Het is vandaag precies 4 weken geleden dat Lucas werd geboren. Hoewel jullie d.m.v. deze geboortevlog mee konden kijken, vind ik het sowieso voor mezelf fijn om het ook nog op te schrijven. En daarnaast zijn er misschien ook mensen die liever geen video’s bekijken, maar het wel willen lezen. Dus mocht je geïnteresseerd zijn, lees dan vooral verder.
Stuit, dwars of toch in goede positie?
Wie mij tijdens de zwangerschap van Lucas gevolgd heeft, weet dat Lucas nogal een draaikontje was. Van stuit, naar de goede positie met het hoofdje naar beneden, naar terug in stuit en uiteindelijk naar dwarsligging. Hoe hij nog zoveel ruimte heeft gevonden om te draaien tot en met de 39e zwangerschapsweek is mij een raadsel, maar dat heeft er wel toe doen leiden dat hij gehaald zou worden met een geplande keizersnee.
Hoewel ik het heel jammer vind dat ik daardoor nooit de uitdrijvingsfase 100% heb meegemaakt (en dat ook nooit meer zal meemaken, gezien er – als het goed is – geen derde kindje gaat komen), was ik er ook heel content mee. We bespraken nog het ‘wat als de baby toch goed gedraaid is’ stukje. Maar als we eenmaal een datum wisten voor de geboorte van onze zoon, dan wilde ik niet op het laatste moment alsnog langer moeten wachten.
En guess what? Twee dagen voor de geplande keizersnee was hij al meer richting beneden gedraaid (nog niet in het midden) en op de dag van de keizersnee lag hij goed (alhoewel hij nog niet ingedaald was). Ammehoela dat ik op die dag nog zou zeggen: “Ja hoor, ik wacht wel even tot hij zelf komt…” Ha! Helaas pindakaas. Ik ga wel gewoon voor de geplande keizersnee. Zeker gezien het feit dat hij dus al zo vaak gedraaid was!
De datum
Oké. Een geplande keizersnee dus. We wisten wanneer onze zoon geboren zou worden. Nou ja, nog niet op het moment dat we afspraken dat het een keizersnee zou worden. Door het planbureau van het ziekenhuis zou ik gebeld worden met een datum (daar heb je vrijwel niets over te zeggen). Zo’n dag of 5 na het gesprek met de gynaecoloog werd ik gebeld. De datum zou vrijdag 8 november 2019 worden. Een mooie datum want 8+11=19. Snap je hem?
Maar zoals jullie ondertussen weten is dat niet de datum waarop Lucas ter wereld gekomen is. Eén dag later werd ik namelijk nog een keer gebeld door het ziekenhuis. De gynaecoloog vond de geplande datum nog net wat te vroeg (dat was 2 dagen voordat ik 39 weken zwanger zou zijn) en wilde per se dat de keizersnee in week 39 zou plaats vinden. En dus werd de datum 13 november in onze agenda gezet. Ook een hele mooie datum omdat ik ook op de 13e jarig ben en Isabelle net als Roy op de 27e. Dus beide kinderen hebben een zelfde dag als één van hun ouders.
De weg naar de geplande datum
Ik heb het al vaker gezegd, maar een geplande keizersnee heeft een hoop voordelen. Je weet precies wanneer en wat er gaat gebeuren en je kunt jezelf er toch net wat beter op voorbereiden. Dat vond ik persoonlijk héél erg fijn. Zo konden we oppas regelen voor Isabelle (en kon mijn moeder dus al vroegtijdig vrij regelen op haar werk), wisten we wanneer de tassen ingepakt moesten zijn en ook vanaf wanneer we dus ouders zouden zijn van twee kinderen.
Toch is een geplande datum geen garantie voor de daadwerkelijke komst van de baby. Dat bleek twee dagen vóór de geplande datum.
Het was maandagavond 11 november. We liggen op de bank tv te kijken als ik mezelf op een gegeven moment raar voel. Daarnaast voel ik iets in mijn buik. Ik twijfel of het weeën zijn. Maar na mate ik het in de gaten hou, ben ik er behoorlijk zeker van, hoewel ik toch nog wel twijfel heb. Roy stelt voor om de tassen te pakken. De mijne was al klaar, maar de tas van Roy en Isabelle nog niet (want hé, daar hadden we nog één extra dag voor). Roy stuurt mij weer terug naar beneden als ik klaar ben met het checken van mijn vluchtkoffer.
Ik lig op de bank en besluit dat het misschien wel een goed idee is om te timen. In eerste instantie is er niets geks, maar binnen een half uur veranderd het na regelmatige weeën. Iedere 3 minuten heb ik één minuut lang een wee die zich duidelijk op- en afbouwt. Na zo’n 20 minuten besluiten we dat we misschien het ziekenhuis maar moeten bellen. Daar kan ik zo’n uur later terecht voor controle. Dat redde we maar net, omdat we ook nog Isabelle naar mijn ouders moeten brengen.
In het ziekenhuis word ik aan de CTG gelegd om de weeën te tracken. Daar zien we ook op hoe regelmatig ze zijn. En dus wordt er gekeken naar ontsluiting. Die is er niet. Daarom moeten we nog zo’n 1,5 uur langer blijven en word ik daarna opnieuw aan de CTG gelegd. De weeën zijn er nog steeds. Er wordt opnieuw naar ontsluiting gekeken. Echter is die er nog steeds niet en concludeert de gynaecoloog dat het oefenweeën zijn. En dus worden we naar huis gestuurd.
Daar zijn we heel blij mee. Want anders moest het toch een spoedkeizersnee worden. Daarnaast hadden we de dinsdag ingepland als laatste dagje als gezin van drie. Een voordeel van een geplande keizersnee is dat je dus zo’n laatste dagje héél bewust kunt doen! Doordat het nachtwerk was geworden in het ziekenhuis, sliepen we in de ochtend uit (helaas, niet naar Monkey Town), maar mocht Isabelle naar haar middagslaapje wel mijn buik schminken! Dat was erg leuk en vooral ook een leuke herinnering!
13 november 2019
En toen was daar eindelijk de dag dat we onze zoon gingen ontmoeten. We moesten om 07.10 uur in het ziekenhuis zijn en dus hadden we de wekker om 06.30 gezet. De spullen stonden al klaar en ik moest nuchter blijven, dus naast aankleden, tandenpoetsen en de spullen in de auto zetten ,was er niets te doen. Ik was lichtjes gespannen en emotioneel, maar had er zin in. Ja, er zou in mijn buik gesneden gaan worden, maar dat zou de moeite waard zijn!
Om 07.10 meldden we ons bij de receptie. We werden doorverwezen naar het bloedprikken. Die waren nog niet open, maar ik werd wel mooi als eerste geroepen toen het tijd was. Na het bloedprikken gingen we naar de afdeling gynaecologie. De verpleegkundigen waren nog in overleg, maar we werden toch vast naar de kamer gebracht waar we de rest van de dagen zouden verblijven. Echter kregen we weinig te horen en wisten we niet hoe, wat en wanneer. Best vervelend. Daarnaast was het bloedheet op die kamer en gezien ik nuchter mocht blijven, kon ik ook mijn dorst niet lessen. Heel irritant!
Zo’n uurtje later werd ik aan de CTG gelegd en kreeg ik de laatste controles. Om 09.00 uur werd ik meegenomen richting de OK. Eerst kreeg ik in een voorkamer het infuus en allerlei andere checks, om om 09.30 uur opgehaald te worden om naar de OK te gaan. Dit was het moment. Nog zo’n half uur en dan zouden we een zoon hebben!
Bij de bevalling van Isabelle had ik een spoedkeizersnee waar ik vooraf al van de wereld af was en dus weinig had meegekregen. Nu was ik mezelf heel bewust van de omgeving en wat er allemaal gebeurde. Er stonden wel zo’n stuk of 10 mensen in de OK, allemaal met hun eigen doel. De anesthesist, de gynaecoloog, verpleegkundigen en weet ik veel wie allemaal. Het ging als een lopende bank. De anesthesist stelde mij vragen en de anderen moesten de check doen en goed luisteren. Het was net alsof het een vergadering was, haha! Het gaf mij overigens wel een fijn gevoel!
Toen werd de ruggenprik gezet. Ik moest rechtop zitten en ontspannen naar voren buigen (heel fijn met die grote buik). Gelukkig hield een verpleegkundige mij een beetje op de plek. Ik voelde hoe mijn lijf langzaam verdoofd raakte. Het enige wat ik enorm irritant vond, was dat ik enorm graag – vraag me niet waarom – mijn voeten wilde kunnen bewegen. Dat kon natuurlijk niet. Maar poeh, dat vond ik echt irritant en moest ik echt uit mijn hoofd zetten.
Toen ik weer mocht liggen werd er een warmte buis op mijn borst gelegd om mij warm te houden. Mijn armen moesten opzij zodat de verpleegkundigen er ten alle tijden bij konden (vooral bij het infuus). Ook werd ons zicht ontrokken door een scherm.
Daarna werd de ijsklontjes test gedaan. De test waar het de vorige keer op mis ging. Nu leek ik echt niets te voelen en gingen ze snijden. Dat vond ik stiekem nog best een spannend moment. Zou ik deze keer dan écht niets voelen? Maar gelukkig was dat deze keer niet het geval. Het enige waar ik last van had, was een dalende bloeddruk, waardoor ik wel zo’n stuk of 5 keer minimaal vet misselijk werd. Dat gaf ik dan meteen aan. De verpleegkundige spoot dan iets bij in het infuus, waardoor ik mezelf weer beter voelde. Helaas dus iedere keer van korte duur.
De laatste minuten – waarin Lucas gehaald werd – mochten we meekijken. Het scherm werd dus gedeeltelijk omlaag gehaald. Door de warmtebuis kon ik niet alles goed zien, wat achteraf maar goed is. Doordat mijn litteken van de keizersnee van Isabelle verkleefd was, konden ze Lucas er niet goed uit krijgen en moest er een vacuümpomp aan te pas komen. Roy zei dat dat er niet zo fraai uitzag.
Welkom lieve Lucas
En daar was hij. Onze zoon. Lucas. Binnen een paar tellen hoorden we hem huilen en de tranen rolden over mijn wangen. Wat een mooi moment! In eerste instantie kreeg ik hem voor het doorzichtige doek te zien en nog geen 5 minuten later mocht hij bij mij! Ondertussen gingen de artsen door met hechten, maar dan leef je al op zo’n roze wolk dat het allemaal een beetje langs je heen gaat.
Daarna mocht Roy nog symbolisch de navelstreng doorknippen en ik kon dat deze keer gelukkig zien! Wat was ik trots op mijn man! Ik voelde me enorm gezegend!
Toen ik eenmaal weer dichtgenaaid en geniet was (I kid you not; de onderste huidlagen zijn gehecht en de bovenste laag is dichtgemaakt met nietjes) werden we naar de recovery room gereden. Daar hebben we kunnen bijkomen van de keizersnee. Daarnaast bleef mijn bloeddruk een beetje laag en wilde de verdoving van de ruggenprik niet helemaal uitwerken. Toen dat er allemaal goed uitzag mochten we naar onze kamer en konden we langzaam maar zeker Lucas met de wereld delen.
Terugblik
Terugkijkend op de geboorte van Lucas is het allemaal heel fijn verlopen. Zeker als je mijn bevallingsverhaal van Isabelle er naast legt. Wereld van verschil! Ik heb de geplande keizersnee als heel fijn ervaren. Niet alleen de operatie zelf, maar ook het feit dat je de datum al weet en je daardoor best goed kunt voorbereiden. Ook mijn herstel gaat vloeiend en soepel (misschien wel iets te snel), waardoor ik optimaal kan genieten van mijn gezin. Wat ben ik trots!
