van MIJ. Mij met hoofdletters. Het voelde heel hebberig, maar ik had absoluut geen intentie om MIJN meisje met iemand anders te moeten delen. Nou vooruit, wel met Roy. Maar dat is uiteraard logisch. En verder… Nee. Verder met helemaal niemand. En toen ze eenmaal geboren was? Toen nog steeds niet. Isabelle is van MIJ. En als ik zeg ons, dan bedoel ik Roy en mijzelf. Maar niemand anders.
Tijdens mijn zwangerschap dacht ik nog dat het de hormonen waren. En heel eerlijk? Nu Isabelle 4 weken oud is, zullen het vast en zeker nog altijd de hormonen zijn. Maar toch. Dat zo’n hebberig gevoel zo enorm sterk kon zijn…. Nee, dit had ik serieus nog nooit ervaren. Ik omschrijf haar dan ook als mijn territorium. En ja, ik weet dat dat normaal gesproken een gebied is, maar ik heb zo gauw geen betere bewoording.
Ik merkte het dus al in mijn zwangerschap. Vooral mijn schoonmoeder had er een handje van om ‘ons meisje’ of ‘mijn meisje’ te zeggen als het over de – toen nog ongeboren – baby ging. Vanaf het eerste moment dat zij deze bewoording ging gebruiken, gingen mijn nekharen recht overeind staan. “Nee,” dacht ik dan meteen, “mijn meisje. Niet de jouwe.”
De eerste keer voelde ik me enorm naar. Dat ik zo dacht?! Hoezo dan?! Ze is gewoon de trotse oma en daar moet ik toch juist blij mee zijn? Maar toch kon ik dat niet. En elke keer als ze weer ‘mijn meisje’ of ‘ons meisje’ zei, kwamen de nekharen weer overeind. Maar ook mijn gevoel tegenover mijn schoonmoeder verslechterden. Ik had niet meer zo veel zin om naar mijn schoonmoeder te gaan, want stel je voor dat ze het weer zou zeggen!
Maar toch zei ik tijdens mijn zwangerschap niks. Wel tegen Roy. Die ervoer dat zo helemaal niet en dus besloot ik dat het écht bij mij lag en dat ik er maar mee moest leren leven gedurende de zwangerschap.
En toen was ze EIN-DE-LIJK bij ons. Isabelle. Het mooiste meisje wat ik ooit in mijn leven gezien had. Vol trots liet ik haar ook zien aan iedereen die langs kwam. En iedereen mocht haar ook vasthouden. Geen probleem, zolang ze maar niet te lang bleven en ik haar weer snel voor mezelf had. Ik irriteerde mezelf aan dit hebberige gevoel. Was ik dan echt zo? Best confronterend.
Het hebberige gevoel verdween dus niet en dat gaf een vervelend gevoel. Vooral omdat mijn schoonmoeder ‘mijn meisje’ of ‘ons meisje’ bleef zeggen. Daardoor vond ik het zelfs heel vervelend als ze langs kwam en de hele tijd met Isabelle zat. Daardoor gunde ik het haar niet. En dat voelde echt enorm naar. Zo wilde ik helemaal niet zijn! Al helemaal niet, omdat ik juist een hele goede band heb met mijn schoonmoeder. Wat dat betreft kan ik oprecht zeggen dat ik het goed getroffen heb. Maar nu kon ik haar bijna niet meer uitstaan. Ik wilde haar eigenlijk helemaal niet meer in de buurt hebben van Isabelle. Maar omdat ik ook wel snapte dat het mijn gevoel was en het helemaal niet zo veel met mijn schoonmoeder te maken had, zei ik dat uiteraard niet.
Vorige week gingen Roy en ik uit eten omdat we 10,5 jaar samen waren. Roy vroeg zijn moeder om bij ons thuis te komen oppassen. Hoewel ik daar helemaal niet naar uit keek – hallo, territorium – was ik ook blij met onze date night en gunde ik het haar als oma zijnde heus wel om op haar kleindochter te passen. Tijdens het eten besprak ik het dan maar weer met Roy. Dat het gevoel wat ik tijdens mijn zwangerschap had, nog steeds heb en dat ik daardoor het zelfs lastig begon te vinden om haar bij Isabelle te hebben.
Toen we dan ook weer thuis waren, besloot ik het haar te vertellen. En voor degene die nu denken dat ik haar die avond verbood bij haar kleinkind te zijn: nee natuurlijk niet! Ik besprak met haar mijn gevoel en dat het aan mijn lag en niet aan haar. Dat ik niet kan verklaren waar het vandaan kom, maar wel dat ik het heel vervelend vind als zij dat zegt. Ze pakte het gelukkig heel goed op en probeert er nu op te letten. We hadden er kort nog over dat we – hallo Brabant! – altijd alles ‘ons’ noemen. Klopt. Ik zeg ook ons thuis, ons pap en mam, ons… nou ja, whatever. Maar dat je zegt ‘ons Isabelle’ is anders, dan ‘ons meisje’. Voor mijn gevoel dan. ‘Ons Isabelle’ vind ik prima. Daar heb ik absoluut geen problemen mee. Maar ‘ons meisje’ of ‘mijn meisje’ is alleen aan mij en Roy.
Ik voel me enorm hebberig hierdoor. Maar mijn gevoel kan ik niet veranderen. Gelukkig wordt dat begrepen en daar ben ik dan ook enorm blij mee. Ik hoorde van mijn kapster dat zij dit ook had en daardoor weet ik dat ik niet de enige ben. Dat maakt mijn gevoel al stukken beter. Maar nee, nog altijd mag niemand anders het zeggen. Isabelle is van MIJ!
Voor wie is dit nog meer herkenbaar? Of had jij juist iets anders wat je van jezelf niet verwacht had?
6 comments
Wat ben ik blij dat er meer moeders zijn met dit gevoel! Wat je omschrijft heb ik ook ( bij mij alle twee kinderen gehad en soms nog heb).
Bij mijn schoonmoeder wat zeg ik bij mijn schoonfamillie kwam het niet goed aan en toen ik 7 maaden geleden van de tweede beviel onplofde ze… helaas stond mijn man niet achter mij.
Ik werd geneerd door zijn famillie waar ook mijn kinderen bij waren en ik moest mijn baby met 4 weekjes verplicht aan hun een par uur geven zonder met mij erbij omdat ze mij niet meer wilde zien. Ik ben door een hel gegaan!!
Whoa! Heftig! Vooral heel vervelend dat je man niet achter je staat! Dat moet zeer doen. En dan je kids ook nog eens achter laten bij je schoonfamilie zonder dat jij er bij bent. Dan ben ik blij dat mijn schoonmoeder het goed heeft opgepakt! Heel veel sterkte en hopelijk komt het allemaal goed! ?
Oh ja heel herkenbaar. Ik haat dat als familie dat zeggen. En als je er dan iets van zegt: moet ik het zo niet oppakken. Nee, maar mij niet mee op de foto zetten omdat het alleen haar mannen mogen zijn dat mag ik dan niet persoonlijk opnemen -_-
Haha irritant dan he!
Dit sterke gevoel wat je beschreef, ervoer ik totaal niet. Het duurde best lang voordat ik Eleanor echt van ‘ons’beschouwde. Een kindje wat bij ons hoorde en ook niet meer weg gging. Iets met angst te maken denk ik, bang dat er iets mis ging tijdens de zwangerschap, de geboorte, de kraamweek.. Ik kan best goed haar uit handen geven, maar wanneer bepaalde familie leden haar kussen en knuffelen gaan bij mij ook de haren overeind staan. Of wanneer mensen haar ongevraagd optillen, ohhh heel irritant 😛
Ja dat ongevraagd optillen ben ik ook niet van gediend. Kan me wel voorstellen dat wanneer je zoveel angsten hebt, dat je je kindje niet meteen als van ons beschouwd. Gelukkig is dat nog wel gekomen! 🙂