Mijn blonde ramp

Hoe ironisch kan een dag zijn? Nou, wel heel ironisch. Ik had zo’n ironische dag afgelopen maandag. Een maandag die niet begon als elke andere maandag – ik heb immers vakantie! Yeah! – maar een maandag waarin ik en Roy samen veel aan het huis(houden) zouden doen (hoe burgerlijk?).

Voor ons doen – vooral die van Roy – waren we vroeg opgestaan. Ik heb meivakantie en dus hét moment om het huis te onderhouden en de achterstallige klusjes te doen. Om ons rustig op te laten staan – Ik heb vakantie! Hoe vaak ga ik dit nog zeggen? – besloot ik om gauw mijn haar even in de verf te zetten. Het mooie weer komt er weer aan en dan krijg ik altijd de drang om mijn haar blond te verven. Ik verf mijn haar al ruim 10 jaar zelf in allerlei verschillende kleuren – ik heb ook verschillende reviews geschreven over producten waarmee je thuis je haren kunt verven ( 1 – 2 ) – dus dit had ik ook wel weer zo gedaan.

En dus pakte ik een oude handdoek en sloeg deze om me heen om mijn kleding te beschermen. Daarna pakte ik het doosje met verf erbij (deze keer had ik gekozen voor Schwarzkopf Perfect Mousse Foam Lighter; eentje die je haar meteen 10 tinten blonder kan maken), maakte het mengsel aan, trok de handschoenen aan en smeerde de mousse door mijn haren. Even intrekken voor 45 minuten om vervolgens het mengsel in de douche met lauwwarm water uit te spoelen.
Al onder het intrekken merkte ik dat de verf op sommige plekken erg aansloeg, terwijl andere plekken bijna niks deden. Ik trok me er eigenlijk vrij weinig van aan, want het zou wel goed komen na het douchen. Tenminste dat dacht ik.

Voel je hem al aankomen?

Nadat ik me had afgedroogd, kleren had aangetrokken en mijn haren nog even door de handdoek haalde om het overtollige water er uit te halen, bekeek ik het resultaat in de spiegel.
Reactie 1: “Hmmm….”
Reactie 2: “Bovenop is het goed blond.”
Reactie 3: “Hmmm…”
Reactie 4: “In het midden is hij oranje…”
Reactie 5: “Onder heeft hij nog rode punten…”
Reactie 6: “Ach het WK voetbal komt er weer aan. Ik pas er mooi bij.”
Reactie 7: “Nee, dit kan echt niet.”
Reactie 8: “Meen je dit nu serieus? In al die jaren dat ik mijn haar verf – en ja, ook blond – is het nog nooit verkeerd gegaan….”
Reactie 9: “Dan maar even snel naar de kapper om het te laten fixen.”

En dus racete ik naar mijn auto en reed naar de kapper bij ons in het dorp. Mijn zonnebril stond boven op mijn hoofd, zodat je niet echt kon zien – aan de voorkant dan – dat er een ramp op mijn hoofd had plaatsgevonden.
Ik legde het uit aan de kapster en vertelde wat ik wilde dat er zou gaan gebeuren. Ze konden me gelukkig wel helpen, maar ik moest nog wel even wachten. Drie andere dames waren voor mij aan de beurt. En dus ging er een uur van mijn tijd die dag voorbij met het wachten bij de kapper. Het maakte me op dat moment niet uit. Ik zou en moest mijn haren laten fixen, want dit kon écht niet. No single way…

Uiteindelijk was ik aan de beurt. Samen met de kapster heb ik gekeken naar het soort blond wat zij er van konden maken en wat ik natuurlijk ook mooi zou vinden. Wel kwam de ‘waarschuwing’ er bij dat het wel wat tijd ging kosten. Maar ook dat maakte me niet uit. En dus werd de ontkleuring er in gezet. Wachten. Wachten. Wachten. Nog langer wachten. Nog eventjes wachten. De ontkleuring zat er 45 minuten in toen de kapster kwam checken hoe het er uit zag. Helaas zat haar dienst erop en droeg ze mij en mijn haar over aan haar collega. Dit gebeurde met goede communicatie, waar ik heel tevreden over ben. Ik moet dan ook zeggen dat ik er niet helemaal happy mee was dat ik een andere kapster zou krijgen omdat de ene kapster al begonnen was met mijn haar. Maar de communicatie verliep vlekkeloos en ik durfde me veilig in de andere kapsters handen te wanen.

De ontkleuring trok snel in mijn haar, maar nog zag de kapster te overduidelijke kleurverschillen. Daarom werd er op die plekken nog extra ontkleuring ingedaan. En weer kon ik 45 minuten wachten.

Ik kreeg ondertussen zitbillen, mijn telefoon was bijna leeg van het appen, facebooken, instagrammen en spelletjes spelen, en de boekjes die voor mijn neus lagen had ik bijna allemaal uitgelezen.

Toen de ontkleuring zijn werk gedaan had, werd deze er uitgespoeld. Mijn hoofdhuid begon wel een beetje te tintelen. Het was voor die dag toch wel erg veel aan chemische producten die mijn hoofd te verduren kreeg.
Maar goed. Alleen de laatste stap nog en dan was het weer helemaal in orde.

Er werden nog 2 verschillende kleuren in mijn haar gedaan die ook een lange tijd nodig hadden om in te trekken. Maar wat was ik blij toen de verf EIN-DE-LIJK uit mijn haar mocht. Die verf zorgde ook voor een behoorlijk gewicht in mijn haar, waardoor ik last kreeg van mijn nek. En natuurlijk het brandden van mijn hoofdhuid door al die chemicaliën.

De kleur was goed. Iets lichter dan ik verwacht had, maar geen probleem. De kapster – wat ik overigens heel erg netjes vond – nam me mee naar buiten om mijn kleur ook in goed daglicht te kunnen zien. Ik was tevreden. Zowel over de service als de klantvriendelijkheid!

Uiteindelijk heb ik 5 uur bij de kapper gezeten – weliswaar met 1 uur wachttijd. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik weg mocht bij de kapper. Ik ben ze super dankbaar voor het redden van mijn haarkleur.

Ironisch toch? Blond worden met een blonde actie… 😉

Of ik nu mijn les geleerd heb? Dat zal de toekomst moeten bewijzen. Immers is eigenwijs ook wijs. Toch?

Wat is jullie grootste haar ramp ever geweest?

Liefs,
Natasja