De titel verklapt het al: ein-de-lijk is het ons gelukt. Nou ja, 5 maanden is best snel. We hebben maar 3 mislukte rondes gehad. Dat valt dus niks tegen. Wat fijn om te kunnen zeggen dat we in verwachting zijn! Zoals jullie in de vorige blogpost konden lezen, besloot ik om vanaf 1 januari (toen begon een nieuwe cyclus) niet meer bezig te zijn met zwanger worden. En dat is me gelukt. Wat overigens heerlijk was! Ik had ineens geen klachten meer en hield me niet bezig met wanneer wat zou kunnen zijn. Dus toen januari plots voorbij was, besefte ik ineens dat we op dag 32 zaten. Bij alle voorgaande cycli testte ik al vanaf dag 28 en keek ik echt uit naar dat moment. Maar nu…. Dat vertel ik je hieronder.
3 FEBRUARI 2017
Eigenlijk begint het op 1 februari. Het besef dat er zomaar weer een cyclus voorbij kan zijn, komt binnengestormd. Ik voel me niet zwanger of niks en besluit toch maar gewoon de menstruatie af te wachten. Maar op 2 februari lig ik na het sporten in de sauna en bedenk ik me toch dat ik misschien maar eens moet testen. Gewoon. Om zeker te weten dat ik op een menstruatie moet wachten. Wanneer ik thuis kom zet ik daarom voor de volgende dag een extra wekker. Want gezien ik er de afgelopen maand niet mee bezig ben geweest, zie ik het wel gebeuren dat ik dan alsnog vergeet te testen.
Het is vrijdag 3 februari. Ik word wakker op het moment dat ik normaal wakker word gemaakt door de wekker. Deze is niet afgegaan. Ik besef me dat deze een uur later staat omdat ik studiedag heb en pas later hoef te beginnen. Ik bedenk uit mezelf dat ik inderdaad een testje zou doen vandaag, maar dat ik nog lekker een uurtje kan slapen. Dat wil niet erg lukken en ik verveel me enorm in het bed.
Met een enigszins luie beweging komt ik uit het bed, loop ik de trap af en begroet ik onze hond. Ik geeft hem wat te eten en laat hem even snel in de tuin plassen. Vervolgens loop ik naar de keukenla en haal er een zwangerschapstest uit. Vervolgens loop ik naar een andere kast om daar een plastic bekertje te pakken. Op mijn gemakje en vooral zonder verwachting ga ik het toilet binnen en doe ik wat ik moet doen. Als ik bedenk dat het bekertje bijna vol is zet ik het op de grond en ga nog even door met plassen. Ik bedenk me dat ik ondertussen die test er wel in kan dompelen en doe dat.
Nog rustig op de wc zie ik in het eerste vakje een streepje verschijnen, terwijl het tweede (controle vakje) nog leeg is. Ik bedenk me dat het een schittering van het licht moet zijn en kom rustig van de wc af. Met bekertje en test in mijn hand loop ik naar de keuken. Ik kijk op de test en zie inderdaad lichtjes een streep in het eerste vak, terwijl in het tweede vak ook al duidelijk een streep staat.
Plotseling word ik enthousiast. Ik kijk goed en probeer er voor te zorgen dat het licht er niet op weerkaatst. De streep wordt steeds duidelijker. Nu weet ik het zeker. Twee streepjes!!
Hoewel ik had bedacht dat – wanneer dit moment zal komen – ik mijn vriend op een leuke manier wilde inlichten, vergeet ik dat in mijn enthousiasme. Hoewel mijn vriend pas laat naar bed is gekomen, storm ik gillend naar boven. Ik roep zijn naam wel honderd keer en slaperig en lichtelijk geïrriteerd vraagt hij wat er is.
“IK BEN ZWANGER! IK BEN ECHT ZWANGER. KIJK, TWEE STREEPJES.” Terwijl ik dit roep, biggelen de tranen over mijn wangen. Ik ben zo gelukkig. Hoewel het allemaal ook heel onrealistisch voelt. Mijn vriend moet nog een beetje wakker worden en ziet het dan ook. Ik ratel nog wat door en zeg dat ik nog een tweede test zal doen.
Maar goed dus dat ik het plasbekertje nog had laten staan. Ik open een tweede test en ook daar verschijnen meteen twee streepjes!
Weer enthousiast ren ik terug naar boven: “HET IS ECHT!”
We praten er wat over en plots weet ik niet wat te doen. Hoe nu verder. Mijn vriend snapt er niks van: “Ik dacht dat jij ondertussen wel alles al wist?” “Ja, maar nu is het voor het echie!”
Ik moet nog even wachten tot 8 uur voordat ik de huisarts kan bereiken en ga ondertussen eten en aankleden. Ik bedenk me ondertussen dat ik super blij ben dat het én studiedag is waardoor ik later moet beginnen en op tijd wakker ben zodat ik het allemaal wat rustiger kan verwerken.
Om 8 uur bel ik met de assistent van de huisarts die mij feliciteert en mij het nummer geeft van de verloskundige die ook één keer in de week in de praktijk komt. Aan de verloskundige kan ik alles vragen. Ik besluit dat ik die vanmiddag als ik thuis ben, rustig op mijn gemakje bel.
Ik ga werken en het is me gelukt niks te zeggen. Whoehoe!
Thuis aangekomen bel ik de verloskundigenpraktijk, maar die is maar tot 12.00 uur telefonisch te bereiken. Nou ja, dat geeft me in ieder geval kans om het weekend rustig op mijn gemak te zoeken naar verloskundigenpraktijken in de buurt en om meer zaken uit te zoeken.
Het avontuur gaat beginnen…
Oh en waarom ik dit bericht pas een week later online gooi? Omdat ik én even aan het idee moest wennen (whaaaaa!!!) en omdat ik twijfelede of onbekende mensen het nieuws als eerste moeten horen. Maar hé, zolang je niet weet wie je feliciteert is het niet gek toch? 😉
2 comments
Gefeliciteerd!
Dankjewel!