Mijn lelijke tand

Door mijn blog ben ik veel bezig met het maken van foto’s. Niet alleen van producten, maar ook van mezelf waar dan weer de producten op zitten. Ik vind mezelf nou niet echt lelijk of iets, maar er zit een enorme doorn in mijn ogen als ik naar mijn eigen foto’s kijk. Mijn tand. Mijn ontzettend lelijke tand. Verkleurd en omlaag gezakt. Bah. Bleh. Lelijk. Gewoon lelijk. Daarom heb ik speciaal voor jullie vandaag het verhaal over mijn lelijke tand.

Het verhaal brengt ons terug naar (volgens mij) groep 6. Het was het jaar 1998. Het is alweer 16 jaar geleden maar ik kan me de situatie nog bijna herinneren alsof het gisteren gebeurde.
Ik was voor ons huis aan het spelen. Daar – om de stoep en de weg/oprit af te scheiden – stonden stenen paaltjes. Kei leuk! Er over heen springen. Er op staan. Rondjes er om heen rennen. Zigzaggen. Tot dat het verkeerd gaat. En ja, bij mij ging het uiteindelijk verkeerd. Ik wilde op het paaltje gaan staan, maar volgens mij struikelde ik er meer over. BAM. Plat op mijn gezicht. Janken, huilen, krijsen. Bloed. Bloed op mijn gezicht en een enorme pijn in mijn mond.

Lekker verhaal tot nu toe hè?

Mijn voortand was door de val er half uitgeslagen. Kapot. We konden het stukje nog wel vinden, maar daar had de tandarts weinig aan.
Mijn 9-jarige ik liep dus op die vroege leeftijd al rond met een kapotte tand. Hoewel de tandarts het allemaal netjes heeft weten te maken, kon je er – in het begin – niks van zien. Gelukkig.

Na een jaar begon de tand echter te verkleuren. Werd gelig of bruin. Als het nou een andere tand was geweest…
Maar nee, het was mijn voortand. En zelfs mijn 10-jarige ik wist dat dit enorm lelijk was. Gelukkig kon ik bij elke tandarts bezoek mijn tand bij laten kleuren. Maar elke keer opnieuw verkleurde hij weer.

Ik kan me nog goed herinneren dat ik in de tweede klas van de middelbare school zat. De tandarts had deze keer mijn tand veel witter gemaakt dan haar buurtanden en dus viel mijn tand weer op. Ik wist natuurlijk dat het was omdat ik zo langer een “witte” tand zou hebben, maar het viel wel op.

Jaar in, jaar uit werd mijn tand gebleekt – of wat de tandarts dan ook precies deed.
In 2007 kreeg mijn 18-jarige ik een ontsteking in haar tandvlees. En guess what? Recht boven mijn lelijke tand.
Die ontsteking deed zo’n pijn dat ik naar het ziekenhuis werd gestuurd. Volgens mij de afdeling tandheelkunde? Maar dat durf ik niet met zekerheid te zeggen.
Mijn tandvlees werd schoongemaakt. De arts keek naar de tand en zei: “We kunnen je tand er nu uithalen, want hij moet er een keer uit. Deze ontsteking heeft de wortelen flink aangetast.” No way, dacht ik. Ik ging echt niet met een gat in mijn mond lopen. Daarbij zou ik een maand of twee later voor een half jaar naar Indonesië gaan i.v.m. stage.
“Je loopt dan niet met een gat in je mond. Dat wordt netjes opgevuld. Laat je hem zitten, dan heb je kans dat hij er een keer uit zichzelf uit valt”
Toch wilde ik het niet. Het idee al dat ik een tand moest laten trekken. Ik had net een aantal verdomd pijnlijke spuitjes in mijn gehemelte gehad. Ik had het daar wel gezien.

De jaren die volgde, was er niks aan de hand. Ja, hij moest nog steeds elk jaar bijgekleurd worden, maar verder leek hij in orde.

Tot vorig jaar. Er werd een scan gemaakt van mijn gebit, waarna de tandarts kwam met het verschrikkelijke nieuws: “Je tand is aan het oplossen.”
Oplossen?! Aah nee toch zeker…
Hij moest er nu echt uit, want ik had een mooi gebit – los van mijn lelijke tand – en het zou zonde zijn als die lelijkerd in mijn mond de andere tanden zou aantasten. Ik liet een begroting van de kosten maken zodat ik kon kijken wat de verzekering zou doen. Echter zou ik misschien €250,- vergoed krijgen, terwijl stap 1 van een mooi gebit al bijna €800,- kostte.

En dus wachtte ik op december, waarin ik mijn verzekering kon uitbreidden naar een “ik-krijg-meer-vergoed” verzekering.
Na het nieuwe jaar moest ik toch een afspraak maken om die tand er uit te laten halen. Ik was nu beter verzekerd en dus had ik geen excuus meer om het niet te doen. Toch zag ik er tegen op. Dat zorgde er weer voor dat ik geen afspraak maakte.

Uiteindelijk kreeg ik bericht van de tandarts voor de periodieke controle. Dit zou dan het moment zijn waarop ik een afspraak voor mijn lelijke tand zou maken.
Mijn tand was uiteindelijk alleen maar erger geworden en was zelfs aan het zakken. Echt héél lelijk.
Maar, de afspraak ik nu gemaakt.

In juni staan er nu 3 afspraken gepland. De eerste om te happen (zodat ze een voorbeeld hebben van mijn huidige gebit) en gaan ze kleur bepalen zodat het (voorlopige) plaatje wat ik dan krijg om mijn gat op te vullen dezelfde kleur heeft als mijn buurtanden. De tweede afspraak is het uiteindelijke trekken (brrrrr…..). En de derde afspraak is een dag later om te checken hoe alles geneest en hoe het plaatje bevalt. Dit alles is stap 1. En stap 1 gaat me – ondanks de vergoeding van de verzekering – €800,- kosten. Bye Bye vakantie…

Daar komt uiteindelijk stap 2 ook nog bij. Of een brug of een implantaat. En ook dat is een rib uit mijn lijf. Een brug komt ongeveer neer op €1500 en een implantaat op €2500. Dus als er iemand is die mij wil sponsoren? Je bent van harte welkom!

Hoewel ik aan hik tegen al deze stappen – vooral het trekken van mijn lelijke tand – kijk ik wel met goede moed naar de toekomst. Ik heb straks na 16,5 jaar eindelijk weer een mooie voortand. Laat die selfies maar komen!

Liefs,
Natasja